Καλημέρα,
Πριν λίγο καιρό είχα γράψει ένα κείμενο για την Ελλάδα που πεθαίνει. Μετά τα χτεσινά ήρθε η συνέχεια του. Αυθόρμητα δε το είχα σχεδιάσει. Όπως οι περισσότεροι. θρηνώ για τον χαμό του ανθρώπου που πέθανε χτες, αλλά και για όλους εκείνους που "πεθαίνουν" καθημερινά...
~Κλεοπάτρα
Υπάρχουν λόγια που θέλω να πω, αλλά δεν βγαίνουν από το στήθος.
Δεν αρθρώνεται ο φθόγγος, δεν βγαίνει η φωνή.
Κάθε μέρα πεθαίνει κάτι αγνό, κάτι ιερό.
Κάθε μέρα πεθαίνει άλλο ένα κομμάτι των Ελλήνων.
Οι Έλληνες που αγαπούν το χώμα αυτής της χώρας φεύγουν, πίσω μένουν αυτοί που νοιάζονται, μαζί με εκείνους που δεν νοιάζονται. Πλησιάζει Πάσχα θα μπορούσα εδώ να χρησιμοποιήσω λέξεις που σε όλους είναι γνωστές για να περιγράψω πως νιώθουν αρκετοί για εκείνους.
Δε το κάνω.
Οι απανταχού πολίτες αυτής της χώρας συγκλονίστηκαν χτες. Μαζί με αυτούς και κάποιοι με μάσκες. Χρησιμοποίησαν την ξύλινη τους γλώσσα για να μας δηλώσουν το πόσο συγκλονίστηκε το Πολιτικό τους Είναι.
Συγκλονίστηκε; Δε το πιστεύω.
Η αφύπνιση σηματοδοτείται σιγά σιγά. Απαιτούνται μικρές μικρές δόσεις. Δεν είναι όλοι έτοιμοι και κάποιοι μπορεί να μην είναι ποτέ. Όμως πάντοτε οι συνειδητοποιήσεις ακολουθούν.
Κοιτάξτε μέσα σας για να βρείτε τις απαντήσεις που ζητάτε.
Αλλάξτε οι ίδιοι πρώτα. Μην περιμένετε από τους άλλους. Ο καθένας δίνει την μάχη του.
Ακούστε εκείνη την "φωνή" που αγνοείτε. Υπάρχει.
Η αλλαγή θα γίνει. Θέλουμε, δε θέλουμε.
Απεύχομαι μόνο να μην είναι βίαιη, γιατί τότε τα αποτελέσματα θα άμεσα και θα σοκάρουν περισσότερους. Παρόλα αυτά γνωρίζω ότι στην Φύση, όπως και στο Σύμπαν, οι αλλαγές μπορεί να είναι και απρόβλεπτες. Συνήθως εμφανίζονται στο τέλος ενός κύκλου, στο τέλος μιας εποχής.
Να θυμάστε όμως, ότι το τέλος είναι πάντα μια καινούργια αρχή....
No comments:
Post a Comment