Ποίημα: Το περισσότερο καιρό η αγάπη ξεθυμαίνει

Καλημέρα,
Χτες το βράδυ διάβαζα e.e.cummings και σήμερα το πρωί έγραψα αυτό. Απολαύστε το!
~Κλεοπάτρα

Photo Credit

Ποίημα: Το περισσότερο καιρό η αγάπη ξεθυμαίνει

Το περισσότερο καιρό η αγάπη ξεθυμαίνει

Από απρόσεκτους εραστές

Μη ρεαλιστικές προσδοκίες

Σου γεμίζουν το κεφάλι απότομα

Και εσύ πάντα μένεις μόνος

Ένας λευκός ιππότης δίχως

Πριγκίπισσα

Γιατί όλα σου φταίνε

Και καμία δε την φτάνει

Το περισσότερο καιρό η αγάπη ξεθυμαίνει

Από λόγια άγαρμπα που ξεστόμισες

Συνειδητά για να δείξεις ότι

Πάντα έχεις το πάνω χέρι

Και εσύ πάντα μένεις μόνος

Γύρω από πολλούς που φωνάζεις φίλους

Μα η μοναξιά σε έχει σημαδέψει

Το προσωπείο σου είναι καλά

Κολλημένο

Στη θέση του

Μη σε δουν όπως είσαι

Είναι αδυναμία

Το περισσότερο καιρό η αγάπη ξεθυμαίνει

Από σένα που αγαπάς, αλλά δεν αγαπήθηκες

Όσο θα ήθελες

Και αν κάποιος προλάβει και ξεστρατίσει

Με μιας τον διώχνεις, μη νιώσεις

Δε θες να νιώσεις

Και εσύ πάντα μένεις μόνος

Ένας λευκός ιππότης δίχως πριγκίπισσα

Που συνεχώς αναρωτιέται

Μα απάντηση δε λαμβάνεις

Με τόσα θηλυκά τριγύρω

Εγώ που πάω

Ποιος είμαι

Και τι θέλω από τη ζωή…

Ποίημα: Κάποτε...

Καλημέρα και καλό μήνα,
Καμιά φορά η Μούσα σου σε επισκέπτεται μετά από καιρό και σου θυμίζει ότι δεν πρέπει να ξεχνάς τις λέξεις. Οι λέξεις είναι σημαντικές. Δημιουργούν φράσεις και οι φράσεις νοήματα. Μην ξεχνάς τις λέξεις λοιπόν.

~Κλεοπάτρα

Photo Credit

Κάποτε

Κάποτε. Κάποτε μου είχες πει ότι μ'αγαπάς
Αγαλλίαση. Η ψυχή μου φτερούγισε στα ουράνια.
Σε κοίταξα, με κοίταξες και φύγαμε μαζί.
Κάποτε.

Κάποτε. Κάποτε η ζωή σε επαναφέρει στην πραγματικότητα
Τα χέρια μας αν και παρέμειναν ενωμένα
Κάτι στο βλέμμα μας ήταν αλλαγμένο.
Κάποτε.

Κάποτε. Κάποτε πετούσαμε μαζί όπως παλιά
Κάποτε μου αρκούσε μόνο να είσαι μαζί μου
Κάποτε.

Κάποτε η ζωή με έφερνε κοντά σου.
Κάποτε η ζωή μου ήταν και η ζωή σου
Κάποτε, μα τα χρώματα ξεθώριασαν
Κάποτε.

Κάποτε μου άφησες τα δάχτυλα.
Κάποτε.

Κάποτε. Χάθηκαν τα χρώματα γύρω μας.
Κάποτε.
Χάθηκαν.
Κάποτε.

Κάποτε. Κάποτε υπήρξαμε εμείς.
Τώρα υπάρχω εγώ
Υπάρχεις και εσύ.

Ποίημα: Καλοκαίρι

Καλησπέρα,
Πρώτη του Ιούνη σήμερα, μια βδομάδα προ των εξετάσεων, πεθύμησα την θάλασσα...

Photo Credit: Me Instagram

Καλοκαίρι

Πρώτη του Ιούνη. Άραγε είσαι όντως εδώ;

Κοιτάζω το τραπέζι να βρω το τασάκι

Άδειο, γεμάτο δε μπορώ πια να πω

Περιμένω

Η γη γυρίζει

Η μέρα τελειώνει και εσύ εκεί έξω

Σκοτάδι

Φως

Εναλλαγές που με κρατάνε άγρυπνη

Άραγε να'σαι

Άραγε...

Καλοκαίρι

Αεράκι που μυρίζει αλμύρα

Λεμόνι και ήλιος

Λόγια κάτω από τα άστρα

Φιλιά

Γέλια

Καλοκαίρι

Στην άκρη της γλώσσας έχω το όνομα σου

Παίρνω ανάσα.

Ψιθυρίζω

Αν μ'ακούς θα γυρίσεις να με κοιτάξεις

Τώρα!

Ποίημα: Αγαπώ όλα εκείνα...

Καλό μεσημέρι και χρόνια πολλά!
Διπλή εορτή σήμερα. Καλό είναι να θυμόμαστε, να συνειδητοποιούμε και να αγαπάμε...

Photo Credit

Αγαπώ όλα εκείνα που έγιναν για μένα
χωρίς εμένα

Αγαπώ όλα εκείνα που φαντάζουν μικρά
και ασήμαντα

Αγαπώ όλα εκείνα που τρομάζουν
τους περισσότερους

Αγαπώ όλα εκείνα που κάποιος ξέχασε
μα εγώ θυμάμαι

Αγαπώ όλα εκείνα τα σ'αγαπώ που έμειναν
φράσεις ανείπωτες στα σκοτεινά δρομάκια του μυαλού σου

Αγαπώ όλα εκείνα που σε έκαναν
αυτό που είσαι σήμερα

Αγαπώ όλα εκείνα που με θυμώνουν
γιατί μου μαθαίνουν τι είναι αυτά που με γαληνεύουν

Αγαπώ όλα εκείνα τα χαμόγελα σου
που δε γνωρίζεις ότι μου χάρισες

Αγαπώ όλα εκείνα που μας καθόρισαν
μα δεν παίρνουμε ποτέ στα σοβαρά

Αγαπώ όλα εκείνα τα όνειρα που σκότωσες
μα εγώ ανασύρω από τα δέντρα

Αγαπώ όλα εκείνα...

Αγαπώ...

Αγαπημένε μου...

Καλημέρα και καλό μήνα,

Καμιά φορά οι μελωδίες σου αποκαλύπτουν κρυμμένα λόγια. Λόγια αγάπης, καημού και σιωπής.

Μένει μόνο να ακούσεις το ψίθυρο τους...

Photo Credit

Το συγκεκριμένο ποίημα, γράφτηκε υπό τον ήχο του Ombre του Ludovico Einaudi. Απολαύστε τα μαζί...

Αγαπημένε μου...

Αγαπημένε μου λείπεις...

Πάει καιρός που σε είδα.

Αγαπημένε μου,

πως να ξεχάσω το χάδι σου

Αγαπημένε μου,

το βλέμμα μου έχασε την σπιρτάδα του.

Αγαπημένε μου,

Οι μέρες κυλούν, μα εγώ μένω στάσιμη

Αγαπημένε μου,

αλλάζω στον καθρέφτη μου, μα δε με γνωρίζω

Αγαπημένε μου,

πότε θα έρθεις πίσω;

Αγαπημένε μου, μου λείπεις

Πάει καιρός που σε είδα

Αγαπημένε μου, σε περιμένω

Γύρνα...

Ξεχασμένος Χρόνος...

Καλησπέρα,

Όταν η Μούσα σου έρχεται απροειδοποίητα, το μόνο που κάνεις είναι να την ακολουθείς εκεί που σε οδηγεί. Σήμερα θα συναντήσουμε ξεχασμένους χρόνους, ντυμένους υπό την μουσική του αγαπημένου Brian Crain. Time Forgotten λοιπόν...

The way for the forgotten time by *talline-occrerou on deviantART

Ξεχασμένος χρόνος

Ξεχασμένος χρόνος. Χρόνος που πέρασε. Χρόνος που έχασε. Χρόνος που μας ξέχασε. 

Η θάλασσα είναι μανιασμένη σήμερα. Με φοβίζει. Ο αέρας με κόβει στα δυο και εγώ αναζητώ έναν χρόνο δανεικό. 

Ξεχασμένος χρόνος. Χρόνος που πέρασε. Χρόνος που γέρασε. Χρόνος που μας ξέχασε.

Το χρώμα των ματιών σου ήταν γαλανό. Αυτό νομίζω ότι μου λείπει περισσότερο. Το βάθος της ψυχής σου, ένα θεοσκότεινο πρωινό.

Ξεχασμένος χρόνος. Χρόνος που πέρασε. Χρόνος που έσπασε. Χρόνος που μας ξέχασε.

Η γλύκα του φιλιού που μου λείπει. Η γλύκα από το αλάτι που με κερνούσες. Η γλύκα της γεύσης που ήταν εσύ.

Ξεχασμένος χρόνος. Χρόνος που πέρασε. Χρόνος που έφυγε. Χρόνος που μας ξέχασε.

Σε βλέπω πάντα να με κοιτάζεις με λατρεία. Σε βλέπω, αναστενάζω και σκέφτομαι «Θεέ μου, τι αμαρτία».

Ξεχασμένος χρόνος. Χρόνος που πέρασε. Χρόνος που ξέφυγε. Χρόνος που μας ξέχασε.

Η μέρα σήμερα είναι σκοτεινή. Σκοτάδι και θύελλα σε ένα μόνο κορμί. Πες μου πόσο ακόμα θα μένω μοναχή;

Ξεχασμένος χρόνος. Χρόνος που πέρασε. Χρόνος ξέφτισε. Χρόνος που μας ξέχασε.

Όλα γύρω μου έχουν χρώμα ασορτί. Τα μάτια βλέπουν αυτά, που καταλαβαίνει η ψυχή. Στέκομαι, μα δε λυπάμαι. Κρατώ λουλούδια που δε θυμάμαι.

Ξεχασμένος χρόνος. Χρόνος που πέρασε. Χρόνος που σε έφτυσε. Χρόνος που μας ξέχασε.

Κοίτα με μια τελευταία φορά. Κοίτα με πριν χαθεί και αυτή η φορά. Κοίτα με πριν γίνουν όλα πιθανά. Κοίτα με…

Ξεχασμένος χρόνος. Χρόνος που πέρασε. Χρόνος που μας τέλειωσε. Χρόνος που μας ξέχασε.

Ξεχασμένος χρόνος. 

Ποίημα: Κοιτάω μπροστά...

Καλό μεσημέρι,

Τελευταίες μέρες ενός χρόνου που ήταν αρκετά αποκαλυπτικός  Εύχομαι ο επόμενος να φέρει έστω μια αχτίδα φωτός σε αυτό το σκοτεινό τούνελ που βρισκόμαστε...

~Κλεοπάτρα

Photo Credit

Κοιτάζω μπροστά

Κοιτάζω μπροστά

Κοιτάζω το Όλον

Κοιτάζω το Τίποτα

Κοιτάζω μέχρι εκεί το γαλάζιο, 

που καλύπτει το οπτικό μου πεδίο, να εξαφανίζεται

Κοιτάζω το αχανές λευκό 

έως ότου το μάτι μου δε καταλαβαίνει τι θωρεί

Κοιτάζω για να ανακαλύψω 

τις εικόνες που ξέχασα

τα χρώματα που έχασα

το πόνο που δεν ξέσπασα

Κοιτάζω μια γυάλινη προθήκη 

Για τον κόσμο που πέρασε, μα δε μας ανήκει

Κοιτάζω μα πραγματικά δε βλέπω

αντικατοπτρίζω στο φως τις ανάγκες μου

Κοιτάζω μπροστά 

Κοιτάζω το Όλον

Κοιτάζω το Τίποτα

Όταν η ψυχή ξεθαρρέψει 

βλέπω ένα άστρο να μ'αγκαλιάζει

Κοιτάζω μα μένω στάσιμη, μόνη

Κοιτάζω και τρομάζω, μη με αγγίξουν

Μη σπάσουν την γυάλινη προθήκη που με καλύπτει

Κοιτάζω μπροστά

Κοιτάζω το Όλον

Κοιτάζω το Τίποτα

Τίποτα κατέληξα να'μαι

Τρομάζω με τόσο θόρυβο

Φοβάμαι

Ω ναι φοβάμαι

Κοιτάζω ξανά

τα μάτια σηκώνω, μα δεν υπάρχει φως

Παντού σκοτάδι

Παντού σκιές

Μόνη στην μέση

ένα βαρκάκι στην μανιασμένη θάλασσα

Κοιτάζω μπροστά

Κοιτάζω το Όλον

Κοιτάζω το Τίποτα

Απολαμβάνω την σιωπή

Την κάνω δική μου

Την αφήνω να με κατακτήσει

Και έτσι ήρεμη, γαλήνια αποκοιμιέμαι στα άσπρα σύννεφα

Κοιτάζω μπροστά

Κοιτάζω το Όλον

Κοιτάζω το Τίποτα

Ποίημα : Η Κάμαρα...

Καλημέρα,
Η μούσα μου μιλά και εγώ γράφω...

Photo Credit

Η κάμαρα


"Το' ξερες; Πες μου ότι το' ξερες.
Μα πώς; Πως θες κάτι τέτοιο;"

Κι όμως εσύ που είσαι εκεί έξω.
Έξω μόνος. Μόνος, ενώ τίποτε άλλο
δεν έχει σημασία στα μάτια σου.

Τίποτε απλά σκοτάδι.
Αποχαιρέτισες το φως για ένα τόπο λιγότερο ειδυλλιακό.

"Θέλω την ηρεμία μου", μου λες
Και η λεπίδα μπήγεται στην σάρκα, ξερά και άτσαλα.
Ένας τελευταίος φόνος στην συνείδηση σου.

Φεύγεις πριν δεις το αίμα, πάντα έτσι έκανες
Φοβόσουν να δεις, δειλός και ξένος φεύγεις μακρυά

Φεύγεις και δεν υπάρχει τίποτε που να έχει σημασία. Τίποτε
Ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε η στιγμή.

Όλα ανήκουν σε άχρονο χρόνο.
Όλα ανήκουν στο πουθενά.
Φυλακισμένα σε μια κλειδωμένη κάμαρα του μυαλού.

Ποίημα: Ξεθωριασμένα όνειρα...

Καλημέρα και καλό μήνα,

Η μούσα μου σήμερα μου ψιθύριζε σκόρπιες φράσεις που ίσως να σημαίνουν κάτι, ίσως και όχι. 

Θα τις καταγράψω εδώ πιο κάτω για όσους θέλουν να τις διαβάσουν. 

Photo Credit

Ξεθωριασμένα όνειρα

Έφυγες ή φεύγεις, δεν έχει σημασία

Κρατάς στα χέρια σου μισό κομμάτι από την καρδιά σου

Το άλλο δε το έχω εγώ

Δεν άνηκε σε μένα

Όνειρα που κάναμε μαζί, τώρα γκρίζα και ξεθωριασμένα

Κρυμμένα μυστικά στα χείλη σου

Κρυμμένα πίσω από τους βυθούς της ματιάς σου

Θαμπώθηκα από το κάλλος τους 

Πίστεψα στο ψέμα, έχασα εμένα

Έφυγες ή φεύγεις, δεν έχει πια σημασία

Η αγάπη σου ήταν ρούχο δανεικό

Δεν άνηκε ποτέ σε μένα

Δική μου μόνο είναι μια θύμηση ροζ που ξέβαψε στις άκρες

Το μελάνι που χύθηκε άναρχα στο κάδρο

Αποτύπωμα ενός αόρατου έργου που δε τελείωσε ποτέ

Έμεινε μόνο ένα ξεθωριασμένο όνειρο, σαν και εσένα