Τελευταίες μέρες ενός χρόνου που ήταν αρκετά αποκαλυπτικός Εύχομαι ο επόμενος να φέρει έστω μια αχτίδα φωτός σε αυτό το σκοτεινό τούνελ που βρισκόμαστε...
Καλημέρα,
Κάποιες ηρωίδες μας επιτρέπουν να ακούσουμε τις ιστορίες τους. Η συγκεκριμένη με άφησε και να την γράψω. Ευχαριστώ την Μούσα μου για τα δώρα της.
Έβγαλε τις ψηλοτάκουνες γόβες της και κάθισε στο καναπέ. Πήρε την κούπα με το ζεστό ρόφημα στα χέρια και αφουγκράστηκε την νύχτα από το θρόνο της. Έκλεισε τα μάτια και το γνώριμο περγαμόντο τη γέμισε ζεστασιά.
Η μέρα της έκλεινε εδώ. Πως πέρασαν δώδεκα ώρες; Θα αναλογιστεί. Είχε υποσχεθεί πως θα πάει. Είχε υποσχεθεί...Και εκείνη κρατούσε πάντα τις υποσχέσεις της.
Ήταν διαφορετική απόψε. Όμορφη. Δε χρειάστηκε να της το πουν. Το διαπίστωσε από τα θορυβώδη βλέμματα εκείνων που την συναντούσαν. Ήθελαν την προσοχή της. Και ίσως, κάποιοι να την είχαν.
Έκπληξη, μυστήριο, πάθος, πόθος. Κάθε τι απαγορευμένο την μέρα, εμφανιζόταν με μανία την νύχτα. Η απόλυτη μεταμόρφωση. Η απόλυτη δική της μεταμόρφωση. Της άρεσε να την προσέχουν. Σε ποια γυναίκα δεν αρέσει; Μα δεν ήταν συνηθισμένη σε αυτή την προσοχή.
Τα πρωινά που κυκλοφορούσε στην πόλη ήταν ένα ακόμη κορίτσι. Ντυμένο λιτά, οπλισμένη μόνο με το δικό της χαμόγελο. Τις μέρες ήταν αυτή και την νύχτα μια άλλη. Όμως εκείνη δεν ένιωθε διαφορετική. Ήταν το ίδιο πρόσωπο με άλλες αποχρώσεις. Το μόνο που άλλαζε ήταν το φως. Είχε την λάμψη του φεγγαριού για δέρμα, τα μάτια της θύμιζαν τον Αποσπερίτη και το χαμόγελο της πολλές φορές το ζήλευε και ο Ήλιος.
Και όμως τη μέρα ήταν δύσκολο να την εντοπίσουν. Οπλισμένη με έναν αόρατο μανδύα κυκλοφορούσε άνετα μέσα στον κόσμο. Το πρωινό φως, όπως και το σκοτάδι, μπορεί να σε ξεγελάσει. Παραπλανά τις αισθήσεις και σε εξαπατά. Η μια απόχρωση ενάντια στην άλλη.
Η μία απόχρωση...
Η ηρεμία αυτή την γαληνεύει. Θα μπορούσε να μείνει εκεί όλη την νύχτα. Θα μπορούσε. Μα δε μένει. Είχε έρθει η ώρα να ολοκληρώσει το τελετουργικό της.
Κατευθύνεται στο μπάνιο. Ανάβει το φως. Κοιτάει τον εαυτό της στον καθρέφτη και εκείνος της χαμογελά πίσω. Κοιτάει για κάποια λεπτά το αντίγραφο της. Κοιτάει για να απομνημονεύσει την αίσθηση της ομορφιάς και μετά, όταν είναι έτοιμη, με ένα υγρό μαντηλάκι την πετά.
Όταν τελειώσει το μόνο που μένει είναι το δικό της χαμόγελο. Εκείνη στην πραγματική της απόχρωση. Εκείνη.
Kalispera Everyone,
As it seems, I have a request. My friend Yorgos asked for a dirty kinky happy ending...
I am thinking to write the ending. But I will let my heroes to write it themselves...One Piece at a time...!
So, here are the tweets ( 1 , 2, 3 ) I posted in the morning...
So what do you think? Should I write another verse?
I was trying to find my way out. The glass of wine felt so cold in my hands. "Are you shivering?" Someone whispered behind me.
The voice was unusually mesmerizing. I closed my eyes and nodded. He finally found me. That thought echoed in my head .
Glass shuddered and liquid spread. I moved towards the door, but he grabbed me first. "Going somewhere?" I thought he said.
I was ready for the worst. My heart was beating fast. I was not afraid, mostly anxious to learn what will happen next.
His touch was light like a feather. He knew. I shivered on the possibilities. "Why did you come now?" I was ready to...and he knew it.
The answer to my question, was a ghost kiss. The silver blade was a reminder of a bad dream. I knew it well, but so did he.
I had to get away. The adrenaline was intoxicating me. I wanted this feeling. I was seeking it out these past months. Getting away. Getting it done.
I had to leave from his presence. I had to. Or else. He knew. I didn't want anyone to know my weaknesses. I moved forward. I moved even when I felt the pinch on my arm.
The mark was not that deep, but blood started to run down my arm. I had to go away from him. He came for me and I wasn't ready. I was not ready. What have I done?
His laugh startled me. "I was looking for you, for a long long time, my dear." He said, with a voice that I haven't heard before.
"You thought that you could evade me forever?" He chuckled. "You asked for a favour and now it is time for you to pay. And I collect all my debts..."
I took a deep breath and I stopped fighting him off. Not that he minded. He liked to be violent when he was not obeyed. So did I, or so I thought at a time.
"Our deal is off." I told him. "You didn't do what you promised me." His hold became milder. "You knew, and still you lied to me."
I was waiting for his reaction. Here I was being brave in the arms of the man who could end me. My life was nothing for him. I was nothing for him.
Time passed by and he did nothing. I tried not to show my surprise. One move and he might... I had closed my eyes and when I opened them, I was alone. He was gone.
>>There are some stories that have no endings. This one was just a scene. Maybe I will write the whole story another time. Just say it. So simple.
You lost me
You lost me one fine morning
while we were in bed
I realized that you didn't love me
from all the those little things you didn't share
I was devastated at first,
I have to admit
Then, this feeling of limitless freedom
took me by the hand
You lost me one fine morning
When I was telling you my day
When you didn't do anything
While I was whispering my fears
You just blinked and changed the tv channel.
I was devastated at first,
but then I realized that
we were two strangers that were dancing a lazy tango.
No passion at all, just the slight idea we had the moves
You lost me one fine morning
Your lips didn't touch mine
You were cold and bitter
and pieces of white glass were on my face
making me cry
I was devastated at first,
but soon I realized that in life
You have to move on
Find love again
In someone else's eyes.
Ποιος είναι αυτός που θα σου απαγορεύσει ποιον να αγαπήσεις;
Η Ντιάνα Μπίσοπ μια νεαρή καθηγήτρια Ιστορίας της Επιστήμης κρύβει ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Είναι μάγισσα αλλά μετά τον βίαιο θάνατο των γονιών της, δε θέλει να έχει καμία σχέση με την μαγεία. Αποκηρύσσει την κληρονομιά της και επικεντρώνεται στις σπουδές της σαν να είναι ένας απλός άνθρωπος. Την ιστορία της Ντιάνας μας αφηγείται με μαεστρία στο πρώτο της βιβλίο η Ντέμπορα Χάρκνες.
Στην ζωή της όλα θα ανατραπούν όταν καλέσει, χωρίς να το γνωρίζει, ένα μαγεμένο, χαμένο χειρόγραφο το οποίο θα την βάλει σε κίνδυνο μιας και θεωρείται το Άγιο Δισκοπότηρο των μυθικών όντων. Στο σύμπαν της Χάρκνες κυκλοφορούν ανάμεσα στους ανυποψίαστους ανθρώπους, μάγισσες, βρικόλακες αλλά και δαίμονες (daemon). (Οι τελευταίοι δεν έχουν καμία σχέση με τους δαίμονες της Αγίας Γραφής. Υπάρχει μια ελληνική λέξη που τους χαρακτηρίζει απόλυτα, "δαιμόνιο" και είναι άνδρες ή γυναίκες που ακροβατούν μεταξύ εξυπνάδας και τρέλας.)
Έτσι ουρανοκατέβατα θα μπει στην ζωή της ο μυστηριώδης βρικόλακας Μάθιου Κλερμόντ. Στην αρχή θα είναι καχύποπτη απέναντι του. Άλλωστε έχει μάθει ότι τα είδη δεν ανακατεύονται μεταξύ τους, γιατί οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι δίπλα τους κυκλοφορούν όντα που είναι διαφορετικά από τους ίδιους. Η Ντιάνα και ο Μάθιου, φαινομενικά εχθροί, συνδέονται με το χειρόγραφο χωρίς οι ίδιοι να το γνωρίζουν.
Όταν η δική της φυλή θα απειλήσει ευθέως την Ντιάνα, η κτητικότητα του Μάθιου θα βγει στην επιφάνεια. Θα αντιληφθούν και οι δυο αυτό που επιμελώς προσπαθούσαν να κρύψουν, ότι αγαπάνε ο ένας τον άλλον. Θα την προστατέψει και αυτό θα τους κάνει φυγάδες. Καταπατούν μια αρχαία συνθήκη που συντάχθηκε στον Μεσαίωνα. Σε αυτή υπάρχει ρητή απαγόρευση για οποιαδήποτε σχέση, ερωτική ή μη, μεταξύ των ειδών.
Ο δικός τους διωγμός θα τους φέρει αντιμέτωπους με την αποκάλυψη ότι δεν είναι τα μόνα όντα που αγαπήθηκαν και θέλησαν να σχετιστούν. Έτσι παρά τις αντίξοες συνθήκες αποφασίζουν από κοινού ότι κανένας δεν μπορεί να τους απαγορεύσει να είναι μαζί και θα παλέψουν για το δικαίωμα όλων στην αγάπη.
Η Ντέμπορα Χάρκνες, όντας η ίδια καθηγήτρια της Ιστορίας της Επιστήμης, εμπλουτίζει την πλοκή με αλχημικά χειρόγραφα, μυθολογία, την εξέλιξη των ειδών του Δαρβίνου, αλλά και ιστορία του 15ου αιώνα σε μια αρκετά καλογραμμένη ιστορία αγάπης. Δε θα μπορείτε να το αφήσετε από τα χέρια σας και όταν το βιβλίο φτάσει στην τελευταία σελίδα, θα θελήσετε να διαβάσετε το επόμενο. Δυστυχώς για τους Έλληνες φίλους της δεν έχει ακόμα μεταφραστεί. Καλή ανάγνωση!
Αρχίζει με την απουσία και την αποθυμιά.Αρχίζει με αίμα και φόβο.Αρχίζει με την αποκάλυψη των μαγισσών.
Νέος μήνας και έχουμε αποκαλυπτήρια. Είναι η πρεμιέρα μιας νέας στήλης για το ιστολόγιο μου.
Θα έχετε δει ότι κατά καιρούς φιλοξενώ τα εξώφυλλα βιβλίων που θα κυκλοφορήσουν το επόμενο χρονικό διάστημα. Γνωρίζω συγγραφείς στο εξωτερικό που κατά κόρον είναι Self Published. Έτσι λοιπόν από εδώ και στο εξής θα φιλοξενώ, φίλες μου ή μη, συγγραφείς και τα βιβλία τους μια φορά το μήνα. Αν είναι εφικτό μπορεί να ακολουθεί κάθε ποστ και ένας διαγωνισμός.
Σήμερα έχω την τιμή να φιλοξενώ τα δύο νέα βιβλία της φίλης μου της Elizabeth Marx. Είναι γραμμένα στην Αγγλική γλώσσα και ανήκουν στο είδος του Paranormal ή Gothic Romance. Στην συγκεκριμένη σειρά βιβλίων η Elizabeth καταπιάνεται με το γνωστό μύθο των βρικολάκων. Δεν έχουμε ακόμα ακριβή ημερομηνία που θα κυκλοφορήσουν, αλλά αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για αυτά τα βιβλία ακολουθήστε την σελίδα της συγγραφέως στο Facebook
To βιβλίο 0 ή αλλιώς prequel είναι το Descend of Blood :
Descent
of Blood, The Red Veil Series, The PrequelWhen
times are darkest, some vampires desire more than blood …England,
1465. Mortal men clash in the War of the Roses for the English crown,
while vampire warriors’ move undetected among their ranks, savoring
the flow of blood that battlefields provide. Vampire
prince, Severian Pearce, fears the revelation of the immortal clans
to humankind should King Henry fall from power. While in pursuit of
Henry’s enemies, Severian comes to the aid of Meridian Neville, a
human woman he craves—and not for the scent of her blood …
Meridian is torn between honoring her father’s dying wish and her
unexplainable yearning for Lord Severian. But as Severian and
Meridian work together to protect a relic hunted by mortals and
immortals alike, the red veil descends over them. This all-consuming
attraction can drive immortals to the brink of madness. Will the
existence of this powerful bond between a human and a vampire be
enough to unite the immortal clans or is the red veil a scourge set
on destroying any chance they might have of happiness? When
all hope is lost, one vampire will fight unto death for his forbidden
love.
Το βιβλίο 1 είναι το Ascent of Blood:
Ascent
of Blood, The Red Veil Series, Book OneSometimes,
love is conceived in the mind of a man long before it is ever
realized. 1990,
Cardiff, Wales. Vampire prince, Sebastian Pearce, has waited
six-hundred years for the right human mate. His own beloved mother
was a mortal capable of carrying immortal offspring. While vampires
no longer require live donors for sustenance, Mother Nature has
played a cruel trick on them … making breeders a rare commodity. As
numbers in his Imperial House dwindle, Sebastian’s virgin bride
eludes him, until he happens upon a young woman searching for
information about a sacred vampire text, the Book of Descent.
Sebastian’s desire for her is more potent than anything he’s felt
for another woman, but Everleigh Marbut isn’t innocent. She’s an
American with a mind of her own, and worst of all, she’s already
carrying an immortal being. Sebastian and Everleigh are so intent on
fighting their attraction to each other and the influence of the red
veil that they don’t realize they’re being pulled into a battle
pitting medieval myth against the power of modern science to recreate
life.
Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για την Elizabeth σας παραθέτω το βιογραφικό της.
Windy
City writer Elizabeth Marx brings cosmopolitan flair to her fiction,
which is a blend of romance and fast-paced Chicago living with a
sprinkle of magical realism. In her past incarnation she was an
interior designer--not a decorator--which basically means she has a
piece of paper to prove that she knows how to match and measure
things and can miraculously make mundane pieces of furniture appear
to be masterpieces. Elizabeth says being an interior designer is one
part shrink, one part marriage counselor and one part artist, skills
eerily similar to those employed in writing.
Elizabeth
grew up in Illinois and has also lived in Texas and Florida. If she’s
not pounding her head against the wall trying to get the words just
right, you can find her at a softball field out in the boonies or
sitting in the bleachers by a basketball court. Elizabeth resides
with her husband, girls, and two cats who’ve spelled everyone into
believing they’re really dogs.
Elizabeth
has traveled extensively, but still says there’s no town like
Chi-Town.
Τέλος, για τους Έλληνες και Κύπριους φίλους και φίλες της μας παραχωρεί ένα αντίτυπο και από τα δύο βιβλία σε ebook. Πως θα συμμετάσχετε στον διαγωνισμό; Απλά αφήστε ένα σχόλιο σε αυτό το ποστ και μπαίνετε αυτόματα στον διαγωνισμό! Μην ξεχάσετε να αφήσετε το όνομα σας και το Twitter Account σας για να μπορέσω να σας βρω εύκολα!
Προσοχή! Ο διαγωνισμός θα λήξει την Κυριακή στις 04/11 στις 23:59 το βράδυ. Καλή επιτυχία!
P.S. If you are an author and you are interested to be featured in an upcoming "The Indie Corner" Blog Post please contact me at my gmail. Thank you! ~Cleopatra
Book: Shadow of Night
Author: Deborah Harkness
Hardcover: 592 Pages
Publisher: Viking Adult
"Together we lifted our feet and stepped into the unknown"—the thrilling sequel to the New York Times bestseller A Discovery of Witches
Deborah Harkness exploded onto the literary scene with her debut novel, A Discovery of Witches, Book One of the magical All Souls Trilogy and an international publishing phenomenon. The novel introduced Diana Bishop, Oxford scholar and reluctant witch, and the handsome geneticist and vampire Matthew Clairmont; together they found themselves at the center of a supernatural battle over an enchanted manuscript known as Ashmole 782.
Now, picking up from A Discovery of Witches’ cliffhanger ending, Shadow of Night plunges Diana and Matthew into Elizabethan London, a world of spies, subterfuge, and a coterie of Matthew’s old friends, the mysterious School of Night that includes Christopher Marlowe and Walter Raleigh. Here, Diana must locate a witch to tutor her in magic, Matthew is forced to confront a past he thought he had put to rest, and the mystery of Ashmole 782 deepens.
Deborah Harkness has crafted a gripping journey through a world of alchemy, time travel, and magical discoveries, delivering one of the most hotly anticipated novels of the season.
There are some stories that stay with you forever. All Souls Trilogy is such a story for me. When I finished ADoW, I was waiting patiently and was wondering what is going to happen next. Is Diana going to succeed in timewalking back to Elizabethan England in 1590? When finally the book was out. I saw that the answer was yes and I was at peace.
In this book we get to see not only some very famous people from that Era, as friends of Matthew, but we get involved into their web of lies, secrets and everyday life. I was really shocked to see how it helped the plot and throughout the book I was really impressed by some parts.
For example, the whole part with Philippe at Sept-Tours is by far my favorite. And not because Philippos is indeed of Greek origin! Mostly because he was so smart and precise that he was always ahead of everyone.
Matthew got his closure. Diana learned a lot not only for Philippe but also about Matthew and that helped them along the way to understand their deep feelings. Consequently that solified their relationship even more by the end of the book.
As per usual I won't say more about the plot. Of course, there are more in this book that I love and I haven't shared with you. For now, I will only say that along with Philippe, my second favorite is Gallowglass. When you read about him, you will understand why. I do hope that we will see more of him in book #3 but also more information of what happened in the present, when Diana and Matthew were trying to find the witch that would help Diana with her magic.
The only thing I would like to pinpoint is that Deborah Harkness is indeed a storyteller. She can create the scenery, the atmosphere even a pseydo-character, for all those real and historical figures she used in SoN. And that is her magic too. Also, I was not familiar with Elizabethan England or alchemy before reading these series. But even though of my ignorance, I had this feeling that I was taking a very good peak from that Era.
Finally, for all those people who are still children in their hearts, this story is for you. You will laugh, hate, cry and love the characters even more in the end of the book. Just give it a try and you will be mesmerized.
And when you will finished it. "Enjoy the Club that waits for Book #3."
Σήμερα είναι μέρα αποκαλύψεων. Κάποια δωμάτια από το "Παλάτι των αναμνήσεων" ζητάνε να αεριστούν. Τι θα γίνει τελικά; Κανείς δε ξέρει. Ίσως οι πόρτες και τα παράθυρα να ανοίξουν για λίγο, για πολύ θα δείξει. Είναι εποχή υπερβάσεων. Ετοιμαστείτε...
Έχω να παίξω πιάνο δεκαέξι ολόκληρα χρόνια. Σήμερα μετά από πολλά χρόνια ένιωσα την μεγαλύτερη ανάγκη να καθίσω στο παλιό και φθαρμένο μου σκαμπό και να τολμήσω να ακουμπήσω τα ασπρόμαυρα πλήκτρα. Οι νότες θα ακούγονται κάπως, αλλά αυτό είναι φυσικό. Το πιάνο μου είναι ξεκούρδιστο.
Βλέπω τα πλήκτρα μπροστά μου. Να με καλούν να τα πατήσω. Με καλούν να γυρίσω πίσω σε αυτά. Μα τα δάχτυλα τρέμουν. Δε θυμάμαι όλα τα κλειδιά. Κάποτε τα ήξερα απέξω, μα τώρα πια είναι χωμένα κάπου. Κλειδωμένα μάλλον σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο του μυαλού μου.
Και παρόλο που ο φόβος με κάνει να αισθάνομαι κάπως, πατάω το πρώτο πλήκτρο. Ντο.
Η αγάπη μου για την μουσική δε μειώθηκε αυτά τα χρόνια της (αυτό)εξορίας μου. Ίσα, ίσα που την κράτησα κοντά μου. Έγινε το πιο αναγκαίο κομμάτι της ζωής μου μετά το οξυγόνο. Γιατί για μένα η μουσική είναι το δεύτερο οξυγόνο. Οι μελωδίες, οι ήχοι είναι η γαλήνη της ψυχής μου.
Σου έχει τύχει να αγαπάς και να μισείς κάτι με το ίδιο πάθος; Να το αγαπάς τόσο, παρόλο που απαρνιέσαι ένα κομμάτι του εαυτού σου; Για χρόνια η μουσική και το τραγούδι ήταν αυτό που ήμουν. Μα ξαφνικά σίγησαν. Σίγησε η φωνή. Σίγησε και το πιάνο. Παρά τις προτροπές αρνιόμουν να το πιάσω στα χέρια μου.
Αρνιόμουν κατηγορηματικά. Στις ανοιχτές πληγές δεν βάζεις αλάτι. Τις κοιτάς και προχωράς μέχρι να νιώθεις το στήθος σου ότι είναι κλειστό. Και ας δεν είναι.
Στην ζωή πάντα προχωρούσα μπροστά. Ακόμα το κάνω. Τόσο που σκέφτομαι να τραγουδήσω ξανά. Μπορεί η φωνή να μην είναι ίδια όπως παλιά, αλλά κάτι υπάρχει. Είναι εκεί πίσω, το νιώθω.
Μια ακόμα υπέρβαση. Υπερβαίνω τον εαυτό μου. Κοιτάω τις πληγές μου, που είναι πια κλειστές. Δεν φαίνονται. Μόνο τα σημάδια με κάνουν να τις ξεχωρίζω.
Δεκαέξι χρόνια μετά, κοιτάω πίσω και χαμογελώ. Ότι και να γίνει θα προσπαθήσω και ας μη πετύχω. Τουλάχιστον προσπάθησα να κάνω κάτι που με ευχαριστεί. Να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ, ακόμα.
Η τόλμη είναι συνυφασμένη με τον φόβο. Φοβάσαι να κάνεις κάτι αλλά αν το αποφασίσεις μπαίνει η τόλμη στο παιχνίδι και σου αποκαλύπτει ότι μπορείς. Ότι θα τα καταφέρεις, αρκεί να πιστέψεις λιγάκι. Στον εαυτό σου.
Inspiration in Music: Brian Crain : Softness and Light
English Interpretation : It is time...
Good morning and have a nice week ahead.
Today is a revelation day. Some rooms from “The Memory
Palace” wanted fresh air. Will the doors and the windows open or not? Maybe
they will open for a short or a long time. No one knows. This is an era where
you are overstepping yourself. Get ready
~C.C.
I haven’t played the piano for sixteen years. Today,
after all those years, I felt the greatest need to sit down to my old and worn
stool and dare to touch the black and white keys. The sound of the notes will be
weird, but that is something you should expect. My piano is not in tune.
I see the keys in front of me. They are calling my
name. Calling me to touch them, to press them gently. Calling me back to them.
My fingers are trembling. I don’t remember all the musical scales. Ι used to. Now they are simply lost. Locked down in a
specific room in my mind. Where is the key?
I am afraid, but still I touch lightly the first key.
C.
My love for music didn’t fade away because of my
exile. I held it close. So, it became the most needed necessity of my life,
after the air I breathe. Simply, music is my oxygen. I cannot live without it.
The melodies, the sounds calm my soul. Just like that.
Have you felt that mixed feeling where love and hate
is so intense? A passion so sacred, but damned at the same time? To love it,
but still contemn it. Contemn that part of yourself. For years, music and
singing was who I was. But suddenly the lights went down. No more singing. No
more music. I was saying no to everyone who said, “but play a little for us.”
No. I couldn’t.
I couldn’t play. If you have an open wound you don’t
put salt on it. You already know what is there. You don’t need a reminder. So,
you look those wounds and continue your life, even though your chest is not
closed. You pretend that it is.
In life I was always walking forward. I still do. So,
I am thinking to start singing lessons again. I know it’s a shocker. It was for
me too. I know that my voice won’t be the same. But my chords are there. Rusty
maybe, but I can feel them. They want to stretch a bit.
Overstepping. Oversteppingmyboundaries, myself. I look at my wounds but
they are close now. You cannot see them. Only the scars remind me where they
are.
Sixteen years later, I can look back and actually
smile. I will do my effort whenever the outcome. I will try. I will try even
though I won’t succeed. I will be happy with this achievement. I will prove to
myself that I can do whatever I want, even if it hurts me.
Boldness is interwoven with fear. You are afraid to
try anything. Your dreams, hopes, everything you have in your heart and soul.
But if you decide to act, then courage comes in the game and then you realize
that you can do whatever you want. If. Only You. Believe. In. Yourself.
Περίεργη μέρα σήμερα. Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω αυτό το κείμενο και καπάκι άκουσα δηλώσεις πολιτικού που αναφέρει το θέμα μου. Ίσως ήταν...σημαδιακό!
Μερικές σκέψεις για την σιωπή. Πράγματα που νομίζω ότι χρειάζεται να ειπωθούν για όλους εκείνους που καιρό τώρα σιωπούν. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Καλή ανάγνωση!
Υπάρχουν σιωπές και σιωπές. Κάποιες σημαίνουν πολλά ή ίσως και τίποτε.
Σιωπές που έρχονται
Σιωπές που φεύγουν
Ματιές κενές ή γεμάτες από συναίσθημα
Διαλέγεις το μονοπάτι, διαλέγεις και την σιωπή που σου ταιριάζει
Μόνο μη νομίζεις ότι με ξέρεις επειδή σιωπώ.
Μη.
Μη κάνεις το λάθος να φαντάζεσαι διάφορα.
Να δημιουργείς σενάρια.
Να νομίζεις ότι με μειώνεις.
Σιωπή σημαίνει ανασύνταξη
Σιωπή σημαίνει δεν έχω κάτι να σου πω, να προσθέσω
Σιωπή σημαίνει δε θέλω να χαλάσω τα λόγια μου. (Ναι! Μαζί σου!)
Σιωπή σημαίνει δε θέλω να σου μιλήσω.
Σίγουρα ΔΕ σημαίνει υποταγή.
Σίγουρα ΔΕ σημαίνει υποδούλωση
Σίγουρα ΔΕ σημαίνει μαλθακότητα
Σίγουρα ΔΕ σημαίνει ότι σε φοβάμαι
Αν φοβάμαι, δε φοβάμαι εσένα. Φοβάμαι τον εαυτό μου αν μιλήσει.
Γιατί αν μιλήσω οι λέξεις θα είναι ξυράφια
Που ματώνουν, που σε διαπερνούν
Και εγώ για τώρα δε θέλω να προβώ σε κάτι τέτοιο.
Να με προσέχεις για όσο σιωπώ. Να με φοβάσαι
Πρέπει να με φοβάσαι.
Εσύ Εμένα.
Να το θυμάσαι.
Εγώ σε παρατηρώ και η σιωπή μου είναι...
Hey Everyone,
I am really happy that I participate in the cover reveal of my friend's Killian McRae.
Here is the cover of her new book Pure & Sinful. The official release of the book is September 19th!
ISBN (print, paperback, 250 pages): 978-0-9839797-8-4
-MSRP 10.99USD
ISBN (electronic): 978-0-9839797-9-1- 4.50 (epub,
mobi, pdf, and html. formats vary by site)
Blurb:
Statistician Riona Dade knows all about probabilities.
Still, even she'd tell you the chances of discovering you’re a witch, being appointed to the demon-slaying trio
known as the Pure Souls, and finding yourself sinfully attracted to a catholic
priest who uses amen and other four-lettered words with equal enthusiasm are
pretty slim. Also learning your ex was once Hell’s first-round draft pick, and
realizing you're a prize catch for Satan’s soul-damning quota leaves a girl
feeling like she just won the lottery while being struck by lightning while
riding a unicorn across Atlantis.
Trying to keep her mind off role playing the
Thornbirds with Father Angeletti, Riona leads the Pure Souls against a maniacal
menagerie of Mephistopheles’s minions
plaguing greater Boston. Giving in to lust is a direct flight to damnation for
both her and the priest, leading Riona to distract herself by striking up a
romance with her new, foxy neighbor, Lucy. But she can't shake her attraction
to Marcello, and as the tension between them grows thicker than a lumberjack’s
beard, temptation may become too difficult to resist.
How long can they deny the pull growing between them,
knowing there will be Hell to pay?
Excerpt:As Dee sauntered away, Riona focused on the priest's
expression. Marc wasn’t in his collar and
coat today, but always carried the air of the clergyman within to some degree,
like he wore his collar on the inside. "How did you end up here?" She took in the rugged cut of his jaw, the stubble
that showed he hadn't shaved in a day or two. He wasn't bad looking by any
measure, and he probably could have been quite the heartbreaker if he wasn't a
man of God. His eyes weren't brown, they were black, and glistened like onyx
pendants. A firm jaw and supple lips were likely often employed more for
battling the fires of Hell than fanning the flames of lust. Nevertheless, the
tools were there to be used, if he so desired. For a man of the cloth, he sure
cut that cloth fine. The priest rose to what she considered the perfect height,
had a body not too muscular, but hardly milk toasty, and a swagger in his walk
that would make a lady think he could move his body in all the ways the good
Lord intended. If only his collar and his personality weren't pressed
with double starch.“Paolo's is the best pizza in town. Trust me on that,
I'm Italian.” Sarcasm wasn't his most
attractive trait, but it was one of the most prominent. “Don't deflect the question,” Riona commanded with a
click of her tongue.” I mean being one of the Pure Souls. I know how you found
me..." "...secured in a straitjacket and pending
shipment to a cushy psychiatric facility?"She crossed her arms and grimaced, wondering suddenly
if the hex she'd learned to give demons jock itch would work on humans.
"Look, you walk through the steel wall of a meat locker and try to explain
it to the police in a way that doesn't get you 5150ed, and then you can talk.
But, I mean, a priest? Isn't the Catholic Church, you know, kind of not kosher
with the whole magical powers and battling goblins thing?""Technically, the Catholic Church isn't kosher
with anything," he returned. "Kosher's a Jewish thing, not that I
think the people of the book are anymore approving of mortal combat with the
spawn of Hell. I was born into it. Magic is a birthright, you know. It shows up
in my family every couple of generations. Just like being a priest -like my
father before me, and his father before him."
You cannot resist it and you want to have one as soon as possible, check
this amazing giveaway HERE!!!
Καλησπέρα,
Παιχνίδι με τις λέξεις ή μήπως είναι κάτι άλλο; Θα δείξει..
~Κλεοπάτρα
Kalispera,
A game with words or maybe is something else? We shall see...
~C.C.
Hello, this is Cleopatra. Not the old one, but the new one.
(A voice from the audience) Question: WHAT do you mean the new one? I came to see...(voice fades)
Me: Ι mean what I say. I am different. I have changed.
I am a different person. Don't laugh! It is true. I am a different person.
So different actually that I can see clearly what happens around me at times, while at other ones I just notice without uttering a word.
*looks to the faces, smiling* I know you are dying to ask another question! Here don't be shy. Who is going to be next...
(Another voice from the audience)Question2: How much time this transformation needed?
Me: Do you mean how much time I was "working" for this change?
(Voice #2 pauses. Thinks a bit): Um...Yes, that is what I mean exactly.
Me: (looking sympathetically) Months, maybe more than a year.
So, ladies and gentlemen this is the new me! A bit quizzical maybe, don't worry the old me is definitely here, somewhere, but it is a slightly different version.
(drops voice for effect) I have no answers to give, but it's true. You can all change.
It is plausible only if YOU want to. And before you ask. If I wanted it ? Yes I did. My conscious self had a chat with my unconscious self. (They also had a glass of wine together but you didn't hear that from me!)
In the end they agreed. It was time for that change.
Now I am here. The *new* shining me. Me.
Nice to meet you all!
*audience claps their hands*
Bow
(The curtain falls down. The lights go off.) Phew! I did it. Now let's go into hiding again.
Μερικές σκέψεις. Σκόρπιες που ίσως έχουν σημασία, ίσως και όχι.
Σήμερα είχαμε μια πρώτη ένδειξη ότι ανακαλύφθηκε το σωματίδιο του Θεού. Μεγάλη ανακάλυψη για τους φυσικούς. Η επιστήμη βρήκε κάτι που έψαχνε εδώ και ένα αιώνα. Το θέμα είναι και τώρα τι;
Ποιο είναι το επόμενο quest; Ποια είναι η επόμενη ερώτηση; Να δούμε τον ίδιο τον Θεό. Μα είναι κάτι τέτοιο δυνατόν; Ε ίσως να είναι θα πουν μερικοί.
Όμως όπως λένε όλοι οι μαθηματικοί όταν έχεις μια εξίσωση πρέπει να δεις ποιες είναι οι μεταβλητές, ποιοι είναι οι αριθμοί και ποια η λύση. Εμείς όμως "ξεχνάμε" κάτι σε αυτό τον συλλογισμό.
Για να μην σας δυσκολεύω την μέρα. Τα πράγματα είναι απλά. Ζούμε στην τρίτη διάσταση. Αυτό από μόνο του δείχνει πολλά. Και δίπλα σας να είναι ο Θεός δεν μπορείτε να Τον δείτε, απλά. Λείπουν τα όπλα πως το κάνουμε;
Αν θέλετε να βρείτε τον Θεό, κοιτάξτε γύρω σας την φύση και εκεί θα Τον δείτε. Αυτοί που πιστεύουν σε κάποιο ανώτερο ον θα Τον / Την δουν. Όσον αφορά τους υπόλοιπους δεν μπορώ να απαντήσω.
One year ago I started writing my first book. One year passed? Yes it did. Through that year many things happened. First of all, I changed. I became more mature. I know now more than I did last year.
How so you will ask? I studied hard for this knowledge though. It didn't come just like that. I am reading a lot. I continued my CW seminars. I decided that if I want to write then I have to know what I am doing. If I know now? I think I have tasted a a bit of what is going to come. No one can claim that knows fully the art of writing.
One year is a very long time in a life of a person. Especially with what Greeks do face every day. So, I will try to cherish this past year and continue the circle of a new one. Maybe next year my efforts will reach base. And after a while, another effort will start. Another circle, another way of watching Life.
Thanks to all those who are / were near me this past year. You do know who you are. Your support was everything I was hoping and more. I continue my journey, as Kavafis wrote, until at one point I will find my Ithaca. Until then, I will enjoy the ride, even if the sea is unfriendly and dark clouds make it impossible for me to see forward.
I know that you haven't heard me for quite a while that is true. Well, here I am now.
Some thoughts that needed to be written.
~CC
What is important? I am asking myself while I am watching what is happening everyday in my country.
To survive. Literally? Literally...
If the answer shocks you, I cannot change the fact that is the truth and not a myth. I read somewhere that Greeks use the word literally, literally.
We are literally poor, literally hopeless, literally hungry, literally jobless.
Literally we are being killed everyday.
Literally Greeks are commiting suicide everyday.
Literally sick people, whether have cancer or heart problems or diabetes, don't get their drugs.
Literally some children don't eat properly because their parents don't have the money to buy them the essentials.
Literally.
The list is endless literally.
Greeks are dying whether you want to hear it or not. And yet, some are standing and pointing at us and being sarcastic, mean or even indifferent. Literally.
On Sunday we have elections again. Greeks will vote. What I want LITERALLY is someone to care and do something for the people who are suffering.
Kalimera in Greek (good morning) means literally good day. Although we pray every day to be a good one all day, we know that for some won't be. Literally.
Με όλα αυτά που συμβαίνουν δε γίνεται να μένουμε αμέτοχοι. Παρόλο που δεν μπορώ την τρομολαγνεια, τον πανικό που μερικοί προκαλούν. Παραθέτω εδώ μερικούς έμμετρους στίχους που έγραψα πριν λίγες μέρες στο Twitter, μόλις μαθεύτηκε ότι δε θα γίνει κυβέρνηση...
Μην ενδώσετε σε κανέναν εκβιασμό. Καλό μας κουράγιο...
~Κλεοπάτρα
Υ.Γ.Καθυστέρησα λίγο να το ανεβάσω είναι η αλήθεια αλλά με ταλαιπώρησε μια τενοντίτιδα...
Υ.Γ. 2 Θα το συνεχίσω. Αναμένω να δω τι θα γίνει τις επόμενες μέρες...
The Olympic Flame was lit today in Ancient Olympia and while I was watching it on live streaming, those words came into my mind. Thanks as usual to my Muse. Ευχαριστώ.
Καλημέρα,
Επειδή πλησιάζουν εκλογές...Είπα να ανασύρω από το χρονοντούλαπο μου ένα κείμενο που έγραψα για μια παλιά μου στήλη σε ένα ψηφιακό χώρο που δεν υπάρχει πια...Απολαύστε το.
~Κλεοπάτρα
05.09.09
Τρίτη, μετά την δουλειά, η γνωστή κίνηση στον δρόμο. Το λεωφορείο άργησε για μια ακόμα φορά αλλά τα κατάφερα και έφτασα σπίτι. Είπα να ξεκουραστώ λιγάκι και έπεσα να κοιμηθώ ένα διωράκι. Όμως προφανώς δεν τα υπολόγισα καλά και έκανα λάθος γιατί μέσα σε ένα δίωρο γκρεμίστηκε για ακόμα μια φορά το γιοφύρι της Άρτας ή μήπως ήταν αυτό …της Νέας Δημοκρατίας !;!;
Ναι κυρίες και κύριοι: Κοιμήθηκα με Κυβέρνηση (;) και ξύπνησα…χωρίς!!!
Γιατί εμείς οι Έλληνες είμαστε απρόβλεπτοι…
Κανονίζουμε κάτι για μία συγκεκριμένη ημερομηνία και ξαφνικά αλλάζουμε γνώμη και το όποιο πρόγραμμα γίνεται απλά ένα μπάχαλο!
Μα είναι πράγματα αυτά; Να μην μπορείς να κοιμηθείς σαν άνθρωπος;!
Αγαπητοί συμπολίτες και συμπολίτισσες, πρέπει να εναντιωθούμε!
Πρέπει να απαιτήσουμε να μας αφήσουν να κοιμόμαστε…τον ύπνο του δικαίου! Είναι αναφαίρετο δικαίωμα μας… το να κοιμόμαστε! Γιατί όταν είμαστε ξύπνιοι γίνονται παράλογα πράγματα. Μα είναι δυνατόν σε δηλώσεις Πρωθυπουργού να ακούγονται στην ουσία οι δεσμεύσεις που έγιναν πριν δυο χρόνια όταν και πάλι προκυρύχθηκαν πρόωρες εκλογές;
Είναι δυνατόν μετά από 212.070 στρέμματα που έγιναν στάχτη να λέμε ότι νοιαζόμαστε για την χώρα, τους πολίτες της και να τονίζουμε για πολλοστή φορά την ανάγκη επανίδρυσής του κράτους; Για ποιο κράτος μιλάμε ακριβώς; Η χώρα πηγαίνει με αυτόματο πιλότο… Η Ελλάδα έφτασε εδώ που έφτασε γιατί υπάρχει ανυπαρξία σωστής διακυβέρνησης.
Η Ελλάδα έφτασε εδώ γιατί Εμείς οι Πολίτες που γκρινιάζουμε διαρκώς για τα ίδια πράγματα, ψηφίζουμε πάντα τους ίδιους και τα ίδια!
Γιατί λέμε ότι δεν έχουμε πρόνοια και δημόσια υγεία αλλά κλέβουμε την εφορία, χτίζουμε βίλες στα καμένα και έχουμε τα πιο ακριβά αυτοκίνητα με τις... χαμηλότερες φορολογικές δηλώσεις!
Ναι, πάμε μπροστά κυρίες και κύριοι…στην Ελλάδα του Δίχως… Η Ελλάδα του Δίχως ‘Οραμα από τους απόγονους εκείνων που κάποτε είχαν περίσσιο!!! Δεν θα πω περισσότερα γιατί θα γίνω δυσάρεστη… Άντε και καλό μας ύπνο! Υ.Γ. Αναμένω την νύχτα των εκλογών για να δω τον νικητή, αν και νομίζω ότι τον ξέρω… Εσείς;
Αυτά τα έγραφα τότε. Αλλά τώρα που έχουμε 2012 τι επικρατεί; Ετοιμαζόμαστε ξανά για εκλογές.
Μόνο που μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια που πέρασαν άλλαξε η ζωή όλων μας.
Έπεσαν πολλές μάσκες. Τώρα που ξέρεις, τι θα κάνεις;
Σκέψου καλά πριν πας στην κάλπη...
Όχι μόνο για σένα, αλλά και για τα παιδιά και τα εγγόνια σου.
Επιτέλους, ως πολίτες αυτής της χώρας πρέπει να αναλάβουμε τις ΕΥΘΥΝΕΣ μας!
Kalimera,
I decided that this poem should be translated in English as well.
I tried to keep the essence of the text. Thanks again to my Muse for her gifts
Αυτή εδώ είναι η ιστορία της Περσεφόνης. Εμφανίστηκε μπροστά μου ξαφνικά. Μαυροφορεμένη κόρη με τα πιο έντονα μάτια που έχω δει. Πράσινα, σχεδόν γατίσια. Ήθελε να μιλήσει σε κάποιον. Την άκουσα και παραθέτω την ιστορία της.
(παύση) Με κοιτά στα μάτια. Έντονα, διεισδυτικά. Θέλει να δει κάτι από το Είναι μου. Μα δε την αφήνω. Είμαι εδώ για να καταγράψω, να μεταφέρω και ίσως να της απαλύνω την ψυχή.
Ανοίγει το στόμα. Το κλείνει.Διστάζει. Τι κουβαλά μέσα της; Τι την πονά;
Δε χρειάζεται να φωνάξω. Δεν υπάρχει λόγος.
Όλα είναι ντυμένα με το μαύρο πέπλο της θλίψης.
Διαπερνάει με ευκολία τον σκληρό πυρήνα της σάρκας.
Βουλιάζει με δύναμη από ψηλά και σε κάνει χώμα.
Νομίζεις ότι μπορείς να ξεφύγεις έτσι δεν είναι;
Να ξεφύγεις... γελάει σιγά. Ο ήχος όλο και δυναμώνει μέχρι που γίνεται υστερικός. Δεν αντέχεται.
Το κενό μετά το γέλιο είναι πικρό. Σαν τον καφέ της παρηγοριάς σε ένα ξεχασμένο καφενέ.
Σε περίμενα να έρθεις. Πάλι. Μα δεν ήρθες.
Στην θέση σου υπάρχει μόνο λευκό αστραφτερό περίβλημα.
Κρύο. Όχι εσύ όμως. Εσύ λείπεις. Μακρυά.
Το βλέμμα της φεύγει. Απομακρύνεται και μαζί με αυτό και η ψυχή της. Πέντε ολόκληρα λεπτά κοιτούσα μια ακίνητη κούκλα, ένα κουφάρι.
Επανέρχεται απότομα. Ένας ήχος ακούγεται από τους βρόγχους της. Σαν ένας αμανές. Ριγώ και εκείνη το προσέχει.
Θέλω να του πεις....Θέλω να της πεις...
Τι θέλεις να πω; Σε ποιον και γιατί; Ποια είναι; Ποιους έχασε; Που πάει;
Υπάρχει ένα λιβάδι στην εξοχή. Είναι το αγαπημένο μου.
Τα λουλούδια είναι ανθισμένα, το γρασίδι καταπράσινο.
Στάθηκα αμέτρητες φορές γυμνή στην βροχή να τους περιμένω.
Μου φαίνεται σαν όνειρο μα ακόμα ακούω τα σύννεφα να μου μιλάνε.
Ξέρεις ότι όλα έχουν την φωνή τους; Η ερώτηση προοριζόταν για μένα. Με κοίταξε περιμένοντας κάτι. Ένευσα.
Μέσα στην ησυχία της φύσης μπορείς να ακούσεις πολλά. Πρέπει να πας εκεί εσένα θα σου αρέσει...
Παραμιλούσε πιο πολύ. Δε μου έδινε σημασία. Μουρμούριζε φράσεις που δεν καταλάβαινα. Ονόματα που δεν υπήρχαν πια. Μετά έμεινε σιωπηλή. Σηκώθηκε, με κοίταξε και μου έδειξε το χέρι της.
Είναι δικό σου. Σε διάλεξε. Περίμενε την ώρα που θα είσαι έτοιμη. Μου είπε ότι είναι το δώρο σου.
Η χούφτα άνοιξε και μέσα φάνηκε μια μικρή πανέμορφη μπλε πεταλούδα.
Είσαι ελεύθερη να πετάξεις...Είπε πριν σηκώσω τα μάτια. Μετά εξαφανίστηκε.
I wanted to share with you some great news!
My lovely friend and talented artist Satsukisan made for me three different covers for my author page on Facebook. Since all the Page use Timeline here are some pretty covers to make it more homely...
Thank you Amy. You rock!
~Cleopatra
P.S. You can also comment and tell me who you like...
Πριν λίγο καιρό είχα γράψει ένα κείμενο για την Ελλάδα που πεθαίνει. Μετά τα χτεσινά ήρθε η συνέχεια του. Αυθόρμητα δε το είχα σχεδιάσει. Όπως οι περισσότεροι. θρηνώ για τον χαμό του ανθρώπου που πέθανε χτες, αλλά και για όλους εκείνους που "πεθαίνουν" καθημερινά...
Υπάρχουν λόγια που θέλω να πω, αλλά δεν βγαίνουν από το στήθος.
Δεν αρθρώνεται ο φθόγγος, δεν βγαίνει η φωνή.
Κάθε μέρα πεθαίνει κάτι αγνό, κάτι ιερό.
Κάθε μέρα πεθαίνει άλλο ένα κομμάτι των Ελλήνων.
Οι Έλληνες που αγαπούν το χώμα αυτής της χώρας φεύγουν, πίσω μένουν αυτοί που νοιάζονται, μαζί με εκείνους που δεν νοιάζονται. Πλησιάζει Πάσχα θα μπορούσα εδώ να χρησιμοποιήσω λέξεις που σε όλους είναι γνωστές για να περιγράψω πως νιώθουν αρκετοί για εκείνους.
Δε το κάνω.
Οι απανταχού πολίτες αυτής της χώρας συγκλονίστηκαν χτες. Μαζί με αυτούς και κάποιοι με μάσκες. Χρησιμοποίησαν την ξύλινη τους γλώσσα για να μας δηλώσουν το πόσο συγκλονίστηκε το Πολιτικό τους Είναι.
Συγκλονίστηκε; Δε το πιστεύω.
Η αφύπνιση σηματοδοτείται σιγά σιγά. Απαιτούνται μικρές μικρές δόσεις. Δεν είναι όλοι έτοιμοι και κάποιοι μπορεί να μην είναι ποτέ. Όμως πάντοτε οι συνειδητοποιήσεις ακολουθούν.
Κοιτάξτε μέσα σας για να βρείτε τις απαντήσεις που ζητάτε.
Αλλάξτε οι ίδιοι πρώτα. Μην περιμένετε από τους άλλους. Ο καθένας δίνει την μάχη του.
Ακούστε εκείνη την "φωνή" που αγνοείτε. Υπάρχει.
Η αλλαγή θα γίνει. Θέλουμε, δε θέλουμε.
Απεύχομαι μόνο να μην είναι βίαιη, γιατί τότε τα αποτελέσματα θα άμεσα και θα σοκάρουν περισσότερους. Παρόλα αυτά γνωρίζω ότι στην Φύση, όπως και στο Σύμπαν, οι αλλαγές μπορεί να είναι και απρόβλεπτες. Συνήθως εμφανίζονται στο τέλος ενός κύκλου, στο τέλος μιας εποχής.
Να θυμάστε όμως, ότι το τέλος είναι πάντα μια καινούργια αρχή....
