Το Τέρας που εμφανίστηκε μπροστά μας
είναι απείρως ασχημότερο από αυτά που υπάρχουν μέσα στις τηλεοράσεις μας. Όχι
δεν παρακολουθείς ταινία. Αυτό που παρακολουθείς είναι η απογύμνωση του μέσα μας,
του Εγώ μας σε πραγματικό χρόνο.
Παρακολουθώ τι γίνεται τις τελευταίες
μέρες στα σόσιαλ μίντια και έχω σοκαριστεί από το ΜΕΝΟΣ ορισμένων, είτε ανήκουν
στο «Ναι» είτε στο «Όχι».
Είναι βία αυτό που ζούμε, όπως και
αν το δεις.
Δε θα σας πω τι να ψηφίσετε.
Να ψηφίσετε ότι θέλετε.
Δε θα σας κρίνω. Δε θα κρίνω
κανέναν που φοβάται. Όλοι φοβούνται.
Η κρίση της οικονομίας, απλά
ανέδειξε και την κρίση που υπάρχει μέσα στο καθέναν από εμάς.
Η προπαγάνδα που ζούμε είναι η πιο
αισχρή μορφή βίας.
Είμαστε μέσα στην Ευρώπη, αλλά
είναι σα να είμαστε έξω. Όχι τις τελευταίες μέρες. Τα τελευταία πέντε χρόνια.
Είμαστε όλα τα κακά του κόσμου μαζί και μας δείχνουν με το δάχτυλο. Και τώρα μας
κουνάνε το δάχτυλο και μας απειλούν. Και μας κάνουν να χωριζόμαστε, ξανά, λες και
παρακολουθούν από το Κολοσσαίο αγώνα μονομάχων.
Αυτοί είμαστε, εμείς οι άνθρωποι.
Είμαστε πολιτισμένοι κατά επίφαση. Μόλις μυρίσουν αίμα, όλα τα ζωώδη ένστικτα
βγαίνουν έξω απροκάλυπτα.
Και μετά; Μετά τι γίνεται;
Δε ξέρω τι γίνεται μετά. Μπορώ να
μιλήσω μόνο για το τώρα. Το σημαντικότερο από όλα τα διλήμματα εκεί έξω, είναι
αυτό που θέλω να βροντοφωνάξω μέρες τώρα:
«ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΚΥΡΙΕ!»
Υ.Γ. Μένουμε άνθρωποι. Αυτό είναι το σύνθημα και αυτό είμαστε. Μην το ξεχνάτε…
Οι μέρες μας είναι γεμάτες πληροφορίες. Ο καταιγισμός αυτός, ταυτόχρονα με την αδυναμία ορισμένων να αφομοιώσουν τις πληροφορίες οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα ή ακόμα και να πιστεύουμε, χωρίς δεύτερη σκέψη, απόψεις τρίτων που ίσως να αναθεωρούσαμε υπό άλλες συνθήκες.
Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ και εγώ διάφορα ποστ από αρκετό κόσμο που με έχουν βάλει σε σκέψεις. Ορμώμενη από αυτό, έγραψα το κάτωθι στάτους στο προφίλ μου στο Facebook και το αναρτώ και εδώ, διότι θεωρώ ότι πρέπει να προσέχουμε τι διαβάζουμε και ακόμα περισσότερο τι πιστεύουμε...
Η μεγαλύτερη παγίδα των social media είναι ότι ο καθένας μπορεί να γράψει ότι θέλει. Καλά θα μου πεις και ποιο το πρόβλημα;
Είναι εντελώς διαφορετικό να εκφράζεις μια άποψη, την δική σου ή εκείνη που μπορεί να σε εκφράζει, και εντελώς διαφορετικό να προσπαθήσεις να δεις μονόπαντα το θέμα και να παρουσιάζεις μόνο τα πραγματολογικά δεδομένα που προσθέτουν "βάρος" στην δική σου πλευρά. Ένα πράγμα που κάποιοι δεν μπορούν να διακρίνουν. Δυστυχώς...
Δόξα σοι ο Θεός είχα αρκετούς Δασκάλους που μας δίδαξαν αρκετά πράγματα. Φέτος είχα την τιμή να συνεργαστώ με έναν Ιστορικό ο οποίος μας έδωσε τρομερά εφόδια. Το μάθημα όπου μας εξήγησε πως να ξεχωρίζουμε τα Facta από τις εκάστοτε "σάλτσες" ενός Ιστορικού νομίζω ότι δε θα το ξεχάσω ποτέ.
Έτσι λοιπόν και εγώ θα πω με την σειρά μου τα ακόλουθα:
Δείτε πέρα από τις σάλτσες.
Απομονώστε τα facta.
Δείτε τα γεγονότα μεμονωμένα.
Διαβάστε όλες τις απόψεις για να κρίνετε ποια είναι η πραγματικότητα.
Μην ακολουθείτε σαν πρόβατα τι λέει ο ένας και ο άλλος...
Whoever knows who the artist is please inform me to add their name. Thank you.
Beautiful music for the soul...
Κάνεις υπομονή. Μέρες,
μήνες, χρόνια. Χρόνια ολόκληρα και περιμένεις κάτι να αλλάξει. Όμως το
μόνο πρόσωπο που αλλάζει είναι το δικό σου στο καθρέφτη. Τα γύρω σου είναι
ίδια, ή ακριβώς όμοια, εσύ όμως όχι.
Κάπως έτσι συμβαίνει η ζωή
γύρω μου. Εγώ να τρέχω να την προλάβω και εκείνη να μου διαφεύγει. Θαρρείς
πως ζήτησα κάτι τέτοιο; Το μόνο που ζήτησα είναι πάθος, και να είμαι
αληθινή ως προς τον εαυτό μου.
Αν είμαι; Είμαι. Δεν
μπορώ να ζήσω αλλιώς. Ο κόσμος γύρω μου καταρρέει. Κρατιέμαι ακόμα, μα
γνωρίζω ότι η υπομονή μου δε θα κρατήσει για πολύ. Έχω συρράψει τα χείλη
μου με αόρατη κλωστή. Δε βγαίνει κάτι άγριο, παρά μόνο σιωπή.
Κοιτώ έξω από το παράθυρο
ηλιαχτίδες που χορεύουν, μα ο ήλιος είναι άφαντος από το οπτικό μου πεδίο.
Φυλακισμένη σε ένα άσπρο δωμάτιο με παράθυρα που βλέπουν σε ακάλυπτο. Να θέλω
να βγω στο δρόμο και να μην μπορώ.
Ο ενήλικος εαυτός μου με
κρατά σε πειθαρχία, ενώ το παιδί μέσα μου θέλει την αταξία. Θέλει ταξίδια, να
περπατήσει δίπλα στο πράσινο. Να μυρίσει λουλούδια, να ακούσει να κελαηδούν τα
πουλιά. Θέλει, θέλει, θέλει…
Με ρώτησε μια μέρα γιατί
κάθομαι και υποφέρω. Δεν ήξερα πως να του απαντήσω. Πως να πείσεις ότι το να
είσαι υπεύθυνος άνθρωπος καμιά φορά σε σκοτώνει σιγά σιγά;
Με κοίταξε λυπημένο και
μου χάιδεψε το χέρι. Το σοκ ήταν μεγάλο, μα είχα ανάγκη την επαφή. Την
αποζητούσα. Μα το σκληρό περίβλημα του ενήλικα τράβηξε το χέρι. Δεν έπρεπε να
ραγίσω, όχι εδώ, όχι τώρα.
Πάντα να έχεις τον έλεγχο.
Πάντα. Μα ποιον έλεγχο ήθελα να ήξερα. Ποιον έλεγχο όταν εσύ ο ίδιος υπακούεις
σε κανόνες που αυτοί που τους εφηύραν είναι δυστυχισμένοι ή τουλάχιστον θέλουν
όλους τους άλλους να είναι δυστυχισμένοι, ενώ όλοι προσποιούνται ότι έχουν
φτάσει στην προσωπική τους αυτοπραγμάτωση;
Κάνεις υπομονή. Κάνω
υπομονή. Κάνουμε υπομονή.
Τα βράδια που όλοι γυρνάμε
σπίτια μας, ουρλιάζουμε χωρίς λαλιά καθισμένοι μπροστά στην οθόνη. Διαλέξαμε
όλοι μας το θάνατο. Διαλέξαμε όλοι την συνενοχή. Κάνω υπομονή. Όπως και εσύ. Μη
με ρωτάς αν ξέρω κάτι άλλο. Δε ξέρω τίποτε.
Πάει καιρός που έχω να γράψω κάτι. Μα σήμερα θα κάνω την έκπληξη!
Όταν ήμουν μικρή η δασκάλα μου του πιάνου συνήθιζε να μου γράφει Καλή Αρχή με τα όμορφα και καλλιγραφικά της γράμματα στα πεντάγραμμα μου ή στα βιβλία μου.
Έτσι και εγώ σήμερα.
Επειδή κάπου εδώ, ξεκινά για μένα ένα νέο ταξίδι, γράφω στο ιστολόγιο μου Καλή Αρχή, μια ευχή για αυτά που έρχονται μπροστά μου...
Μια μέρα ακόμα. Μια μέρα που την περιμένω. Σχεδόν ακουμπάω το περίγραμμα της. Σχεδόν. Γιατί ακόμα και τώρα, γνωρίζω ότι μετά από αυτή την μέρα τα πράγματα θα είναι διαφορετικά...
Διαφορετικά. Θα είμαι ελεύθερη για λίγες μέρες να φύγω από την ρουτίνα της καθημερινότητας. Ρουτίνα. Δε θέλω άλλη ρουτίνα. Θέλω θάλασσα! Θέλω το μπλε του ουρανού να είναι το μόνο που βλέπω. Και αν έβλεπα...Και αν έβλεπα κάτι άλλο ακόμα, αυτό το κρατάω για τον εαυτό μου.
Μερικά πράγματα είναι καλύτερο να μένουν μέσα μας. Να γιγαντώνονται, να ωριμάζουν και να γίνονται ένα με σένα. Σαν έκρηξη σουπερνόβα που συμπαρασύρει το σύμπαν μέσα μας, σε ένα ξέφρενο γλέντι.
Περίμενα αυτή την στιγμή καιρό τώρα. Σχεδόν την ενστερνίστηκα, όπως την κολόνια που φορούσες προχτές. Σε τυλίγει σταδιακά στο κουκούλι της ζεστασιάς και της μυρωδιάς σου. Η μυρωδιά σου είναι μέσα στο μυαλό μου. Δεν ξεχνιέται. Σαν την αλμύρα από το φιλί σου. Η ανάσα σου...
Σε νιώθω δίπλα μου. Νιώθω την ανάσα σου στο λοβό μου και σχεδόν περιμένω την στιγμή που θα ψιθυρίσεις το όνομα μου. Περιμένω...
Καρτερικά περιμένω, την μελωδία που δημιούργησες για μένα.
Περιμένω και αγωνιώ...
Περιμένω, βλέπω το χαμόγελο σου και όλα τα ξεχνώ...
Τα πάντα γύρω μας βράζουν και εμείς θεατές για ακόμα μια φορά. Δε γίνεται να εθελοτυφλείς μέσα στην κρίση. Ο βασιλιάς έχει ξεγυμνωθεί και εμείς χτυπάμε παλαμάκια φορώντας του μαγιό.
Δε ξέρω τι είναι χειρότερο, που έχει πάρει φωτιά το σπίτι μας ή ότι ακόμα πιστεύουμε ότι η φωτιά θα σβήσει με ένα μαγικό τρόπο.
Δυστυχώς για εμάς, οι νεράιδες έχουν φύγει από αυτό τον τόπο. Κάποια στιγμή πρέπει να σβήσουμε την φωτιά μόνοι μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μαλώσουμε για τον τρόπο. Σχεδόν βλέπω την σκηνή. Ο ένας να έχει πάρει το λάστιχο, ο άλλος έναν κουβά και αντί να ρίξουν το πολυπόθητο νερό εκείνοι θα προτιμήσουν να κάνουν debate. Ο δικός μου τρόπος είναι καλύτερος από τον δικό σου θα πουν. Θα υψώσουν την φωνή, δε θα ακούγεται τίποτε παρά ένα ακατάληπτο βουητό και ίσως να πέσουν και μερικές ψιλές για να περάσει η ώρα.
Το σπίτι καίγεται αλλά εμείς χαμπάρι. Πως γίνεται αυτό, ακόμα δε το έχω καταλάβει.
Ο καιρός περνάει, τα πάντα γύρω μας βράζουν. Μεγαλώσαμε με ψευδαισθήσεις. Μεγαλώσαμε με αυταπάτες και αρνούμαστε να βγούμε έξω από αυτές. Φοβόμαστε ότι χωρίς αυτές δε θα καταφέρουμε να ζήσουμε. Όμως ζεις. Απλά ωριμάζεις, μεγαλώνεις και παίρνεις τις ευθύνες που σου αναλογούν.
Η ζωή στην παιδική χαρά πρέπει να τελειώσει. Εξάλλου τα τελευταία χρόνια, μόνο παιδική χαρά δεν θυμίζει. Ο παμπόνηρος μηχανικός την σχεδίασε τόσο καλά, που αν προσπαθήσεις να κάνεις βήμα θα έρθεις αντιμέτωπος με όλα εκείνα τα τρομαχτικά που σε αποθαρρύνουν.
Το τρενάκι του τρόμου δε μας βγάζει πουθενά. Η αίθουσα με τους καθρέφτες που συναντάμε, μας γιγαντώνουν όλα εκείνα που αποφεύγουμε. Τα φαντάσματα ακολουθούν και τρέχοντας φεύγουμε για να σωθούμε. Μόνο που η έξοδος τελικά μας οδηγεί πίσω.
Πίσω στο γνωστό μοτίβο. Πίσω στα εύπεπτα. Πίσω στην γυάλινη προθήκη. Να παρακολουθούμε ως θεατές ότι μας συμβαίνει. Να παρακολουθούμε αλλά να μην δρούμε. Να παρακολουθούμε και μέσα μας να παγώνει το αίμα από όλα αυτά που απωθούμε. Και εκεί που έχεις παραδοθεί στο αναπόφευκτο. Η εσωτερική φωνή μας ουρλιάζει,
"Θεέ μου, όχι άλλες αυταπάτες. Μας χρειάζεται ένας μίτος επειγόντως."
Καλημέρα και καλό μήνα,
Πέρασε καιρός αλλά να 'μαι πάλι. Σκόρπιες λέξεις σχηματίζουν μια σκηνή.
Η Μούσα μου παρούσα με παρακινεί να τις καταγράψω. Απολαύστε την.
Φαντάζει η μέρα χίμαιρα
και εσύ μια νύμφη σε αραχνοΰφαντο νυφικό
Μαγεύει η μορφή σου τα πλήθη
φωνάζουν, ζητούν την προσοχή σου
μα εσύ δε δίνεις απάντηση σε κανέναν
Προσηλωμένη, τους προσπερνάς
Ταράζεις με τις αναπνοές σου το σύμπαν
Όμορφη κοπέλα, μα απόμακρη γύρισε λίγο να σε δούμε και εμείς!
Προσευχές στα χείλη των ζώντων
μένουν αναπάντητες και αυτές
Άραγε από ποιο κόσμο ήρθες εδώ; Πως ξεβράστηκες μπροστά μας, Θεέ μου!
Φαντάζει η μέρα χίμαιρα
και εσύ μια νύμφη σε αραχνοΰφαντο νυφικό
Μια μέρα του Μάρτη, ήρθες και εμφανίστηκες
Μας τάραξες, μας ύπνωσες και έφυγες αθόρυβα
Σε έκλεψε ο Ήλιος να μην δει άλλος την Ομορφιά σου
Μελωδίες που σε ταξιδεύουν. Μελωδίες που σε βοηθούν να γράψεις ένα κεφάλαιο που σε ταλαιπωρεί τους τελευταίους μήνες. Μια μελωδία που σου θυμίζει ότι μαζί με την χαρά υπάρχει πάντα λύπη. Μελωδίες που θα σε κάνουν να χαίρεσαι αλλά και να λυπάσαι.
Μελωδίες που σε κάνουν να θυμάσαι...
Το τέλος μιας εποχής. Οι κουρτίνες κλείνουν, τα φώτα πέφτουν. Μια ακόμα ερμηνεία φτάνει στο τέλος της. Και εκεί, πάνω στην σκηνή μόνο σιωπή...
Εις αναμονή μιας νέας εποχής. Η αρχή είναι πια κοντά. Τόσο που την θωρώ με ανυπομονησία.
Σήμερα είναι μέρα αποκαλύψεων. Κάποια δωμάτια από το "Παλάτι των αναμνήσεων" ζητάνε να αεριστούν. Τι θα γίνει τελικά; Κανείς δε ξέρει. Ίσως οι πόρτες και τα παράθυρα να ανοίξουν για λίγο, για πολύ θα δείξει. Είναι εποχή υπερβάσεων. Ετοιμαστείτε...
Έχω να παίξω πιάνο δεκαέξι ολόκληρα χρόνια. Σήμερα μετά από πολλά χρόνια ένιωσα την μεγαλύτερη ανάγκη να καθίσω στο παλιό και φθαρμένο μου σκαμπό και να τολμήσω να ακουμπήσω τα ασπρόμαυρα πλήκτρα. Οι νότες θα ακούγονται κάπως, αλλά αυτό είναι φυσικό. Το πιάνο μου είναι ξεκούρδιστο.
Βλέπω τα πλήκτρα μπροστά μου. Να με καλούν να τα πατήσω. Με καλούν να γυρίσω πίσω σε αυτά. Μα τα δάχτυλα τρέμουν. Δε θυμάμαι όλα τα κλειδιά. Κάποτε τα ήξερα απέξω, μα τώρα πια είναι χωμένα κάπου. Κλειδωμένα μάλλον σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο του μυαλού μου.
Και παρόλο που ο φόβος με κάνει να αισθάνομαι κάπως, πατάω το πρώτο πλήκτρο. Ντο.
Η αγάπη μου για την μουσική δε μειώθηκε αυτά τα χρόνια της (αυτό)εξορίας μου. Ίσα, ίσα που την κράτησα κοντά μου. Έγινε το πιο αναγκαίο κομμάτι της ζωής μου μετά το οξυγόνο. Γιατί για μένα η μουσική είναι το δεύτερο οξυγόνο. Οι μελωδίες, οι ήχοι είναι η γαλήνη της ψυχής μου.
Σου έχει τύχει να αγαπάς και να μισείς κάτι με το ίδιο πάθος; Να το αγαπάς τόσο, παρόλο που απαρνιέσαι ένα κομμάτι του εαυτού σου; Για χρόνια η μουσική και το τραγούδι ήταν αυτό που ήμουν. Μα ξαφνικά σίγησαν. Σίγησε η φωνή. Σίγησε και το πιάνο. Παρά τις προτροπές αρνιόμουν να το πιάσω στα χέρια μου.
Αρνιόμουν κατηγορηματικά. Στις ανοιχτές πληγές δεν βάζεις αλάτι. Τις κοιτάς και προχωράς μέχρι να νιώθεις το στήθος σου ότι είναι κλειστό. Και ας δεν είναι.
Στην ζωή πάντα προχωρούσα μπροστά. Ακόμα το κάνω. Τόσο που σκέφτομαι να τραγουδήσω ξανά. Μπορεί η φωνή να μην είναι ίδια όπως παλιά, αλλά κάτι υπάρχει. Είναι εκεί πίσω, το νιώθω.
Μια ακόμα υπέρβαση. Υπερβαίνω τον εαυτό μου. Κοιτάω τις πληγές μου, που είναι πια κλειστές. Δεν φαίνονται. Μόνο τα σημάδια με κάνουν να τις ξεχωρίζω.
Δεκαέξι χρόνια μετά, κοιτάω πίσω και χαμογελώ. Ότι και να γίνει θα προσπαθήσω και ας μη πετύχω. Τουλάχιστον προσπάθησα να κάνω κάτι που με ευχαριστεί. Να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ, ακόμα.
Η τόλμη είναι συνυφασμένη με τον φόβο. Φοβάσαι να κάνεις κάτι αλλά αν το αποφασίσεις μπαίνει η τόλμη στο παιχνίδι και σου αποκαλύπτει ότι μπορείς. Ότι θα τα καταφέρεις, αρκεί να πιστέψεις λιγάκι. Στον εαυτό σου.
Inspiration in Music: Brian Crain : Softness and Light
English Interpretation : It is time...
Good morning and have a nice week ahead.
Today is a revelation day. Some rooms from “The Memory
Palace” wanted fresh air. Will the doors and the windows open or not? Maybe
they will open for a short or a long time. No one knows. This is an era where
you are overstepping yourself. Get ready
~C.C.
I haven’t played the piano for sixteen years. Today,
after all those years, I felt the greatest need to sit down to my old and worn
stool and dare to touch the black and white keys. The sound of the notes will be
weird, but that is something you should expect. My piano is not in tune.
I see the keys in front of me. They are calling my
name. Calling me to touch them, to press them gently. Calling me back to them.
My fingers are trembling. I don’t remember all the musical scales. Ι used to. Now they are simply lost. Locked down in a
specific room in my mind. Where is the key?
I am afraid, but still I touch lightly the first key.
C.
My love for music didn’t fade away because of my
exile. I held it close. So, it became the most needed necessity of my life,
after the air I breathe. Simply, music is my oxygen. I cannot live without it.
The melodies, the sounds calm my soul. Just like that.
Have you felt that mixed feeling where love and hate
is so intense? A passion so sacred, but damned at the same time? To love it,
but still contemn it. Contemn that part of yourself. For years, music and
singing was who I was. But suddenly the lights went down. No more singing. No
more music. I was saying no to everyone who said, “but play a little for us.”
No. I couldn’t.
I couldn’t play. If you have an open wound you don’t
put salt on it. You already know what is there. You don’t need a reminder. So,
you look those wounds and continue your life, even though your chest is not
closed. You pretend that it is.
In life I was always walking forward. I still do. So,
I am thinking to start singing lessons again. I know it’s a shocker. It was for
me too. I know that my voice won’t be the same. But my chords are there. Rusty
maybe, but I can feel them. They want to stretch a bit.
Overstepping. Oversteppingmyboundaries, myself. I look at my wounds but
they are close now. You cannot see them. Only the scars remind me where they
are.
Sixteen years later, I can look back and actually
smile. I will do my effort whenever the outcome. I will try. I will try even
though I won’t succeed. I will be happy with this achievement. I will prove to
myself that I can do whatever I want, even if it hurts me.
Boldness is interwoven with fear. You are afraid to
try anything. Your dreams, hopes, everything you have in your heart and soul.
But if you decide to act, then courage comes in the game and then you realize
that you can do whatever you want. If. Only You. Believe. In. Yourself.
Περίεργη μέρα σήμερα. Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω αυτό το κείμενο και καπάκι άκουσα δηλώσεις πολιτικού που αναφέρει το θέμα μου. Ίσως ήταν...σημαδιακό!
Μερικές σκέψεις για την σιωπή. Πράγματα που νομίζω ότι χρειάζεται να ειπωθούν για όλους εκείνους που καιρό τώρα σιωπούν. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Καλή ανάγνωση!
Υπάρχουν σιωπές και σιωπές. Κάποιες σημαίνουν πολλά ή ίσως και τίποτε.
Σιωπές που έρχονται
Σιωπές που φεύγουν
Ματιές κενές ή γεμάτες από συναίσθημα
Διαλέγεις το μονοπάτι, διαλέγεις και την σιωπή που σου ταιριάζει
Μόνο μη νομίζεις ότι με ξέρεις επειδή σιωπώ.
Μη.
Μη κάνεις το λάθος να φαντάζεσαι διάφορα.
Να δημιουργείς σενάρια.
Να νομίζεις ότι με μειώνεις.
Σιωπή σημαίνει ανασύνταξη
Σιωπή σημαίνει δεν έχω κάτι να σου πω, να προσθέσω
Σιωπή σημαίνει δε θέλω να χαλάσω τα λόγια μου. (Ναι! Μαζί σου!)
Σιωπή σημαίνει δε θέλω να σου μιλήσω.
Σίγουρα ΔΕ σημαίνει υποταγή.
Σίγουρα ΔΕ σημαίνει υποδούλωση
Σίγουρα ΔΕ σημαίνει μαλθακότητα
Σίγουρα ΔΕ σημαίνει ότι σε φοβάμαι
Αν φοβάμαι, δε φοβάμαι εσένα. Φοβάμαι τον εαυτό μου αν μιλήσει.
Γιατί αν μιλήσω οι λέξεις θα είναι ξυράφια
Που ματώνουν, που σε διαπερνούν
Και εγώ για τώρα δε θέλω να προβώ σε κάτι τέτοιο.
Να με προσέχεις για όσο σιωπώ. Να με φοβάσαι
Πρέπει να με φοβάσαι.
Εσύ Εμένα.
Να το θυμάσαι.
Εγώ σε παρατηρώ και η σιωπή μου είναι...
Μερικές σκέψεις. Σκόρπιες που ίσως έχουν σημασία, ίσως και όχι.
Σήμερα είχαμε μια πρώτη ένδειξη ότι ανακαλύφθηκε το σωματίδιο του Θεού. Μεγάλη ανακάλυψη για τους φυσικούς. Η επιστήμη βρήκε κάτι που έψαχνε εδώ και ένα αιώνα. Το θέμα είναι και τώρα τι;
Ποιο είναι το επόμενο quest; Ποια είναι η επόμενη ερώτηση; Να δούμε τον ίδιο τον Θεό. Μα είναι κάτι τέτοιο δυνατόν; Ε ίσως να είναι θα πουν μερικοί.
Όμως όπως λένε όλοι οι μαθηματικοί όταν έχεις μια εξίσωση πρέπει να δεις ποιες είναι οι μεταβλητές, ποιοι είναι οι αριθμοί και ποια η λύση. Εμείς όμως "ξεχνάμε" κάτι σε αυτό τον συλλογισμό.
Για να μην σας δυσκολεύω την μέρα. Τα πράγματα είναι απλά. Ζούμε στην τρίτη διάσταση. Αυτό από μόνο του δείχνει πολλά. Και δίπλα σας να είναι ο Θεός δεν μπορείτε να Τον δείτε, απλά. Λείπουν τα όπλα πως το κάνουμε;
Αν θέλετε να βρείτε τον Θεό, κοιτάξτε γύρω σας την φύση και εκεί θα Τον δείτε. Αυτοί που πιστεύουν σε κάποιο ανώτερο ον θα Τον / Την δουν. Όσον αφορά τους υπόλοιπους δεν μπορώ να απαντήσω.
I know that you haven't heard me for quite a while that is true. Well, here I am now.
Some thoughts that needed to be written.
~CC
What is important? I am asking myself while I am watching what is happening everyday in my country.
To survive. Literally? Literally...
If the answer shocks you, I cannot change the fact that is the truth and not a myth. I read somewhere that Greeks use the word literally, literally.
We are literally poor, literally hopeless, literally hungry, literally jobless.
Literally we are being killed everyday.
Literally Greeks are commiting suicide everyday.
Literally sick people, whether have cancer or heart problems or diabetes, don't get their drugs.
Literally some children don't eat properly because their parents don't have the money to buy them the essentials.
Literally.
The list is endless literally.
Greeks are dying whether you want to hear it or not. And yet, some are standing and pointing at us and being sarcastic, mean or even indifferent. Literally.
On Sunday we have elections again. Greeks will vote. What I want LITERALLY is someone to care and do something for the people who are suffering.
Kalimera in Greek (good morning) means literally good day. Although we pray every day to be a good one all day, we know that for some won't be. Literally.
Πριν λίγο καιρό είχα γράψει ένα κείμενο για την Ελλάδα που πεθαίνει. Μετά τα χτεσινά ήρθε η συνέχεια του. Αυθόρμητα δε το είχα σχεδιάσει. Όπως οι περισσότεροι. θρηνώ για τον χαμό του ανθρώπου που πέθανε χτες, αλλά και για όλους εκείνους που "πεθαίνουν" καθημερινά...
Υπάρχουν λόγια που θέλω να πω, αλλά δεν βγαίνουν από το στήθος.
Δεν αρθρώνεται ο φθόγγος, δεν βγαίνει η φωνή.
Κάθε μέρα πεθαίνει κάτι αγνό, κάτι ιερό.
Κάθε μέρα πεθαίνει άλλο ένα κομμάτι των Ελλήνων.
Οι Έλληνες που αγαπούν το χώμα αυτής της χώρας φεύγουν, πίσω μένουν αυτοί που νοιάζονται, μαζί με εκείνους που δεν νοιάζονται. Πλησιάζει Πάσχα θα μπορούσα εδώ να χρησιμοποιήσω λέξεις που σε όλους είναι γνωστές για να περιγράψω πως νιώθουν αρκετοί για εκείνους.
Δε το κάνω.
Οι απανταχού πολίτες αυτής της χώρας συγκλονίστηκαν χτες. Μαζί με αυτούς και κάποιοι με μάσκες. Χρησιμοποίησαν την ξύλινη τους γλώσσα για να μας δηλώσουν το πόσο συγκλονίστηκε το Πολιτικό τους Είναι.
Συγκλονίστηκε; Δε το πιστεύω.
Η αφύπνιση σηματοδοτείται σιγά σιγά. Απαιτούνται μικρές μικρές δόσεις. Δεν είναι όλοι έτοιμοι και κάποιοι μπορεί να μην είναι ποτέ. Όμως πάντοτε οι συνειδητοποιήσεις ακολουθούν.
Κοιτάξτε μέσα σας για να βρείτε τις απαντήσεις που ζητάτε.
Αλλάξτε οι ίδιοι πρώτα. Μην περιμένετε από τους άλλους. Ο καθένας δίνει την μάχη του.
Ακούστε εκείνη την "φωνή" που αγνοείτε. Υπάρχει.
Η αλλαγή θα γίνει. Θέλουμε, δε θέλουμε.
Απεύχομαι μόνο να μην είναι βίαιη, γιατί τότε τα αποτελέσματα θα άμεσα και θα σοκάρουν περισσότερους. Παρόλα αυτά γνωρίζω ότι στην Φύση, όπως και στο Σύμπαν, οι αλλαγές μπορεί να είναι και απρόβλεπτες. Συνήθως εμφανίζονται στο τέλος ενός κύκλου, στο τέλος μιας εποχής.
Να θυμάστε όμως, ότι το τέλος είναι πάντα μια καινούργια αρχή....
Καλημέρα,
Χτες το βράδυ κάποια ψυχή μου θύμισε το παρελθόν. Έτσι ανέσυρα ένα παλιό κομμάτι που έγραψα μέσα στο 2009 σε μια άλλη "ζωή". Απολαύστε το...
~Κλεοπάτρα
Σιωπή...
Καθαρτική η περίοδος αυτή...Μην αναθαρρείς αν δεν με βλέπεις κοντά σου...
Όλα χρειάζονται τον χρόνο τους και εσύ έχεις την Χαρά σου...
Ξεχωριστός ο κόσμος μας, ξεχωριστοί και οι άνθρωποι...
Και οταν σιωπώ...σημαίνει ότι ονειρευόμαι...άλλοτε καλά και άλλοτε κακά...
Γιατί η σιωπή είναι ο πιο όμορφος ήχος...Αντέχεις;
Γιατί αυτά που θα ακούσεις δεν είναι πάντα ωραία...
Σιωπώ...Ονειρεύομαι όλα αυτά που θα έρθουν και όλα αυτα που θέλω...
Αντέχεις; Μπορεί να γονατίσεις απο την σιωπή...Μοίαζει κάποιες φορές τόσο εκκωφαντική...
Αντέχεις; Αν αντέξεις ίσως εκτιμήσεις την σιωπή πιο πολύ και απο τον θόρυβο...
Ξεχάσαμε τι σημαίνει το κάθε τι...Ξεχάσαμε τι θα πει Αρετή...
Αντέχεις;
Αντέχω...
Τότε κάτσε καρτερικά και δέξου την σιωπή...
Μην την κρίνεις γιατί θα σε κρίνει...
Και αν σε κρίνει δε θα σου αρέσει αυτό που θα σου πει..
Αντέχεις; Αντέχω...
Σήκωσε τα μάτια απο το πάτωμα και ξέχνα το σκοτάδι...
Αντέχεις; Αντέχω...
Πάμε ξανά απο την Αρχή...
