Το Τέρας που εμφανίστηκε μπροστά μας
είναι απείρως ασχημότερο από αυτά που υπάρχουν μέσα στις τηλεοράσεις μας. Όχι
δεν παρακολουθείς ταινία. Αυτό που παρακολουθείς είναι η απογύμνωση του μέσα μας,
του Εγώ μας σε πραγματικό χρόνο.
Παρακολουθώ τι γίνεται τις τελευταίες
μέρες στα σόσιαλ μίντια και έχω σοκαριστεί από το ΜΕΝΟΣ ορισμένων, είτε ανήκουν
στο «Ναι» είτε στο «Όχι».
Είναι βία αυτό που ζούμε, όπως και
αν το δεις.
Δε θα σας πω τι να ψηφίσετε.
Να ψηφίσετε ότι θέλετε.
Δε θα σας κρίνω. Δε θα κρίνω
κανέναν που φοβάται. Όλοι φοβούνται.
Η κρίση της οικονομίας, απλά
ανέδειξε και την κρίση που υπάρχει μέσα στο καθέναν από εμάς.
Η προπαγάνδα που ζούμε είναι η πιο
αισχρή μορφή βίας.
Είμαστε μέσα στην Ευρώπη, αλλά
είναι σα να είμαστε έξω. Όχι τις τελευταίες μέρες. Τα τελευταία πέντε χρόνια.
Είμαστε όλα τα κακά του κόσμου μαζί και μας δείχνουν με το δάχτυλο. Και τώρα μας
κουνάνε το δάχτυλο και μας απειλούν. Και μας κάνουν να χωριζόμαστε, ξανά, λες και
παρακολουθούν από το Κολοσσαίο αγώνα μονομάχων.
Αυτοί είμαστε, εμείς οι άνθρωποι.
Είμαστε πολιτισμένοι κατά επίφαση. Μόλις μυρίσουν αίμα, όλα τα ζωώδη ένστικτα
βγαίνουν έξω απροκάλυπτα.
Και μετά; Μετά τι γίνεται;
Δε ξέρω τι γίνεται μετά. Μπορώ να
μιλήσω μόνο για το τώρα. Το σημαντικότερο από όλα τα διλήμματα εκεί έξω, είναι
αυτό που θέλω να βροντοφωνάξω μέρες τώρα:
«ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΚΥΡΙΕ!»
Υ.Γ. Μένουμε άνθρωποι. Αυτό είναι το σύνθημα και αυτό είμαστε. Μην το ξεχνάτε…
Να θυμάσαι όλα εκείνα που έζησες,
γιατί τώρα, από όλα αυτά, τίποτε δεν έχει σημασία.
Μερικές φορές όταν σκοτώνεις κάτι, δεν ανασταίνεται.
Μόνο σαπίζει και αποσυντίθεται...
Και είναι αργά για δάκρυα, γιατί τα δάκρυα στέρεψαν.
Να ξεκινά η μέρα σου λες κανονικά και μετά από λίγο συνειδητοποιείς ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, όσο και να προσπαθείς εσύ. Πολύ απλά γιατί κάποια πράγματα δεν είναι στο χέρι σου. Μελαγχολείς αλλά δε το βάζεις κάτω.
Λες στον εαυτό σου, "θα περάσει και αυτό. Υπομονή..."
Στα γραφεία πρέπει να είσαι 100% συγκεντρωμένος. Έτσι φοράς το ωραίο σου χαμόγελο και συμπεριφέρεσαι σα να μην συμβαίνει τίποτε, ενώ μέσα σου συμβαίνουν τα πάντα. Εξάλλου ποιος μπορεί να καταλάβει αν κάτι δεν πάει καλά; Κανένας. Όλα καλά μέχρι εδώ; Νομίζεις...
Και η μέρα προχωρά, μα η τρέλα των γύρω σου συμβάλλει σε γιγάντωση αυτών συναισθημάτων που από το πρωί έχεις βάλει στο δωμάτιο αναμονής, μέχρι που γίνεται θύελλα. Και φτάνει εκείνη η ώρα που το μόνο που θες είναι να σηκωθείς να φύγεις.
"Φεύγω!" ουρλιάζεις με θυμό, μα λαλιά δεν βγαίνει. Μέσα σου σπάνε καθρέφτες, καταρρέουν όλα εκείνα τα ωραία σπίτια που έχεις χτίσει, το τοπίο μοιάζει βομβαρδισμένο. Δε σε χωρά ο τόπος. Το μόνο που θέλεις είναι να πάρεις τα βουνά.
Το μόνο που θέλεις είναι να φύγεις μακρυά, μπας και ηρεμήσεις. Ξαφνικά τα πάντα σε ενοχλούν. Ξαφνικά ο ήχος έγινε εκκωφαντικός. Δεν αντέχεις άλλο. Ο αντίλαλος σου παίρνει τα αυτιά.
Τυφώνας έχει ξεσπάσει μέσα σου. Όλα καταρρέουν, μέχρι να αδειάσουν τα συναισθήματα που κρύβεις. Μείνεις μόνος σου παντελώς, χωρίς φως, δίχως σκοτάδι. Απλά εσύ κάπου που τίποτε δεν έχει σημασία.
Σφίγγεις τα χέρια και σηκώνεσαι πάνω. Μια αχτίδα φωτός σε ζεσταίνει. Ανοίγεις τα μάτια και όλα είναι όπως τα άφησες. Μόνο εσύ έχεις αλλάξει. Πάντα εσύ αλλάζεις. ...Just another day in Paradise...
Happy New Year! Kinda late I know but, I haven't planned this entry. Still, here it is. Some intangible ideas or maybe not. As some say, there are days and days...
There are days that I am thinking that I am quiet and maybe, just maybe some feel that I have gone far away.
There are days that I am thinking that I have to do so many things, and although I am doing them. I am leaving a part, someone behind. It is not easy to stay focused.
I used to be more extrovert, but now I am more focused and introvert. I communicate yes, but I do talk only when I have something to say.
So many people express their opinions, the noise is so much sometimes.
Sometimes, we don't even realize that we produce noise and not sound.
If you had quality time for yourself what would you do? Do you have any idea how hard is to lock everything outside and just be yourself?
If you had a chance to change anything. What that would it be?
I am thinking that there are times that Life is happening when we are too focused somewhere else.
I am thinking that Change is inevitable and we don't realize it until it is too late.
I am thinking many things at the moment and my consciousness is flooded by sounds, images and words.
Τα πάντα γύρω μας βράζουν και εμείς θεατές για ακόμα μια φορά. Δε γίνεται να εθελοτυφλείς μέσα στην κρίση. Ο βασιλιάς έχει ξεγυμνωθεί και εμείς χτυπάμε παλαμάκια φορώντας του μαγιό.
Δε ξέρω τι είναι χειρότερο, που έχει πάρει φωτιά το σπίτι μας ή ότι ακόμα πιστεύουμε ότι η φωτιά θα σβήσει με ένα μαγικό τρόπο.
Δυστυχώς για εμάς, οι νεράιδες έχουν φύγει από αυτό τον τόπο. Κάποια στιγμή πρέπει να σβήσουμε την φωτιά μόνοι μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μαλώσουμε για τον τρόπο. Σχεδόν βλέπω την σκηνή. Ο ένας να έχει πάρει το λάστιχο, ο άλλος έναν κουβά και αντί να ρίξουν το πολυπόθητο νερό εκείνοι θα προτιμήσουν να κάνουν debate. Ο δικός μου τρόπος είναι καλύτερος από τον δικό σου θα πουν. Θα υψώσουν την φωνή, δε θα ακούγεται τίποτε παρά ένα ακατάληπτο βουητό και ίσως να πέσουν και μερικές ψιλές για να περάσει η ώρα.
Το σπίτι καίγεται αλλά εμείς χαμπάρι. Πως γίνεται αυτό, ακόμα δε το έχω καταλάβει.
Ο καιρός περνάει, τα πάντα γύρω μας βράζουν. Μεγαλώσαμε με ψευδαισθήσεις. Μεγαλώσαμε με αυταπάτες και αρνούμαστε να βγούμε έξω από αυτές. Φοβόμαστε ότι χωρίς αυτές δε θα καταφέρουμε να ζήσουμε. Όμως ζεις. Απλά ωριμάζεις, μεγαλώνεις και παίρνεις τις ευθύνες που σου αναλογούν.
Η ζωή στην παιδική χαρά πρέπει να τελειώσει. Εξάλλου τα τελευταία χρόνια, μόνο παιδική χαρά δεν θυμίζει. Ο παμπόνηρος μηχανικός την σχεδίασε τόσο καλά, που αν προσπαθήσεις να κάνεις βήμα θα έρθεις αντιμέτωπος με όλα εκείνα τα τρομαχτικά που σε αποθαρρύνουν.
Το τρενάκι του τρόμου δε μας βγάζει πουθενά. Η αίθουσα με τους καθρέφτες που συναντάμε, μας γιγαντώνουν όλα εκείνα που αποφεύγουμε. Τα φαντάσματα ακολουθούν και τρέχοντας φεύγουμε για να σωθούμε. Μόνο που η έξοδος τελικά μας οδηγεί πίσω.
Πίσω στο γνωστό μοτίβο. Πίσω στα εύπεπτα. Πίσω στην γυάλινη προθήκη. Να παρακολουθούμε ως θεατές ότι μας συμβαίνει. Να παρακολουθούμε αλλά να μην δρούμε. Να παρακολουθούμε και μέσα μας να παγώνει το αίμα από όλα αυτά που απωθούμε. Και εκεί που έχεις παραδοθεί στο αναπόφευκτο. Η εσωτερική φωνή μας ουρλιάζει,
"Θεέ μου, όχι άλλες αυταπάτες. Μας χρειάζεται ένας μίτος επειγόντως."
Έμεινα καιρό σιωπηλή. Ήρθε η ώρα να γράψω κάτι. Κάτι μικρό, ίσως προσωπικό, ίσως γενικό, ίσως ειδικό. Ήρθε η ώρα να γράψω κάτι που μας αφορά όλους, ή μόνο έναν. Θα δείξει...
Καλή ανάγνωση!
Moments after sunrise in Cardwell, Queensland, Australia
Υπάρχουν στιγμές που προσπαθείς να ανασάνεις, μα δεν υπάρχει αέρας.
Νιώθεις ότι στον πήραν μακρυά, επιλογές για τις οποίες δεν γνώριζες.
Επιλογές που δεν ήταν δικές σου.
Η μόνη παρηγοριά βρίσκεται εκεί έξω.
Στον ήλιο που λάμπει κάθε πρωί.
Στον καθάριο ουρανό που σε καλεί να πετάξεις
Στην γαλάζια θάλασσα που θέλει να ταξιδέψεις.
Υπάρχουν στιγμές που προσπαθείς να ανασάνεις, μα δεν υπάρχει αέρας
Μετά ξυπνάς και αποφασίσεις ότι η φύση σου δείχνει τον δρόμο.
Όλα μπορούν να ξεπεραστούν ακόμα και εκείνα που φαντάζουν δύσκολα
I would like to thank Mr. Heikki Alanen who gave me permission to use his picture. Moments
There are moments, that you try to breathe, but there is no air
You feel that it was taken away from you
Choices you didn't know, you didn't take
The only consolation is out there.
The morning Sun that shines everyday
The bright blue Sky that invites you to fly away
The deep blue Sea that wants you to travel
There are moments, that you try to breathe, but there is no air
Then you wake up. You decide that Nature is showing you the way
You can overcome everything, even what seems impossible
Ξεκίνησα να διαβάζω βιβλία στο android κινητό μου από το 2010. Κυκλοφορούσα στην πόλη κινούμενη με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και νομίζω ότι είχα αντιληφθεί κάποιους που με κοιτούσαν παράξενα. Μα τι κάνει αυτή και κοιτάει τόση ώρα το κινητό της, μια πιθανή σκέψη που μπορεί να έκαναν τότε.
Αγόρασα το πρώτο μου kindle, την άνοιξη του 2011. Από εκείνη την στιγμή και μετά έχω αγοράσει, διαβάσει αρκετά βιβλία, κυρίως αγγλόφωνα. Το νέο μου απόκτημα δε με απώθησε από το να αγοράσω κανονικά βιβλία. Το 2012 μόνο, αγόρασα σαράντα βιβλία και εικοσιπέντε ηλεκτρονικά βιβλία. Όχι άσχημα νομίζω.
Η πρώτη φορά που σκέφτηκα να αγοράσω ένα e-reader, ήταν όταν επισκέφτηκα το 2010 μια φίλη μου στην Αγγλία και έφυγα από γνωστή αλυσίδα βιβλιοπωλείων έχοντας κατεβάσει κυριολεκτικά το μισό μαγαζί. Την μεγαλύτερη "ζημιά" μου την έκανε ο Hardcover τόμος του "Towers of Midnight" του Robert Jordan που το είχαν σε προσφορά στις 10 λίρες. Το είδα στην βιτρίνα και εννοείται ότι ζήτησα να κάνουμε μια μικρή στάση. Φεύγοντας, διαπίστωσα ότι τα βιβλία που κρατούσα ζύγιζαν τουλάχιστον 5 κιλά.
Όταν γυρίσαμε σπίτι το μόνο που σκεφτόμουν κοιτώντας την βαλίτσα μου, ήταν πόσα θα πληρώσω στο αεροδρόμιο ως επιπλέον κιλά. Ευτυχώς για μένα, δεν πλήρωσα υπέρβαρο και γύρισα πίσω χαρούμενη με τις αγορές μου. Βέβαια ταλαιπωρήθηκε ο ώμος μου, αλλά χαλάλι. Όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μου, μια σκέψη εμφανιζόταν. Γίνεται να πηγαίνω κάπου και να μην κουβαλάω τόσα πολλά βιβλία μαζί μου;
Η απάντηση δόθηκε ένα χρόνο αργότερα, πάλι σε επίσκεψη στην φίλη μου στην Αγγλία. Μου δάνεισε το kindle της να διαβάσω την συνέχεια ενός βιβλίου που ήθελα και ξετρελάθηκα μαζί του. Εννοείται ότι έκανα πάλι μια βόλτα από εκείνο το χαριτωμένο βιβλιοπωλείο. Αυτή την φορά όμως περιορίστηκα σε κάποιους υπέροχους τίτλους από την Vintage που δε τους βρίσκουμε στην Ελλάδα.
Ο μεγαλύτερος φόβος αρκετών είναι ότι με την έλευση των ηλεκτρονικών βιβλίων θα σβήσει το κανονικό βιβλίο. Για τους βιβλιόφιλους δε νομίζω ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Όσο και αν βολεύει η ευκολία με την οποία έχεις εκατοντάδες βιβλία σε μια συσκευή, το χαρτί είναι κάτι άλλο.
Για μένα το να χαζεύω σε ένα βιβλιοπωλείο είναι ότι καλύτερο. Ίσως γιατί για κάποια λεπτά της ώρας, δεν ανήκω στην πραγματικότητα που μας ορίζει, αλλά γίνομαι μέρος ενός σύμπαντος από πολλές πραγματικότητες που αναζητούν να διερευνηθούν. Η τελετουργία του να βρω ένα εξώφυλλο που θα με τραβήξει κοντά του, το να διαβάσω το οπισθόφυλλο για να δω αν όντως με "καλεί" ώστε να βυθιστώ σε αυτό τον κόσμο, νομίζω είναι αναντικατάστατο.
Παρόλα αυτά, δε γίνεται να αγνοήσω την τεχνολογία και την εξέλιξη των πραγμάτων. Έτσι το android μου είναι εφοδιασμένο με δύο διαφορετικούς e-reader. Κοιτάω το goodreads για να δω ποια βιβλία εμφανίζονται στα ράφια των φίλων μου και τα αναζητώ και εγώ. Παράλληλα, γνωρίζω συγγραφείς από το εξωτερικό που είναι self-published και τα βιβλία τους είναι διαθέσιμα μόνο σε ebook. Τα τελευταία δύο χρόνια έχω ανακαλύψει ιστορίες - διαμαντάκια, που υπό άλλες συνθήκες δε θα γνώριζα.
Έτσι καθημερινά, κυκλοφορώ με ένα e-reader στην πόλη. Όταν έχω διάθεση να διαβάσω κάτι, το μόνο που έχω να κάνω είναι να πατήσω το ανάλογο application. Το ευχάριστο είναι ότι παρατηρώ όλο και περισσότερο κόσμο να διαβάζει γύρω μου. Με την μόνη διαφορά, ότι πλέον δεν φαίνεται το εξώφυλλο του βιβλίου που είναι απορροφημένος ο καθένας από εμάς.
Αυτή την βδομάδα τελείωσα "Το Δείπνο" της Λίλας Κονομάρα στο χαρτί, ενώ σκέφτομαι να ξεκινήσω "Τον Ουρουγουανό Εραστή" του Ρονκαλιόλιο που κέρδισα σε ebook πριν λίγες μέρες.
Η ανάρτηση αυτή γίνεται στα πλαίσια της εβδομάδας "Διάβασε ένα ebook" (3 με 9 Μαρτίου) Διαβάστε περισσότερα στο ιστολόγιο του Ηλεκτρονικού Αναγνώστη
Μελωδίες που σε ταξιδεύουν. Μελωδίες που σε βοηθούν να γράψεις ένα κεφάλαιο που σε ταλαιπωρεί τους τελευταίους μήνες. Μια μελωδία που σου θυμίζει ότι μαζί με την χαρά υπάρχει πάντα λύπη. Μελωδίες που θα σε κάνουν να χαίρεσαι αλλά και να λυπάσαι.
Μελωδίες που σε κάνουν να θυμάσαι...
Το τέλος μιας εποχής. Οι κουρτίνες κλείνουν, τα φώτα πέφτουν. Μια ακόμα ερμηνεία φτάνει στο τέλος της. Και εκεί, πάνω στην σκηνή μόνο σιωπή...
Εις αναμονή μιας νέας εποχής. Η αρχή είναι πια κοντά. Τόσο που την θωρώ με ανυπομονησία.
Σήμερα είναι μέρα αποκαλύψεων. Κάποια δωμάτια από το "Παλάτι των αναμνήσεων" ζητάνε να αεριστούν. Τι θα γίνει τελικά; Κανείς δε ξέρει. Ίσως οι πόρτες και τα παράθυρα να ανοίξουν για λίγο, για πολύ θα δείξει. Είναι εποχή υπερβάσεων. Ετοιμαστείτε...
Έχω να παίξω πιάνο δεκαέξι ολόκληρα χρόνια. Σήμερα μετά από πολλά χρόνια ένιωσα την μεγαλύτερη ανάγκη να καθίσω στο παλιό και φθαρμένο μου σκαμπό και να τολμήσω να ακουμπήσω τα ασπρόμαυρα πλήκτρα. Οι νότες θα ακούγονται κάπως, αλλά αυτό είναι φυσικό. Το πιάνο μου είναι ξεκούρδιστο.
Βλέπω τα πλήκτρα μπροστά μου. Να με καλούν να τα πατήσω. Με καλούν να γυρίσω πίσω σε αυτά. Μα τα δάχτυλα τρέμουν. Δε θυμάμαι όλα τα κλειδιά. Κάποτε τα ήξερα απέξω, μα τώρα πια είναι χωμένα κάπου. Κλειδωμένα μάλλον σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο του μυαλού μου.
Και παρόλο που ο φόβος με κάνει να αισθάνομαι κάπως, πατάω το πρώτο πλήκτρο. Ντο.
Η αγάπη μου για την μουσική δε μειώθηκε αυτά τα χρόνια της (αυτό)εξορίας μου. Ίσα, ίσα που την κράτησα κοντά μου. Έγινε το πιο αναγκαίο κομμάτι της ζωής μου μετά το οξυγόνο. Γιατί για μένα η μουσική είναι το δεύτερο οξυγόνο. Οι μελωδίες, οι ήχοι είναι η γαλήνη της ψυχής μου.
Σου έχει τύχει να αγαπάς και να μισείς κάτι με το ίδιο πάθος; Να το αγαπάς τόσο, παρόλο που απαρνιέσαι ένα κομμάτι του εαυτού σου; Για χρόνια η μουσική και το τραγούδι ήταν αυτό που ήμουν. Μα ξαφνικά σίγησαν. Σίγησε η φωνή. Σίγησε και το πιάνο. Παρά τις προτροπές αρνιόμουν να το πιάσω στα χέρια μου.
Αρνιόμουν κατηγορηματικά. Στις ανοιχτές πληγές δεν βάζεις αλάτι. Τις κοιτάς και προχωράς μέχρι να νιώθεις το στήθος σου ότι είναι κλειστό. Και ας δεν είναι.
Στην ζωή πάντα προχωρούσα μπροστά. Ακόμα το κάνω. Τόσο που σκέφτομαι να τραγουδήσω ξανά. Μπορεί η φωνή να μην είναι ίδια όπως παλιά, αλλά κάτι υπάρχει. Είναι εκεί πίσω, το νιώθω.
Μια ακόμα υπέρβαση. Υπερβαίνω τον εαυτό μου. Κοιτάω τις πληγές μου, που είναι πια κλειστές. Δεν φαίνονται. Μόνο τα σημάδια με κάνουν να τις ξεχωρίζω.
Δεκαέξι χρόνια μετά, κοιτάω πίσω και χαμογελώ. Ότι και να γίνει θα προσπαθήσω και ας μη πετύχω. Τουλάχιστον προσπάθησα να κάνω κάτι που με ευχαριστεί. Να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ, ακόμα.
Η τόλμη είναι συνυφασμένη με τον φόβο. Φοβάσαι να κάνεις κάτι αλλά αν το αποφασίσεις μπαίνει η τόλμη στο παιχνίδι και σου αποκαλύπτει ότι μπορείς. Ότι θα τα καταφέρεις, αρκεί να πιστέψεις λιγάκι. Στον εαυτό σου.
Inspiration in Music: Brian Crain : Softness and Light
English Interpretation : It is time...
Good morning and have a nice week ahead.
Today is a revelation day. Some rooms from “The Memory
Palace” wanted fresh air. Will the doors and the windows open or not? Maybe
they will open for a short or a long time. No one knows. This is an era where
you are overstepping yourself. Get ready
~C.C.
I haven’t played the piano for sixteen years. Today,
after all those years, I felt the greatest need to sit down to my old and worn
stool and dare to touch the black and white keys. The sound of the notes will be
weird, but that is something you should expect. My piano is not in tune.
I see the keys in front of me. They are calling my
name. Calling me to touch them, to press them gently. Calling me back to them.
My fingers are trembling. I don’t remember all the musical scales. Ι used to. Now they are simply lost. Locked down in a
specific room in my mind. Where is the key?
I am afraid, but still I touch lightly the first key.
C.
My love for music didn’t fade away because of my
exile. I held it close. So, it became the most needed necessity of my life,
after the air I breathe. Simply, music is my oxygen. I cannot live without it.
The melodies, the sounds calm my soul. Just like that.
Have you felt that mixed feeling where love and hate
is so intense? A passion so sacred, but damned at the same time? To love it,
but still contemn it. Contemn that part of yourself. For years, music and
singing was who I was. But suddenly the lights went down. No more singing. No
more music. I was saying no to everyone who said, “but play a little for us.”
No. I couldn’t.
I couldn’t play. If you have an open wound you don’t
put salt on it. You already know what is there. You don’t need a reminder. So,
you look those wounds and continue your life, even though your chest is not
closed. You pretend that it is.
In life I was always walking forward. I still do. So,
I am thinking to start singing lessons again. I know it’s a shocker. It was for
me too. I know that my voice won’t be the same. But my chords are there. Rusty
maybe, but I can feel them. They want to stretch a bit.
Overstepping. Oversteppingmyboundaries, myself. I look at my wounds but
they are close now. You cannot see them. Only the scars remind me where they
are.
Sixteen years later, I can look back and actually
smile. I will do my effort whenever the outcome. I will try. I will try even
though I won’t succeed. I will be happy with this achievement. I will prove to
myself that I can do whatever I want, even if it hurts me.
Boldness is interwoven with fear. You are afraid to
try anything. Your dreams, hopes, everything you have in your heart and soul.
But if you decide to act, then courage comes in the game and then you realize
that you can do whatever you want. If. Only You. Believe. In. Yourself.
Περίεργη μέρα σήμερα. Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω αυτό το κείμενο και καπάκι άκουσα δηλώσεις πολιτικού που αναφέρει το θέμα μου. Ίσως ήταν...σημαδιακό!
Μερικές σκέψεις για την σιωπή. Πράγματα που νομίζω ότι χρειάζεται να ειπωθούν για όλους εκείνους που καιρό τώρα σιωπούν. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Καλή ανάγνωση!
Υπάρχουν σιωπές και σιωπές. Κάποιες σημαίνουν πολλά ή ίσως και τίποτε.
Σιωπές που έρχονται
Σιωπές που φεύγουν
Ματιές κενές ή γεμάτες από συναίσθημα
Διαλέγεις το μονοπάτι, διαλέγεις και την σιωπή που σου ταιριάζει
Μόνο μη νομίζεις ότι με ξέρεις επειδή σιωπώ.
Μη.
Μη κάνεις το λάθος να φαντάζεσαι διάφορα.
Να δημιουργείς σενάρια.
Να νομίζεις ότι με μειώνεις.
Σιωπή σημαίνει ανασύνταξη
Σιωπή σημαίνει δεν έχω κάτι να σου πω, να προσθέσω
Σιωπή σημαίνει δε θέλω να χαλάσω τα λόγια μου. (Ναι! Μαζί σου!)
Σιωπή σημαίνει δε θέλω να σου μιλήσω.
Σίγουρα ΔΕ σημαίνει υποταγή.
Σίγουρα ΔΕ σημαίνει υποδούλωση
Σίγουρα ΔΕ σημαίνει μαλθακότητα
Σίγουρα ΔΕ σημαίνει ότι σε φοβάμαι
Αν φοβάμαι, δε φοβάμαι εσένα. Φοβάμαι τον εαυτό μου αν μιλήσει.
Γιατί αν μιλήσω οι λέξεις θα είναι ξυράφια
Που ματώνουν, που σε διαπερνούν
Και εγώ για τώρα δε θέλω να προβώ σε κάτι τέτοιο.
Να με προσέχεις για όσο σιωπώ. Να με φοβάσαι
Πρέπει να με φοβάσαι.
Εσύ Εμένα.
Να το θυμάσαι.
Εγώ σε παρατηρώ και η σιωπή μου είναι...
Καλησπέρα,
Παιχνίδι με τις λέξεις ή μήπως είναι κάτι άλλο; Θα δείξει..
~Κλεοπάτρα
Kalispera,
A game with words or maybe is something else? We shall see...
~C.C.
Hello, this is Cleopatra. Not the old one, but the new one.
(A voice from the audience) Question: WHAT do you mean the new one? I came to see...(voice fades)
Me: Ι mean what I say. I am different. I have changed.
I am a different person. Don't laugh! It is true. I am a different person.
So different actually that I can see clearly what happens around me at times, while at other ones I just notice without uttering a word.
*looks to the faces, smiling* I know you are dying to ask another question! Here don't be shy. Who is going to be next...
(Another voice from the audience)Question2: How much time this transformation needed?
Me: Do you mean how much time I was "working" for this change?
(Voice #2 pauses. Thinks a bit): Um...Yes, that is what I mean exactly.
Me: (looking sympathetically) Months, maybe more than a year.
So, ladies and gentlemen this is the new me! A bit quizzical maybe, don't worry the old me is definitely here, somewhere, but it is a slightly different version.
(drops voice for effect) I have no answers to give, but it's true. You can all change.
It is plausible only if YOU want to. And before you ask. If I wanted it ? Yes I did. My conscious self had a chat with my unconscious self. (They also had a glass of wine together but you didn't hear that from me!)
In the end they agreed. It was time for that change.
Now I am here. The *new* shining me. Me.
Nice to meet you all!
*audience claps their hands*
Bow
(The curtain falls down. The lights go off.) Phew! I did it. Now let's go into hiding again.
I know that you haven't heard me for quite a while that is true. Well, here I am now.
Some thoughts that needed to be written.
~CC
What is important? I am asking myself while I am watching what is happening everyday in my country.
To survive. Literally? Literally...
If the answer shocks you, I cannot change the fact that is the truth and not a myth. I read somewhere that Greeks use the word literally, literally.
We are literally poor, literally hopeless, literally hungry, literally jobless.
Literally we are being killed everyday.
Literally Greeks are commiting suicide everyday.
Literally sick people, whether have cancer or heart problems or diabetes, don't get their drugs.
Literally some children don't eat properly because their parents don't have the money to buy them the essentials.
Literally.
The list is endless literally.
Greeks are dying whether you want to hear it or not. And yet, some are standing and pointing at us and being sarcastic, mean or even indifferent. Literally.
On Sunday we have elections again. Greeks will vote. What I want LITERALLY is someone to care and do something for the people who are suffering.
Kalimera in Greek (good morning) means literally good day. Although we pray every day to be a good one all day, we know that for some won't be. Literally.
The Olympic Flame was lit today in Ancient Olympia and while I was watching it on live streaming, those words came into my mind. Thanks as usual to my Muse. Ευχαριστώ.
Καλημέρα,
Επειδή πλησιάζουν εκλογές...Είπα να ανασύρω από το χρονοντούλαπο μου ένα κείμενο που έγραψα για μια παλιά μου στήλη σε ένα ψηφιακό χώρο που δεν υπάρχει πια...Απολαύστε το.
~Κλεοπάτρα
05.09.09
Τρίτη, μετά την δουλειά, η γνωστή κίνηση στον δρόμο. Το λεωφορείο άργησε για μια ακόμα φορά αλλά τα κατάφερα και έφτασα σπίτι. Είπα να ξεκουραστώ λιγάκι και έπεσα να κοιμηθώ ένα διωράκι. Όμως προφανώς δεν τα υπολόγισα καλά και έκανα λάθος γιατί μέσα σε ένα δίωρο γκρεμίστηκε για ακόμα μια φορά το γιοφύρι της Άρτας ή μήπως ήταν αυτό …της Νέας Δημοκρατίας !;!;
Ναι κυρίες και κύριοι: Κοιμήθηκα με Κυβέρνηση (;) και ξύπνησα…χωρίς!!!
Γιατί εμείς οι Έλληνες είμαστε απρόβλεπτοι…
Κανονίζουμε κάτι για μία συγκεκριμένη ημερομηνία και ξαφνικά αλλάζουμε γνώμη και το όποιο πρόγραμμα γίνεται απλά ένα μπάχαλο!
Μα είναι πράγματα αυτά; Να μην μπορείς να κοιμηθείς σαν άνθρωπος;!
Αγαπητοί συμπολίτες και συμπολίτισσες, πρέπει να εναντιωθούμε!
Πρέπει να απαιτήσουμε να μας αφήσουν να κοιμόμαστε…τον ύπνο του δικαίου! Είναι αναφαίρετο δικαίωμα μας… το να κοιμόμαστε! Γιατί όταν είμαστε ξύπνιοι γίνονται παράλογα πράγματα. Μα είναι δυνατόν σε δηλώσεις Πρωθυπουργού να ακούγονται στην ουσία οι δεσμεύσεις που έγιναν πριν δυο χρόνια όταν και πάλι προκυρύχθηκαν πρόωρες εκλογές;
Είναι δυνατόν μετά από 212.070 στρέμματα που έγιναν στάχτη να λέμε ότι νοιαζόμαστε για την χώρα, τους πολίτες της και να τονίζουμε για πολλοστή φορά την ανάγκη επανίδρυσής του κράτους; Για ποιο κράτος μιλάμε ακριβώς; Η χώρα πηγαίνει με αυτόματο πιλότο… Η Ελλάδα έφτασε εδώ που έφτασε γιατί υπάρχει ανυπαρξία σωστής διακυβέρνησης.
Η Ελλάδα έφτασε εδώ γιατί Εμείς οι Πολίτες που γκρινιάζουμε διαρκώς για τα ίδια πράγματα, ψηφίζουμε πάντα τους ίδιους και τα ίδια!
Γιατί λέμε ότι δεν έχουμε πρόνοια και δημόσια υγεία αλλά κλέβουμε την εφορία, χτίζουμε βίλες στα καμένα και έχουμε τα πιο ακριβά αυτοκίνητα με τις... χαμηλότερες φορολογικές δηλώσεις!
Ναι, πάμε μπροστά κυρίες και κύριοι…στην Ελλάδα του Δίχως… Η Ελλάδα του Δίχως ‘Οραμα από τους απόγονους εκείνων που κάποτε είχαν περίσσιο!!! Δεν θα πω περισσότερα γιατί θα γίνω δυσάρεστη… Άντε και καλό μας ύπνο! Υ.Γ. Αναμένω την νύχτα των εκλογών για να δω τον νικητή, αν και νομίζω ότι τον ξέρω… Εσείς;
Αυτά τα έγραφα τότε. Αλλά τώρα που έχουμε 2012 τι επικρατεί; Ετοιμαζόμαστε ξανά για εκλογές.
Μόνο που μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια που πέρασαν άλλαξε η ζωή όλων μας.
Έπεσαν πολλές μάσκες. Τώρα που ξέρεις, τι θα κάνεις;
Σκέψου καλά πριν πας στην κάλπη...
Όχι μόνο για σένα, αλλά και για τα παιδιά και τα εγγόνια σου.
Επιτέλους, ως πολίτες αυτής της χώρας πρέπει να αναλάβουμε τις ΕΥΘΥΝΕΣ μας!
