Χριστουγεννιάτικο Διήγημα: Πραλίνες, δίπλες και φιλότιμο...

Καλημέρα,
Όπως σας υποσχέθηκα ορίστε το Χριστουγεννιάτικο διήγημα που γράψαμε με τον φίλτατο Σπύρο. Στο ευρύ κοινό είναι γνωστός ως The_Stranger. Εμείς διασκεδάσαμε αρκετά γράφοντας τo, οπότε ελπίζουμε να σας χαρίσουμε μερικά χαμόγελα και γιατί όχι να γελάσετε αν το αισθανθείτε.

Καλή Χρονιά εύχομαι σε όλους και σε όλες. Ας προχωρήσουμε μπροστά και αφήσουμε πίσω ότι σάπιο μας πλήγωσε. Υγεία και χαμόγελα και θα ξεπεραστούν οι δυσκολίες.

Με εκτίμηση,
Κλεοπάτρα Κομνηνού

Χριστουγεννιάτικο Διήγημα

Οι παλαιές καλές παραβολές...

Καλημέρα και Χρόνια Πολλά,

Γνωρίζω ότι έχω αρκετό καιρό να σας γράψω αλλά αυτή η περίοδος ήταν αρκετά έντονη και δεν είχα χρόνο. Βέβαια έπεται ένα διήγημα που έχω υποσχεθεί και που θα ανέβει τις επόμενες μέρες. 

Σκεφτόμουν σήμερα ακούγοντας την επικαιρότητα μια παραβολή που συνήθιζε να μου λέει ο παππούς μου. Θα προσπαθήσω να την αποδώσω όσο καλύτερα μπορώ. Απολαύστε την.

Photo Credit

Ήταν κάποτε σε ένα χωριό, ένα παιδί. Αυτό το παιδί επειδή ήταν αγνό μπορούσε και έβλεπε τις αμαρτίες των άλλων. Ότι έβλεπε τον φόβιζαν και τον προβλημάτιζαν. Γύρω του μεγάλοι να κυκλοφορούν με φίδια να μπαινοβγαίνουν στο στόμα τους.    

Μια μέρα κάθισε κάτω από έναν πλάτανο που βρισκόταν  απέναντι από την Εκκλησία. Μαζί του ήταν και ένας γέρος μοναχός. Ο γέροντας ήταν τυφλός και καθόταν κάτω από το δέντρο για να δροσιστεί μιας και έκανε πολλή ζέστη. Άκουσε το παιδί να κλαίει και το φώναξε κοντά του. "Τι έπαθες παιδί μου; Ποιος σε πείραξε;" ρώτησε με ενδιαφέρον ο γέροντας. 

"Παππούλη βλέπω περίεργα πράγματα. Πράγματα που δεν καταλαβαίνω και με τρομάζουν." απάντησε εκείνο μέσα από τους λυγμούς του. 

"Σώπα τώρα και πες μου τι είναι αυτό που σε τρομάζει."

"Βλέπω μεγάλους ανθρώπους που έχουν κάτι μεγάλα μαύρα φίδια που μπαινοβγαίνουν στο στόμα τους. Άλλων είναι μικρά, άλλων πιο μεγάλα. Μα εκείνο που με τρομάζει περισσότερο είναι ότι βλέπω τον ιερέα που σέρνει στην πλάτη του ένα πτώμα."

Ο παππούλης αν και ξαφνιασμένος, καθησύχασε το αγόρι. "Θα έρθεις αύριο παιδί μου να παρακολουθήσουμε την λειτουργία; Θα σε περιμένω νωρίς για να μπούμε μέσα στο ναό. Θέλω να μου πεις τι βλέπεις και μετά θα σου πω τι σου συμβαίνει."

Το μικρό αγόρι απάντησε καταφατικά και αφού χαιρέτησε τον γέροντα πήγε χαρούμενο στο σπίτι του. Την επόμενη μέρα σηκώθηκε πρωί πρωί και πήγε στην εκκλησία. Ο γέροντας καθόταν ξανά κάτω από τον πλάτανο και πήγε ξανά κοντά του. "Καλημέρα παππούλη. Ήρθα! Τι θέλεις να κάνουμε τώρα." είπε αυτό με την παιδική αφέλεια του.

"Θα κάτσεις μαζί μου και θα μου λες τι βλέπεις στον κόσμο που έρχεται. Θα μου το ψιθυρίζεις στο αριστερό μου αυτί μιας και είμαι πολύ ηλικιωμένος και δεν ακούω καλά πια. Εντάξει παιδί μου;"

"Ναι παππούλη." είπε ο μικρός που νόμιζε ότι παίζουν κάποιου είδους παιχνίδι. 

Πρώτος πρώτος φάνηκε ο ιερέας. Περπατούσε αργά αλλά σταθερά και ο μικρός ξαναείδε ότι ο λόγος που καθυστερούσε ήταν ο νεκρός που κουβαλούσε στην πλάτη του. Με το που ακούμπησε τα σκαλιά της εκκλησίας ο νεκρός έμεινε εκεί και προχώρησε χωρίς βάρη μέσα στο ναό. Ο μικρός μουρμούριζε ότι έβλεπε στον γέροντα. Όταν ο πρώτος κόσμος άρχισε να φτάνει είπε στον γέροντα ότι άρχισε να βλέπει τα φίδια να μπαινοβγαίνουν από τα στόματα τους. Όταν όλος ο κόσμος μπήκε μέσα, ο γέροντας ζήτησε από το αγόρι να τον βοηθήσει να μπούνε στον ναό. 

Ο μικρός έκανε ότι του ζήτησε και πήγε τον γέροντα να κάτσει κοντά στον ψάλτη και έκατσε και εκείνος μαζί του. "Κοίτα προσεχτικά" του θύμισε ξανά ο παππούλης και εκείνος άρχισε να κοιτάει ξανά με ενδιαφέρον το ναό. 

Όταν ο ιερέας βγήκε από το ιερό είδε πίσω του Αγγέλους να τραγουδάνε. Όσο προχώραγε την λειτουργία ο παπάς εξυψωνόταν από το έδαφος και οι Άγγελοι έγιναν περισσότεροι. Το παιδί κοίταγε με θαυμασμό. Κοιτούσε τριγύρω του μα κανένας δεν έδειχνε να βλέπει τι διαδραματιζόταν μέσα στο Ιερό. 

Πέρασε η ώρα και η λειτουργία τελείωσε. Ο γέροντας έμεινε στην θέση του. Όταν όλος ο κόσμος έφυγε, εκείνος σηκώθηκε και το παιδί πάλι τον βοήθησε να πάνε έξω στον πλάτανο. Μόλις έκατσαν κάτω μετά από λίγο βγήκε από την είσοδο και ο ιερέας. Ένας άγγελος ήταν στην είσοδο και τον κοιτούσε θλιμμένα. Με το που πάτησε το τελευταίο σκαλί ξαναπήρε στην πλάτη του τον νεκρό που είχε αφήσει έξω και έφυγε πάλι με το αργό αλλά σταθερό του βήμα.

Ο μικρός αφηγήθηκε ότι είχε δει μέσα στην εκκλησία στον γέροντα. Όταν τελείωσε περίμενε με ανυπομονησία να του πει γιατί έβλεπε αυτά τα πράγματα. Πέρασε ώρα αλλά ο γέροντας δεν μιλούσε. 

Κάποια στιγμή όταν ο ήλιος φώτισε το δέρμα του, πήρε μια ανάσα και γύρισε στο παιδί. "Αυτά που βλέπεις παιδί μου είναι οι αμαρτίες των μεγάλων. Είσαι μικρός και η ψυχή σου είναι αγνή ακόμα. Όλοι οι άνθρωποι αμαρτάνουν. Τα φίδια που βλέπεις είναι οι αμαρτίες τους. Ανάλογα τι έχουν κάνει, άλλοτε τα βλέπεις μικρά και άλλοτε μεγάλα. Δεν πρέπει να φοβάσαι, ούτε να στεναχωριέσαι για τις αμαρτίες των άλλων παιδί μου. Όλοι οι άνθρωποι παιδί μου κάνουν λάθη ακόμα και οι ιερείς. Για αυτό που έκανε δεν έχει μετανοήσει, έτσι το φορτίο που κουβαλά είναι όλο δικό του."

Ο γέροντας έκανε μια παύση και συνέχισε, "όμως να θυμάσαι, ότι άλλο πράγμα το λειτούργημα του καθενός και άλλο ο άνθρωπος πίσω από αυτό...  

Ένα πράγμα που θαύμαζα και θαυμάζω στους παππούδες μου ή γενικώς στους μεγάλους ανθρώπους είναι το γεγονός ότι ήξεραν ιστορίες που άρμοζαν σε κάθε περίπτωση. Παραβολές, παραμύθια, μύθους, δοξασίες. Ο λαϊκός απλός κόσμος ήταν σε θέση να αναπαράγει έννοιες για θέματα που ενώ είναι αυτονόητα, την σήμερον ημέρα τελικά δεν είναι. 

Μέχρι αύριο, καλή συνέχεια

Κλεοπάτρα

Just say Kalimera! - Μια καλημέρα είναι αυτή...

Καλημέρα καλημέρα...

Ελπίζω να είστε όλοι καλά...Τελευταία μέρα του Νοεμβρίου, υπέροχη μέρα έξω παρόλο το κρύο και το σημερινό θέμα μας είναι η Καλημέρα. Ναι καλά διαβάσατε η καλημέρα.

Έχουμε ανάγκη να ακούμε αυτή την λέξη πρωί πρωί συνοδευόμενη από ένα χαμόγελο. Θυμηθείτε πόσες φορές την έχετε πει σε άγνωστο κόσμο τα πρωινά και πόση ικανοποίηση μπορεί να σας χάρισε, αλλά και να χαρίσατε. Την επόμενη φορά μην ξεχάσετε να πείτε καλημέρα σε έναν άγνωστο. Μπορεί να σας αλλάξει την ζωή...

Μέχρι αύριο...Καλή συνέχεια!

~Κλεοπάτρα

Kalimera, or goodmorning or Buon giorno.

I do hope you are all okay. This is the last day of November, the day is lovely. A bit cold that is true. Today I am going to write about how important is to start your day by saying a simple word. Kalimera.
                                                                                 

I really thing that we need to hear this little word along with a smile. Just remember how happy with yourselves you felt, if you said it to a stranger and they smiled back. We need to have memories to cherish, even simple ones. So, next time you are out, you should say Kalimera to a stranger. It might change your life...

Until Tomorrow, have a nice day ahead...

~CC

P.S. This greek song expresses exactly what I told you about saying Good Morning to someone. 

Η μαγεία της μουσικής

"The Piano Forest"

Photo Credit

Καλημέρα,

Ελπίζω να είστε καλά σήμερα. Καλύτερα από άλλες μέρες. Όπως έχουμε πει δεν είναι εύκολο αλλά τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε.

Σήμερα θα αναφερθώ στην μαγεία της μουσικής. Έχω μεγαλώσει μέσα στην μουσική, τόσο που για κάποια περίοδο σε νεαρότερη ηλικία έπαιζα και η ίδια κάποιο μουσικό όργανο και τραγουδούσα.

Έχω πει αρκετές φορές ότι η μουσική για μένα είναι το οξυγόνο μου.

Δεν νοείται μέρα που να μην ακούω κάποια μελωδία. Το κινητό μου είναι φορτωμένο με τραγούδια. Χρησιμοποιώ πολύ τα μέσα μαζικής μεταφοράς και κυκλοφορώ πάντα με ακουστικά στα αυτιά μου.

Όταν γράφω τις περισσότερες φορές ακούω και από ένα μουσικό κομμάτι που συνάδει με το πνεύμα της σκηνής. Τον τελευταίο καιρό έχω ανακαλύψει αρκετούς νέους μουσικούς και νέα κομμάτια που με έχουν βοηθήσει στο να καταγράψω τα συναισθήματα των ηρώων μου.

Η μουσική λοιπόν κρύβει μέσα της συναισθήματα και ασυναίσθητα μας οδηγεί στο να θυμηθούμε εικόνες που άλλοτε έχουμε ξεχάσει ή άλλοτε που θέλουμε να ζήσουμε. Ονειρευόμαστε πράγματα που τα "ντύνουμε" με ένα μουσικό χαλί, όπως κάνουν οι καλλιτέχνες στα μουσικά τους βίντεο.

Την επόμενη φορά που θα ακούσετε ένα τραγούδι σας καλώ να το ακούσετε πραγματικά. Και να αφεθείτε σε όλα αυτά που λέει ή αφήνει να εννοηθούν.

Ως την επόμενη φορά, καλή συνέχεια.

Κλεοπάτρα

Υ.Γ. Παρέα σε αυτό το ποστ μου έκανε ο James Blunt.

Strong as you were...Tender you go. I am watching you breathing for the last time...

Title : Music is magical

Kalimera, I do hope you are all okay. As we have said it is not easy but at least we can try, right?

In this post I wanted to talk about the magic behind music. I have grown up surrounding by music more or less. In a younger age I used to play the piano and sing. 

I have repeated several times that music for me is my oxygen.

I cannot start my day without listening to a melody. My mobile phone has gazillion songs in its memory card. I use transportation in my everyday life to move around in the capital, so if you see me somewhere I am always with some headsets in my ears. 

Most of the times, while I am writing I do listen to songs that have a specific aura of emotions with the scenes I want to write down. It is a blessing, that the past month or so, I have discovered several new artists and their music that help me a lot, in my quest of describing my characters' emotions. 

In my opinion, consequently (have I told you how much I love this word?) music hides so many emotions and subconsciously it makes us remember all those images we tend to forget, or we want to experience in the near future. 

Think about it, but in our minds, we do make our own videos about our lives and we use several music pieces that describe better our memories. 

So, next time you will listen to a song, I advise you to listen carefully what it says to you. Every song means something to every single one of us. And maybe if you have your ears open you will find out or realize what this is. 

Until The Next Time

Have a nice evening ahead. 

~CC

P.S. I wrote this blog entry while I was listening to James Blunt's Carry You Home...Enjoy the video above!

Εδώ Πολυτεχνείο...Κάποια χρόνια μετά

Καλημέρα,

Το σημερινό κείμενο είναι αφιερωμένο στην Αλλαγή. Διαβάστε το αν τολμάτε...

~Κλεοπάτρα

Photo Credit

"Σειρήνες, σειρήνες παντού...Εδώ Πολυτεχνείο...Σας ομιλεί..." 

Λόγια σμιλευμενα στην Ελληνική μνήμη για κάποιους. Για κάποιους άλλους ήταν λόγια κούφια. Αν ήταν κάτι διαφορετικό, η αντιμετώπιση δε θα ήταν αυτή που βιώνουμε. Η αντιμετώπιση θα ήταν προς όφελος του Ελληνικού Λαού. Η κοινωνία μας έχει διαλυθεί, η κοινωνική συνοχή, όλα εκείνα που μας ορίζουν ως κράτος.

Αν φταίξαμε; Αυτή η ερώτηση ακούγεται από τα χείλια αρκετών. Όλοι έχουν, έως κάποιο βαθμό μερίδιο ευθύνης. Όμως δεν μου αρέσει να ισοπεδώνω τα πάντα και να διαμοιράζω ευθύνες σε όλους ανεξαιρέτως.

Photo Credit

Το ερώτημα που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι αν μπορούμε να αλλάξουμε.

Αν μπορούσατε να αλλάξετε θα το κάνατε; Τολμάς να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να είσαι αρκετά δυνατός να αντικρίσεις τους δαίμονες σου; Το να μπορέσεις να κοιτάξεις κατάματα τον εαυτό σου δίχως να θες να τον κρύψεις ή ακόμα πιο ακραία να τον σπάσεις δείχνει πολλά.

Τολμάς; 

Αν τολμάς ίσως η ελπίδα να υπάρχει. Δεν έχω αυταπάτες. Ξέρω ότι αρκετοί έχουν χάσει την θέληση τους. Άλλοι πάλι αντιδρούν γιατί δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν. Μα πόσοι είναι συνειδητοποιημένοι στην αντίδραση τους; Πόσοι είναι αυτοί που έχουν καταλάβει ότι κανένας δε θα μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροί, να βγούμε από αυτό το τέλμα, παρά μόνο ο εαυτός μας.

Κάθε άνθρωπος που αισθανθεί ότι θέλει να αλλάξει, ταράζει το κατεστημένο. Αλλάζει αυτή την κοινωνική συνοχή που είναι παρωχημένη. Το θέμα λοιπόν είναι ότι μετά από όλα αυτά τα περιστατικά στην Νεότερη Ιστορία μας θέλουμε να αλλάξουμε; Ή θα συνεχίσουμε απλά να αναπαράγουμε φράσεις που εκείνη την δεδομένη στιγμή σήμαιναν κάτι σημαντικό;

Photo Credit

Δεν είναι εύκολη η αλλαγή. Το γνώθι σ'αυτόν θέλει τρομερές θυσίες.

Θέλει πόλεμο.

Πρώτα με τον εαυτό μας καθαρά εσωτερικά. Πόλεμο με όσα σε ενοχλούν και δεν αντιδράς. Πόλεμο με όσα κάνεις ότι δεν βλέπεις και τα έχεις καταχωνιάσει κάτω από ένα χαλί. Πόλεμο με τον ίδιο σου το Εγώ που έχει καλομάθει και σιγά μη σε αφήσει να ξεκινήσεις ανταρσία.

Photo Credit

Δύσκολο ακούγεται ε; Είναι.

Άλλαξε αν τολμάς...

Messing...with the Voices!

Hello Everyone,

Kalimera from Athens. I do hope you are all okay. After ten days of uncertainty, yesterday we found out that we have a Prime Minister! I don't know what this man will do, but at least we have one now. I have stopped, again, watching the news. I need to detox and that is exactly what I am doing. 

Last night, I was writing an exercise for my seminar. Basically I was re-writing a scene from my story but from another Point of View. My story is written from my lead heroine's pov. I prefered to write a part of this chapter from my lead hero's pov. And the outcome is surprising. I really love his voice, it gives us a lot of perspective, his and how he perceives the whole incident.

Photo Credit

Also I do hope the Artist is this one

Some of you will say, ahem we don't know what is your story about. You are right. I cannot say much until I have the first draft in my hands. Then I will give you more info about it. And maybe just maybe I will post this outtake when the story will get published. (Yes, I am an optimistic and I have a goal.)

My fellow-writers will know how lovely is to mess with your characters and their voices. It reveals a lot more about your character, their thoughts, insights and their reactions. The more you write a story, the more you want your characters to open up with you. I think I am in a good place with them. These days I really enjoy the antics of another male character. He is too talented and he knows it, but I have to give him justice he is not a snob. I think of him as a charming and funny young man. -Yeah, yeah I am messing with you too...I cannot say I am sorry!  I do hope I made you curious enough to want to read this story.

Have a nice day ahead and a lovely weekend. Enjoy your time with your loved ones!

Until Tomorrow,

~CC

P.S. I have to thank Killian McRae for giving me the idea for this title. :)

Keeping your sanity...

Photo Credit

Hey Everyone,
Kalimera from Athens. I do hope you are all okay. I know that the past posts were mostly in Greek but that was an internal need. Those short stories wanted to be told in my mother tongue. I cannot promise it for now, but if I find time I will try to translate them also in English.

It is really hard for us to keep our sanity. Several things are happening spontaneously in our everyday life that challenge our notions about life, our health (mental or not) and finally our strength. Two days ago, we all froze from what our Prime Minister did. Most of the people are shocked and angry with him because what he did shows a lot about how little he respects the citizens of his country. If he wanted to ask our opinion,  the referendum should have happened before the IMF and not now, after all those bail outs, cuts and deals.

I am trying to write, but it is not easy. Inspiration cannot come when you cannot focus. The only thing I can say is that this endless adventure starts to unite us. Those things that once were lost might be found again. If this continues then there is Hope. Hope for everything our generation is fighting for. We cannot kill our darlings. We cannot kill our dreams and hopes, because if we do, then the future will be miserable.

I am grateful for all those who are in my life, my family and friends. There are times that we need to smile and remember that we have to live our Life too. I am also extremely sorry that I cannot be online much, I don't do it on purpose, but it is needed for my shake.

So that is our truth. The one you don't see in the news. The one numbers cannot describe. We are trying to keep our sanity and this is not easy at all.

Have a nice day ahead.

Until Tomorrow,

~CC

Είναι δικαίωμα η υποχρέωση στην έκπληξη;

Καλησπέρα αγαπημένοι μου, 

Μετά το νέο μας κούρεμα με αυτή την λίγο σαχλή κούπ, τα διαφόρων ειδών σχόλια στα παράθυρα της τιβί, στα ραδιόφωνα, στο τουίτερ και εννοείται μεταξύ μας. Μετά από τους θριάμβους μερικών, τις φασαρίες, τους διάφορους χαρακτηρισμούς και τέλος από τα μεταξύ μας αλληλοπειράγματα. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να γελάσουμε λίγο. Θεωρώ ότι ετούτες εδώ τις ώρες πρέπει να κρατηθούμε από κάπου. Μας χρειάζονται τα πειράγματα, τα γέλια, η ελπίδα. Ναι η ελπίδα ότι κάτι καλό θα βγει. Γιατί έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε, ότι θα δούμε φως στο τούνελ και ίσως αλλάξουν πράγματα. Αρχικά μεταξύ μας και ίσως αργότερα και στην κοινωνία που ζούμε.

Να λοιπόν κάτι μικρό ορμώμενη από μια συζήτηση που είχα...Απολαύστε το.

Photo Credit

"Σου έχω πει χίλιες φορές να μην μου πετάς χαρτάκια μέσα στην τάξη," μου είπε δήθεν θυμωμένα η Δάφνη. Καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα για να μην με ακουμπήσει. Ήξερα ότι κατά βάθος δεν ήταν θυμωμένη μαζί μου, περισσότερο με τον εαυτό της γιατί ο καθηγητής διάβασε το ραβασάκι της. "Έχεις δίκιο, δε θα το ξανακάνω..." μουρμούρισα λυπημένα. Προσπαθούσα ο καψερός να κατευνάσω τα πνεύματα. Μυστήρια πλάσματα οι γυναίκες και από ότι μου είχε πει ο πατέρας μου "είναι πολύ καλύτερο Παύλο να πηγαίνεις με τα νερά τους. Η μητέρα σου νομίζει ότι έχει δαμάσει το τέρας. Αλλά στην περίπτωση μας την έχω δαμάσει εγώ." Τον άκουγα πάντα με προσοχή, γνέφοντας στα κατάλληλα σημεία για να του δείξω ότι είχε την αμέριστη προσοχή μου όταν μου ανέλυε τα πλάνα του. Η αλήθεια  βέβαια ήταν λίγο διαφορετική, η μητέρα μου ήταν εκείνη που τον έκανε ότι ήθελε. Αυτό βέβαια δεν χρειαζόταν να του το πω. Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει αρκεί να μην βλάπτει τον εαυτό του ή τους άλλους.

Η Δάφνη ακούνητη στον τοίχο, εγώ καθισμένος στο θρανίο και η τάξη άδεια πλέον από μαθητές που είχαν φύγει εδώ και ώρα για τα σπίτια τους. Εμείς τιμωρία. Θα καθόμασταν μια ακόμα ώρα με τον ίδιο καθηγητή να μας κάνει παράδοση του μαθήματος που χάσαμε, κατά εκείνον, από την μεταξύ μας συζήτηση. Τα καστανά της μαλλιά ήταν πιασμένα αλογοουρά και το φωτεινό της μπλε βλέμμα δέσποζε στην κατάλευκη της επιδερμίδα. Μετά από μερικά λεπτά που για μένα έμοιαζαν για ατέλειωτες ώρες, κατέβασε τα χέρια της και ήρθε να καθίσει δίπλα μου. Κάτι ήθελε να μου πει, αλλά δεν πρόλαβε γιατί εκείνη την ώρα μπήκε στην αίθουσα ο καθηγητής. Μόλις τον είδε την άκουσα να μουρμουρίζει χαμηλόφωνα "βλάκα". Την σκούντηξα διακριτικά και εκείνη σταμάτησε.

Ο καθηγητής της Χημείας, ο κύριος Ευσταθίου, ήταν ένας πενηντάρης με οβάλ πρόσωπο, έντονα μεγάλα πράσινα μάτια και μικρά χείλη. Αρκετοί συμμαθητές μας τον κορόιδευαν για αυτή την περίεργη ανακατανομή του προσώπου του, αλλά εμένα δε μου έκανε αίσθηση. Η θεία η Ευτέρπη, μου φαινόταν ακόμα πιο περίεργη με το κίτρινο μουστάκι της. Είχα ακούσει ουκ ολίγα μη κολακευτικά σχόλια από το σόι, όταν μαζευόμασταν σε διάφορες γιορτές. Βέβαια μονίμως κυκλοφορούσα με ακουστικά στα αυτιά, και τις περισσότερες φορές νόμιζαν ότι δεν άκουγα, που να ήξεραν όμως...

"Αθανασίου και Ροδίτης, βλέπω καθίσατε μαζί. Τουλάχιστον ελπίζω τώρα που θα γράφετε ο ένας στο τετράδιο του άλλου να το κάνετε πιο κομψά. Όσες φορές σας πιάσω σήμερα, τόσες φορές θα κάνουμε τον περιοδικό πίνακα."  Η φωνή του Ευσταθίου ήταν βαριά και μπάσα και πολλές φορές νόμιζες ότι άκουγες κάποιον που ήταν μονίμως μπουκωμένος, ίσως πάλι και να ήταν.

Η Δάφνη δίπλα μου άνοιξε το τετράδιο της και μετά ακολούθησα και εγώ. Από την στάση της είχα την αίσθηση ότι θα καθόταν φρόνιμη. Αν την κατάφερνα να την παρασύρω έστω και μια φορά ήξερα ότι δε θα σταμάταγε μετά. Όχι ότι ήμουν κακή επιρροή, αλλά όταν η καλύτερη σου φίλη θέλει να σου μιλήσει για σοβαρά θέματα, εσύ πρέπει να είσαι εκεί και να την ακούσεις. Γύρισα προς τον πίνακα και είδα τον καθηγητή μας να μας κοιτάει με ένα περίεργο χαμόγελο. Κρατούσε μια κιμωλία και ήταν έτοιμος να γράψει κάτι. "Δεν έχετε απολύτως καμία ιδέα τι σας περιμένει," είπε χαμηλόφωνα.

Αυτό ειλικρινά με ταρακούνησε τόσο που ο αγκώνας μου ακούμπησε τον αγκώνα της Δάφνης. Εκείνη με κοίταξε με απορία, δεν είχε ακούσει το παραμικρό. Μουρμούρισα συγνώμη και άρχιζα να προετοιμάζομαι ψυχολογικά για ότι μας περίμενε. Ήμουν υποχρεωμένος να κάθομαι σα να μην συμβαίνει τίποτε. Η αίθουσα ξαφνικά μου φαινόταν τόσο στενάχωρη και ένιωθα τα μάτια της Δάφνης κολλημένα πάνω μου, ενώ ο καθηγητής άρχισε να ζωγραφίζει το Υδρογόνο, το Λίθιο και το Βηρύλλιο. Πνιγόμουν αλλά δεν είπα τίποτε. Πέρασαν ακριβώς είκοσι πέντε λεπτά μέχρι να σχηματίσει και το τελευταίο τουβλάκι που ήταν το Λωρένσιο.

Κοιτούσε τον πίνακα σα να θαύμαζε ένα έργο τέχνης. Τόσο μεγάλη αγάπη του είχε. Αν είχα φωτογραφική μηχανή, ίσως και να το έβγαζα φωτογραφία αλλά δεν ήθελα άλλους μπελάδες. Πλήρως ικανοποιημένος με αυτό που είχε δημιουργήσει γύρισε προς το μέρος μας και με την χαρακτηριστική του φωνή μας είπε "έχετε την υποχρέωση να το αντιγράψετε πλήρως σε μια λευκή κόλλα χαρτί. Αυτή είναι η τιμωρία σας για σήμερα. Θα μου το φέρετε αύριο και το θέλω να είναι τετραγωνισμένο με τον χάρακα. Θα σας ελέγξω!" Το τελευταίο το τόνισε χαρακτηριστικά.

Κοίταξα κάτω και μετά είδα το χέρι της Δάφνης που χτυπούσε με μπουνιά ρυθμικά το πόδι της. Πόσο ήθελα να της το πιάσω και να την σταματήσω.  Ήξερα γιατί αντιδρούσε έτσι, δεν ήταν καλή στο σχέδιο και σιχαινόταν όταν δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Ήθελε να φέρνει τα πάντα εις πέρας. Η βροντερή φωνή του καθηγητή με έβγαλε από το λήθαργό μου. "Δεν θέλω στραβομουτσουνιές Αθανασίου, δε ταιριάζουν στο πρόσωπο σου αυτές οι ρυτίδες! Αφήστε τους έρωτες και συγκεντρωθείτε στην γνώση. Όταν μεγαλώσετε θα δείτε ότι οι έρωτες δε σας γεμίζουν το άδειο σας στομάχι. Χωρίς παιδεία δεν πάτε πουθενά. Να ακούτε και τον μεγάλο που έχει φάει τα χρόνια του στην μανιέρα της ζωής." Δεν άντεχα αυτές τις κουβέντες. Κάθε φορά που κάποιος "μεγάλος" ήθελε κάτι να μας πει αντίκριζα το ίδιο δασκαλίστικο ύφος. Έσφιξα το στυλό για να μην πω τίποτε που θα το μετάνιωνα αργότερα. "Παρεμπιπτόντως, είστε έτοιμοι να φύγετε. Τελειώσαμε για σήμερα, αύριο πάλι."

Η Δάφνη δίπλα μου έκλεισε το τετράδιο και το έβαλε στην τσάντα της, μηχανικά έκανα το ίδιο ενώ το μυαλό μου έτρεχε μίλια μακρυά. Να της έλεγα ότι θα της φτιάξω το δικό της εγώ; Εξάλλου για μένα ήταν παιχνιδάκι. Λάτρευα να σχεδιάζω και δε θα μου έπαιρνε πάρα πολύ ώρα. Τι να έκανα άραγε για να της φτιάξω το κέφι; Με έπιασε από το χέρι όπως κάναμε πάντα από παιδιά και λίγο πριν βγούμε από την τάξη, ο Ευσταθίου μας φώναξε πάλι πίσω. "Ένα λεπτό, Ροδίτη ξέχασες το στυλό σου αγόρι μου. Ορίστε πάρε το," και μου παρουσίασε ένα στυλό που δεν ήταν δικό μου. "Ευχαριστώ κύριε καθηγητά," απάντησα απορημένος. Τι κουφό ήταν αυτό αναρωτήθηκα. Χαμογελώντας μου συνωμοτικά και κοιτώντας την Δάφνη πρόσθεσε, "και Αθανασίου παιδί μου, ο Σταματόπουλος δεν είναι για σένα. Εσύ χρειάζεσαι κάτι άλλο. Κοτζάμ δίμετρος ο Ροδίτης δίπλα σου δεν τον βλέπεις;"  

Το αίμα μου πάγωσε, νόμιζα ότι δεν άκουσα καλά. Τι του ήρθε αυτό τώρα. Κοίταξα την Δάφνη τρομοκρατημένος, ήταν έκπληκτη αλλά το βλέμμα της είχε κάτι μέσα που δεν το είχα ξαναδεί. Είχαμε μείνει κολλημένοι εκεί, ανίκανοι να πούμε οτιδήποτε.  Εκείνος φανερά ικανοποιημένος με τον εαυτό του έφυγε από την τάξη μουρμουρίζοντας, "Να ακούτε τον Ευσταθίου είναι εγγύηση."

Διήγημα: Το αγρίμι

Καλησπέρα!
Ακόμα μια ιστορία που ήθελε να ειπωθεί....Απολαύστε την.

"Camille Money And Child in Garden" 1875 Claude Monet Painting

Photo Credit

Τελευταία φορά την είδα να κοιτάει έναν αντίγραφο πίνακα του Μονέ κρατώντας ένα τσιγάρο στο χέρι. "Υπέροχο δεν είναι" μου είπε αφού με κοίταξε με τις άκρες των ματιών της. Δε θα διαφωνούσα μαζί της. Ειλικρινά δεν είχα καμία όρεξη να μου αναλύσει όλες τις σχολές ζωγραφικής, ούτε εκείνους τους ζωγράφους που χαρακτήριζαν κάθε περίοδο. Η αλήθεια είναι ότι την τελευταία φορά που διαφωνήσαμε, δηλαδή εκείνη διαφώνησε μαζί μου, έκανα να την δω οχτώ μήνες. "Δεν ξέρω αν είσαι αφελής ή απλά τον προσποιείσαι," ήταν οι τελευταίες τις κουβέντες, λίγο πριν βάλει το ξεφτισμένο της δερμάτινο και κλείσει πίσω της δυνατά την σιδερένια πόρτα.

Πάντα είχε κάτι που με έφερνε κοντά της. Τόσα χρόνια μετά δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν ακριβώς. Μια μίξη σαγήνης με αθωότητα μιας γυναίκας που ήταν κατά βάθος ένα αγρίμι; Η παρουσία της τρέλαινε πάντα τις αισθήσεις μου και πολλές φορές δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά κοντά της. Προσπάθησα αρκετά να σκεφτώ γιατί συνέβαινε αυτό, αλλά η τάση μου να απλοποιώ τα πράγματα δεν με είχε οδηγήσει πουθενά. Ότι και αν ήταν ήμουν δέσμιος της. Προσπάθησα να απομακρυνθώ αλλά μάταια. Πάντα υπήρχε αυτή η αόρατη συμπαντική έλξη που μας έφερνε κοντά, όταν δεν το περίμενα. Τελικά το άφησα στην τύχη του και δεν το σκάλισα παραπάνω. 

Είχαν περάσει δεκαεπτά χρόνια από την πρώτη φορά που την είδα. Ήταν ένα αγοροκόριτσο που έκανε όλα εκείνα που δεν ήταν καθώς πρέπει για μια νεαρά κυρία της οικογενείας της και αυτό σύγχυζε αφάνταστα την ψηλομύτα μητέρα της. "Μα είναι δυνατόν! Εσύ μια κόρη Ναυάρχου να τρέχεις με αυτά τα ρούχα στα ποτάμια με τα αγόρια για να πιάσετε καβούρια! Που ακούστηκε Βικτώρια;" Θυμάμαι ότι η φωνή της ήταν τσιριχτή τόσο που σου έσπαγε τα τύμπανα.

Ήταν η πρώτη φορά που είχα δει την Βικτώρια στο ποτάμι να κρατάει μια καβουρομάνα στα χέρια της και να φοβερίζει κάτι αγόρια που ήταν μαζί της. Η μητέρα της ήρθε στο σημείο με ένα στρατιωτικό όχημα και ο φαντάρος που ήταν ο οδηγός της προσπαθούσε να συγκρατήσει τα γέλια του με αυτά που έβλεπε. Η Βικτώρια μου πέταξε το καβούρι λίγο πριν φύγει, μου είπε να την προσέχω γιατί θα με κυνηγούσε αν πάθαινε κάτι. Ένα κορίτσι επτά χρονών απείλησε εμένα που ήμουν εννέα. Μετά από αυτό ήμασταν αχώριστοι. Δεν υπήρχε μέρος που να μην πάμε μαζί. Ο Παύλος και η Βικτωρία, σαν το βασιλικό ζεύγος μόνο που εμείς δεν ήμασταν ζεύγος αλλά παιδιά.

Την είδα να με κοιτά με εκείνο το σκοτεινό της βλέμμα. Σηκώθηκα από την πολυθρόνα και την πλησίασα. "Πότε θα σταματήσουμε αυτό το παιχνίδι;" της είπα εκπλήσσοντας όχι μόνο εκείνη αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό. Έκανε ένα βήμα πίσω, ξεροκατάπιε και χαμηλόφωνα μου απάντησε "ποιο παιχνίδι, δε σε καταλαβαίνω Παύλο." Έκανα άλλο ένα βήμα, "ξέρεις πολύ καλά που αναφέρομαι." Αυτή η διαφοροποίηση των δυνάμεων μεταξύ μας μου είχε δώσει μια ορμή που θαύμαζα τόσο σε εκείνη. Πάντα πίστευα ότι ήταν πολύ τυχερή που έχει αυτό το χάρισμα, αφού εγώ ήμουν πάντα πιο χαμηλών τόνων. Την είχα στριμώξει για τα καλά και αυτή την φορά δε θα την άφηνα να μου ξεγλιστρήσει. Οι πρώτες στάλες από ιδρώτα φάνηκαν στο μέτωπο της, τα γνώριμα σημάδια ότι αρχίζει να φοβάται. Ήξερα πλέον να διαβάζω κάθε τι πάνω της. Κάθε της κίνηση ήταν για μένα οικεία. Τόσα χρόνια την είχα δει σε όλες τις φάσεις που μπορείς να δεις έναν άνθρωπο. Δε με φόβιζε ακόμα και στις πιο μαύρες της περιόδους.

"Μην πλησιάζεις άλλο" είπε δυνατά για να με φοβίσει. "Αλλιώς τι θα κάνεις;" την προκάλεσα στον ίδιο τόνο. Ήθελα επιτέλους να δω μια έκρηξη της, το είχα ανάγκη. Έκλεισα τα μάτια και μύρισα τον αέρα γύρω μας, ναι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να συμβεί. Τα άνοιξα και τα κάρφωσα πάνω της. Ανασφάλεια, φόβος, πόνος και προσμονή χόρευαν όλα μαζί μέσα τους. Χαμογέλασα, δεν μπορούσε να αποκρύψει την αλήθεια από μένα, εκείνα την πρόδιδαν πάντα. Την έπιασα από τα χέρια και την κόλλησα στον τοίχο. "Τι πραγματικά θέλεις να κάνεις τώρα Βικτώρια;" την ρώτησα τρυφερά, χαϊδεύοντας με τον αντίχειρα μου τον λαιμό της.

"Δε..δε ξέρω," πρόσθεσε, ενώ μια ανατριχίλα είχε απλωθεί σε όλο της το κορμί. Η ανάσα της βάρυνε και μαζί με την δική της και η δική μου. Τα θέλω τόσων χρόνων βγήκαν όλα στην επιφάνεια. Δεν μπορείς να παίζεις με την φωτιά τόσα χρόνια και να μην καείς. Ήμασταν απλά τυχεροί μέσα στην ατυχία μας που τράβηξε τόσο. Ίσως και οι δύο φοβισμένοι για να μην αλλάξει αυτό το γνώριμο που είχαμε. Αλλά τι ακριβώς είχαμε; Δεν είχαμε αυτό που θέλαμε πραγματικά. Αν θα το μαθαίναμε σήμερα, ίσως. Δεν ήταν η πρώτη φορά που γινόταν αυτό και σίγουρα όχι η τελευταία.

Όπως κάθε φορά πέρασε τα χέρια της στον αυχένα μου. Όπως κάθε φορά ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της για να με φτάσει. Μόνο που αυτή την φορά δεν την άφησα να με φιλήσει εκείνη. Την φίλησα εγώ και αυτό την ταρακούνησε, γιατί ήταν κάτι νέο που έσπαγε την χρόνια τελετουργία. Τσιτώθηκε αλλά δεν σταμάτησε το φιλί. Ήξερα ότι η επόμενη κίνηση θα ήταν δικιά της. Δεν υπήρχε περίπτωση το αγρίμι να μην ανταπαντήσει σε αυτό που έκανα. Όμως τώρα που τα χείλη μου ήταν πάνω στα δικά της, η επόμενη κίνηση δεν είχε καμία σημασία. Ο χρόνος ήταν παγωμένος στο εδώ και τώρα, έχοντας βγει νικητής για πρώτη φορά.

Διήγημα: Στην Θάλασσα

Καλημέρα,
Δεν ξέρω αν είναι η μέρα ή απλά η ανάγκη μου να γράψω κάτι διαφορετικό αλλά ορίστε μια ιστορία που ήθελε να ακουστεί. Καλή ανάγνωση.

Photo Credit

"Δράματα έχω ζήσει πολλά", μου είπε ενώ με κοίταξε με τα μεγάλα γυάλινα μάτια της. Δεν έβλεπε πια. Μόνη της παρέα τώρα ήταν οι αναμνήσεις της. Όχι ότι υπερτερούσα σε κάτι. Άλλοι έχουν το φως τους και άλλοι βλέπουν με τα μάτια της ψυχής τους. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν είναι πιο τυχεροί από του λόγου μας. Κάποια φορά νομίζω μου είχε ξεφύγει αυτή η σκέψη μπροστά της και με μάλωσε τόσο άσχημα που δεν τολμούσα να την ξαναρωτήσω. 

"Ότι μας δίνει ο Κύριος είναι ευλογία. Μην ρωτάς για πράματα που δεν καταλαβαίνεις παιδί μου," πρόσθεσε στο τέλος με μια φωνή όλο χάδι που με ανατρίχιαζε.

Ντράπηκα είναι η αλήθεια που την τάραξα. Δεν είμαι αφελής ίσα ίσα, μάλλον θα το ονομάτιζα απλή περιέργεια. Κοίταξα τριγύρω μου και είδα την φτωχική της κάμαρα. Ήταν πάντα καθαρή και τακτοποιημένη. Πως τα κατάφερνε όλα αυτά μια γριά τυφλή γυναίκα μόνη της; Περιέργεια δεν είπα πριν από λίγο; Στα δεκατέσσερα μου χρόνια δεν είχα δει τίποτε άλλο πέρα από τα όρια του χωριού. Όλος ο μικρόκοσμος μου ήταν αυτό το καλύβι δίπλα από το σπίτι μας. 

Ο χειμώνας ήταν βαρύς και το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα. Η μόνη μου παρέα ήταν η κυρά Βγενιώ. Ήταν η συνταξιούχος δασκάλα του χωριού και τώρα που δεν μπορούσα να περπατήσω μέχρι το σχολείο εκείνη μου έκανε μαθήματα. Και η αλήθεια είναι ότι περνούσα καλύτερα εδώ παρά σε εκείνο το κτίριο κάτω από την πλατεία. Ίσως γιατί η φωνή της με ταξίδευε πάντα σε μέρη μακρινά που θα επισκεπτόμουν όταν θα έφευγα από εδώ. 

Ναι ήμουν σίγουρος ότι μια μέρα θα έβλεπα την θάλασσα. Η κυρα Βγενιώ μου είχε πει ότι το απέραντο γαλάζιο φτάνει τόσο μακρυά που το μάτι σου δεν το χορταίνει. Να κάτι διαφορετικό από τα μεγάλα πεύκα και έλατα που ήταν πάντα καλυμμένα από το κάτασπρο χιόνι. Ξανακοίταξα την ψιλόλιγνη μορφή της και σα να το κατάλαβε με ρώτησε; 

"Που ταξιδεύει το μυαλό σου παιδί μου;" 

"Στην θάλασσα. Βαρέθηκα να βλέπω αυτό το άσπρο συνέχεια," μουρμούρισα διστακτικά.

Εκείνη αναστέναξε και άφησε στο τραπέζι το καλάθι με την ρίγανη που έτριβε. Με κοίταξε κατάματα και για μια στιγμή σκέφτηκα πως θα με κοίταζε αν με έβλεπε στην πραγματικότητα. Θα φώτιζαν τα μάτια της από ελπίδα όπως τώρα; Άραγε θα ήταν διαφορετική; Θα μου μιλούσε όπως μου μιλάει τώρα μα το πιο σημαντικό θα ήταν εδώ μαζί μας ή κάπου αλλού; 

"Η θάλασσα δεν φεύγει από εκεί που είναι, όπως δεν φεύγει και το χωριό αυτό από εδώ. Μόνο εμείς πάμε και ερχόμαστε χρόνια τώρα σε αυτή την γη. Πιστεύω ότι θα δεις την θάλασσα μα και άλλα μέρη όταν μεγαλώσεις. Έχεις την ψυχή του ταξιδευτή. Είσαι ένα ευλογημένο παιδί γιατί κοιτάς τα πάντα γύρω σου με άλλα μάτια. Μπορεί να έχω χάσει το φως μου, αλλά για μένα εσύ είσαι το φως μου. Με κάνεις να θυμάμαι όλα εκείνα τα μέρη που είδα όταν ήμουν νέα. Δράματα έχω ζήσει πολλά, αλλά τα όνειρα μου είναι ακόμα περισσότερα. Και εσύ είσαι ένα όνειρο, το πιο όμορφο από όλα που βλέπω."

Η φωνή της ένας ψίθυρος έχει μείνει μαζί μου όποτε την θυμάμαι. Πως να ξεχάσεις τέτοια λόγια; Πως να ξεχάσεις αυτό το όνειρο που σε ταξιδεύει τόσα χρόνια;

An epiphany that rocked my night!

Photo Credit: Pete Peaks

Hey Everyone,

Kalimera from Athens! I do hope you are all well alive and kicking! As promised here is another blog entry. 

Last night I was writing a specific scene when a tiny image passed quickly from my mind. I froze and stopped what I was doing because that tiny image led me to an epiphany. My creative writing professor 's words echoed in my mind :

"In a novel everything you introduce to your readers has a usage. Sometimes it has an underlying or even hidden meaning. Even if the readers don't make the connections at all, a writer has to know exactly what he/she is talking about."

I replayed that phrase for several minutes until the adrenaline was off my system. As a writer I gave birth to my characters. I gave them a name, a background. I tried to find things they like and now that they are complete human beings I am really proud about them. Proud as a mama can be for her children.

So it was a revelation for me when some this subplot was revealed because I haven't planned it in the beginning. It was like I found a missing piece from the puzzle I was looking so eagerly these past months. Because lets face it, while writing a story you cannot know everything. You have the story, you have an outline but some things are a bit shady especially if you are focused in other parts. 

If I am happy with this? ABSOLUTELY! For me this is a reward. It will simply make better my story plus this gives me the wings to continue what I have started. Writing is not easy at all. Especially if you want to write a good story. So, yeah yesterday it was a magnificent end to my day. I do hope that your day was a good one as well...

Until Tomorrow, Have a nice day ahead...

~CC

P.S. For those who love twitter, you can also find me over there too.  Search for @CleoComnenos

Don't let them ruin your mood...(or more)

Hey Everyone,

Another week and here is a new post ! - I am getting better I swear!!! (and here you have to agree with me!)

In the serious stuff now, I was thinking writing this post for several reasons. First of all, the last days here in Greece were not easy ones. Some of you might have heard the numbers or the articles written but the truth is always somewhere in the middle. I won't deny that mistakes were made by our politicians but also from the people. But you cannot blame all the Greeks for the mistakes some did. 

At this point things are really bad. People are frustrated, angry, sad or even fed up. When you suffer big payroll cuts and you have to pay new taxes in something new every time, you cannot simply ignore it. In the above add that our unemployement levels are in a new high since the 1950s and that stores are closing. At the same time, people are deeply disappointed by the government and the opposition basically all the parties in the parliament. 

Photo Credit

Some will wonder, okay this is an author's blog why am I reading this? 

The answer to the above question is one. We cannot let them break us and ruin our mood. We cannot forget how to really live. You cannot live in fear. Life is a blessing. We should suppose to embrace and cherish the little things and we don't. Instead we are depressed.

As I wrote on my FB wall, It is important to remember that the sun is always rising every morning. Don't give up on your life because you will miss some good stuff. Yes, I am an optimistic. I cannot wake up in the morning and feel that something bad will happen. If it will happen at least, I will know that I did my best and I tried to built step by step something wonderful. 

So, this is my message for the day. 

Cherish every day. 

Cherish what you have got. 

Cherish that we are here in this beautiful place that is called Earth and that we are surrounded not only from bad stuff but good too. 

Don't forget to look at the sky. It is so beautiful to be able to look at the stars. 

Until Tomorrow,

Have a nice day...

CC

Conversations...with your characters!

Photo by ^Riza^ 

Hey Everyone Kalimera,

I do hope you are all okay. It's been a while I know, but here I am writing this entry. I always say to myself that I have to update my blog, but it is not easy to do that. I am so focused writing my story these days that even when I am not writing, I am thinking and rethinking about my story's plot. 

For a writer this is an endless process. 

I might be walking on the street, eating lunch, or even going to sleep and my mind won't stop forming scenes, lines or having new ideas. It is obvious that people cannot control their own mind. It is working 24-7 even when we are sleeping. So, when it is wandering I just enjoy the ride. I really like when my characters are "showing" me the things they like or even revealing to me their secrets. 

It's the most refreshing thing in the world to have feedback from your own characters. If you don't have this relationship with them, then you cannot write. So when they decide to talk to me, I will listen and keep notes. So, now you all know the reason of my absence.

I will try to be more active here as well. Forgive me when I am not. 

Until Tomorrow, 

Have a nice day ahead!

~CC

Summer Vacations...Stop!

Καλημέρα,

Ναι έλειπα...Δεν ήμουν τριγύρω αλλά έπρεπε και εγώ να "φορτίσω" τις μπαταρίες μου. Μας περιμένει δύσκολος χειμώνας γεμάτος με ανατροπές και ίσως ξεβολέματα. Ίσως; Ίσως...

Ελπίζω να είστε καλά και να χαμογελάτε. Η ζωή χρειάζεται από όλα. Και όσοι θέλετε να μάθετε για το βιβλίο μου μια χαρά πάει. Όταν είμαι έτοιμη τότε θα πω περισσότερα για αυτό. 

Να προσέχετε τον εαυτό σας και τους δικούς σας ανθρώπους. Που και που κοιτάχτε τους στα μάτια και πείτε τι νιώθετε. Ότι και αν είναι αυτό. 

Μέχρι την επόμενη φορά...Καλή συνέχεια

Υ.Γ. Απολαύστε ένα ηλιοβασίλεμα στις Κυκλάδες. Δεν είναι υπέροχα τα χρώματα;

Kalimera,
Yes I was away. I think that I had to re-charge my "batteries." This Winter most likely will be tough and we need to be ready. We shall see.

I do hope you are all okay and you are smiling. Life needs a lot of things. Those who are interested for my book everything is going as I would like to. No worries I will talk more about it when I am ready.

Be safe. Cherish your loved ones. Once in a while it would be amazing to look them in the eyes and tell them how you feel.

Until Next Time, Have a nice day ahead.

P.S. Enjoy this amazing sunset in Cyclades. Beautiful colours, don't you agree?

Όρια; Ποια όρια λέμε;

Photo Credit 
If you know the name of the artist please let me know. Thank you

Καλημέρα, 

Αυτή η περίοδος είναι τόσο περίεργη για μένα. Εννοείται και για τους περισσότερους από εσάς. Δυστυχώς ή ευτυχώς τα σωματικά μας ρολόγια έχουν "χτυπήσει" κόκκινο και αρκετοί από εμάς αναμένουμε τις διακοπές ως την τελευταία σανίδα σωτηρίας. Είτε μείνεις εντός πόλης ή πας κάπου εκτός Αθηνών το μόνο που θες είναι να ξεκουραστείς, εννοείται να ξεχάσεις αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα και να ζήσεις αυτή την βδομάδα ή τις δέκα μέρες σα να μη σε νοιάζει τίποτε, έστω και για λίγο.

Ο τελευταίος χρόνος ήταν δύσκολος για όλους μας. Για άλλους περισσότερο, για άλλους λιγότερο. Δεν θα κάτσω να αναλύσω την καθημερινότητα, ούτε μπορώ να πάρω μέσες τιμές στα προβλήματα του καθενός από εμάς. Μπορώ μόνο να μιλήσω για εμένα μιας και αυτό είναι το blog μου.

Ο τελευταίος χρόνος (από τις προηγούμενες διακοπές) ήταν αρκετά βαρύς για μένα. Είχα πολλά να αντιμετωπίσω, άλλα μου ήρθαν ουρανοκατέβατα και άλλα ίσως να είχα υποψιαστεί ότι οδηγούμαστε προς τα εκεί, τα οποία μου επιβεβαίωσαν ένα πράγμα. 

Ο άνθρωπος θεωρεί ότι έχει κάποια όρια. Ότι μέχρι εκεί μπορεί να αντέξει και ότι μετά καταρρέει.

Ε, λοιπόν εγώ φέτος έκανα επαναπροσδιορισμό των ορίων μου τουλάχιστον τρεις φορές. Κάθε φορά εκπλησσόμουν με το πόσο ικανή ήμουν στο να αντέξω αυτά που μου συνέβαιναν και να προχωρήσω μπροστά σε αυτές τις δυσκολίες. Όχι, δεν είναι εύκολο καθόλου. Απεναντίας, για να πετύχεις το παραπάνω πρέπει να έχεις άλλο ένα προσόν, άπλετη υπομονή, σαν του Ιώβ ένα πράγμα. 

Είναι δεύτερη μέρα του Αυγούστου και θεώρησα ορθόν να εξωτερικεύσω αυτές τις σκέψεις μου. Νομίζω ότι είναι σωστό να κοιτάμε που και που προς τα πίσω τα βήματα μας και να κοιτάμε που βρισκόμαστε στο τώρα, στο παρόν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο δύσκολα και αν περνάμε, όσο μαύρα και αν τα βάφουμε γιατί κάποια πράγματα δεν μας πάνε καλά, υπάρχει κάτι που μας κρατάει  στο εδώ και στο τώρα. 

Για μένα αυτό το κάτι που με "κράτησε" όλο αυτό το διάστημα ήταν οι δικοί μου οι άνθρωποι, η οικογένεια μου, οι φίλοι μου και τέλος το γράψιμο.

Γιατί η συνειδητοποίηση ότι είμαι συγγραφέας κατά βάθος, ήρθε στις δύσκολες τούτες ώρες που χρησιμοποίησα την γραφή ως μέσο διαφυγής και εξευμενισμού του πληγωμένου μου Είναι. 

Μέσα από τις δυσκολίες αυτές συνειδητοποιούμε τα Θέλω μας. Θα μου πεις και ποια είναι τα θέλω του κανενός; Δεν μπορώ να απαντήσω ποια είναι τα δικά σου θέλω. Μπορώ μόνο να περιγράψω ότι ο καθένας από εμάς έχει κάποια όπλα να τα βρει. Υπάρχει πάντα εκείνη η σιγανή εσωτερική φωνή που μας λέει πράγματα. Τις περισσότερες φορές την "πνίγουμε" γιατί πάει κόντρα σε διάφορα πράγματα που είναι στέρεα στην ζωή μας, ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.

Είναι όμορφο να πιστεύεις στον εαυτό σου. Όμορφο να βρίσκεις πράγματα που πάντα είχες κρυμμένα μέσα σου και να προχωράς μπροστά. Είναι αυτό που λέει με τόση μαεστρία ο Καβάφης στην Ιθάκη του, ότι σημασία έχει το ταξίδι. Αυτό σου προσφέρει όλα τα πλούτη και όχι η Ιθάκη αυτή καθ'αυτή. 

Εγώ απολαμβάνω το ταξίδι με την καλοκαιρία, τις αναταραχές. Είναι όμορφο να ζεις. Είναι όμορφο να ελπίζεις. Είναι όμορφο να βρίσκεις το ποιος πραγματικά είσαι. Ακόμα και όταν σου παίρνει χρόνο και σου αφήνει κάποια σημάδια. Οι "ουλές" μας είναι τα τρόπαια μας. Και τα τρόπαια είμαστε εμείς.

Μέχρι την επόμενη φορά, σας εύχομαι καλή συνέχεια. 

Κλεοπάτρα

Υ.Γ. Αυτό το blog entry είναι λίγο διαφορετικό από τα άλλα. Αλλά ήθελα να το μοιραστώ με όλους εκείνους που μπορούν και καταλαβαίνουν ελληνικά. Ίσως το μεταφράσω και στα αγγλικά για όλους τους υπόλοιπους. Οψόμεθα...

Υ.Γ. 2 Μπορείτε να απολαύσετε το κείμενο με το τραγούδι των Cardigans - Communication

For my international friends, here is the translated version. The gist of what I wrote this morning. Enjoy reading it with the above song.

Boundaries? What are they?

Hello. This past year is so weird for me, as it is for you. Consequently, we are all so tired and most of us are waiting for their vacations. If you stay in Athens or you go to an island, the only thing you really want is to relax and forget what is happening this past year to the country. You just want to "forget" all that is happening and for those ten days finally to relax enjoying the moment. 

This past year was hard for everyone. For some it was harder than others. I cannot analyze the problems of everyday life, nor I can take the average to express an opinion for the problems some of you got. It is just not right and for that reason only I will only talk for myself, since this is my blog.

This past year (from my previous vacations) was hard. I had a lot to face. Some of them took me by surprise while others after a while, I might have suspected where they were heading to. These incidents confirmed to me one thing.

Human beings believe that they have boundaries and if they surpass them they will break.

Well, this past year I redefined them three times and everytime I was surprised with my ability to continue my life, even though those that were happening to me were not easy at all. In fact, in order to succeed the above you must also have another asset, limitness patience.

It is August the second today, and I just felt that I had to write down these thoughts I had. I believe that sometimes is right to look back to your footsteps and see where we are standing right now. The only thing that make sense is that when we have a hard time, there is always something that hold us back to reality, living our everyday lives.

If you ask me what was that thing, I will say without a heartbeat that it was my family, my friends and lastly my ability to write. Through these times, I realized that I am a writer at heart, and this realization hit me while I used my writings to express myself and my feelings.

People in times like this, understand what they really want. Some of you will ask me and how I am going to find what I really want? I cannot give you an answer to that. All I can say is that every single one of us has some weapons and we are able to use them in order to find the things we are seeking. For example, you all know that there is this inner voice we have and most of the times whisper to us things. Well, this little voice we choose to ignore mostly because it goes against to what we have build around us.

It is such a beautiful thing to believe in yourself. It is also beautiful to find things that are hidden inside you and move forward with your life. It's beautiful to find who you really are. About this idea exactly the Poet Kavafis wrote his most known poem Ithaca. He wanted us to realize that all that matters in life is the journey itself and not the moment we will find Ithaca.

So far I am enjoying this journey. The weather might be sunny or even rainy but who will deny the fact that is  so beautiful to live your life? It is so beautiful to hope, to find yourself. Even if the procedure is not an easy one. It takes a lot of time and sometimes it leaves some scars behind. Those scars are part of us, they are us!

Until the next time, 

Have a nice evening ahead.

Cleopatra

A letter to you...// Γράμμα σε σένα....

Photo Credit

Good Evening,

It is time for me to write in Greek as well...

Καλησπέρα...

Ώρα να γράψω κάτι και στα Ελληνικά....

Γράμμα σε σένα

I

Είναι απόγευμα και φοβάμαι. Ξέρω ποιος είσαι και τι κάνεις αλλά είμαι ακόμα εδώ. 

Περιμένω. Μια κουβέντα σου, ένα μήνυμα ότι είσαι καλά και δεν λείπεις.

Δεν φοβάμαι την μοναξιά, την έχω συνηθίσει. Είναι πια ένα κομμάτι με μένα..

Ένα κομμάτι παλιό, γραμμένο στα κατάστιχα του χρόνου. 

Δεν φοβάμαι ούτε εσένα. Το μόνο που φοβάμαι είναι μια ζωή όπου δεν θα είσαι εδώ. 

Οι σκιές θαμπώνουν το φως. Οι σκιές οδηγούν και εγώ ακολουθώ.

Κρατάω το μολύβι σφιχτά και κοιτάω το χαρτί. 

Θέλω να το σκίσω να το πετάξω και αυτό στο καλάθι των αχρήστων.

Νιώθω ότι τα πάντα αλλάζουν και εγώ μένω στάσιμη.

Είναι άραγε αλήθεια; 

Όλα να προχωρούν, μα εγώ να μένω εδώ; Κομμάτι ενός ατέρμονου είναι.

Κραυγάζω μέσα στο σκοτάδι και τραβάω τα μαλλιά μου σα να είμαι σε παροξυσμό. 

Θέε μου, έχασα τα λογικά μου με αυτόν τον χωρισμό. 

Γιατί; Γιατί, να μου συμβαίνει εμένα αυτό;

II

Έφυγες και έχασα τα λογικά μου, όχι ότι σε νοιάζει.

Δε σε νοιάζει πια τι νιώθω και τι περνώ. Άραγε να με θυμάσαι; 

Έχει περάσει ένας χρόνος. Εγώ θυμάμαι. 

Θυμάμαι τα πάντα και ίσως για αυτό να παραληρώ.

Θα ήθελα να σε δω έστω για λίγο. Μια φορά. 

Αν και γνωρίζω ότι για σένα δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

Σου εύχομαι κάθε ευτυχία, ακόμα και τώρα που συνεχίζω να πονώ.

ΙΙΙ

Έφυγες θυμάμαι. Πέρασε κάμποσος καιρός. 

Ο πόνος καταλάγιασε στο στήθος. Σκέφτομαι ότι πέρασε και χαμογελώ.

Σου γράφω για να σου πω αντίο

Ωρίμασα και ξέρω ότι δεν ήταν για εμάς γραφτό.

Αντίο και καλή σου τύχη. Κάποτε θα συμπλήρωνα στο τέλος σ'αγαπώ.

Τώρα πια αυτό δεν είναι εφικτό.

Always...Remember

Hey Everyone,
Last night I attended Bon Jovi Live in Athens concert. It was their first time to Greece and literally a lot of people were waiting for this gig. We have booked our tickets pretty early and after all those months we were finally there. I have to say that there are not enough words to describe, how beautiful you feel when you are in a stadium full with 80.000 people, while Bon Jovi were performing.

I believe that many of you, who are reading this, have felt something similar. Of course, this might have happened with another artist but I want you to focus to your feelings. I was listening to their set list and I did a step back in time, when I was listening to them as a teen.

Some of their songs have coloured my school days and teen life in general. So, I have to reveal that last night those memories came up to the surface. I was surprised at first but I smiled. Who hasn't cried with their "Bed of Roses" or "Always",? Who hasn't shouted to an ex "You give love a bad name". Who hasn't danced or yelled with their friends "Have a nice day" or "It's my life" and so many more?

It is so beautiful to remember that era. Being young and careless. Try to recall how you perceived life even with your innocence. The first time you fall in love or someone broke your heart. But above all, the most important thing is that for once more, you have access to your inner child. The one we all have hidden when responsibilities take over.

While I was doing the seminar, our teacher pinpointed to us, the importance to remember that inner child. What were your fears, thoughts, ideas at that time. If you ask me, if this is really important, the answer is yes.

Writers must be open to all the memories, good and bad in order to be able to express themselves without silencing anything. If you cannot be truthful with yourself, how you can do so with a character? How can you touch other people's lives while they are reading your book?

I am always writing with music. For me it is like oxygen. I cannot think myself without music or even in cases that there is silence without rhythm. Everything is interwined, emotions, music, words. So, last night gave another light to my teacher's advice and I will try to follow this advice as much as I can.

Until Tomorrow,

Have a nice day!

Cleopatra

P.S. This Romeo is bleeding....Enjoy Always

Hello...Is Anybody Here?

Photo Credit

Hey Everyone,
Kalispera....I know that it is a while since I updated my blog but you have to excuse my absence. I would like to thank all those who entered my blog since it was created and read some of my material. I am really happy that you dedicated some of your precious time to my thoughts and ideas.

So, let us introduce shall we? I am Cleopatra and this is my writer's blog. I am writing since forever but you can see more about me HERE. If you want to talk to me don't be shy... You can find me on my Twitter and on Google+ (Check on the sidebar for my official links.) I really like to communicate with people, so yeah I would like to see you more in here, commenting and sharing your thoughts.

So, let's now go back to the fact that I wasn't active on my blog. Yes it is true. Although, it is summer I am working on a very important project at the moment. Well important for me and maybe for some people in the near future. I am writing my first Greek novel. There I said it. It is a project that I am working the past two months and this idea is in my mind from the past year. After a seminar in creative writing I felt more sure about who I am as a writer, what I want to write as my first novel and...I just followed my guts.

So here I am in a very hot Tuesday night, where I should be writing, but I am doing a lil break to finally write this blog entry! I will try to blog more and as a matter of fact, I have a special book review I want to do within the next days. Just be patient if I am not here much. Writing is taking almost all my free time and for those who don't know I am working the weekdays 9-5 as the rest of you. So, when my Muse is calling I am writing. Have to go for now but I will be back!

Until the next time, have a nice evening ahead.

Cleopatra

P.S. Do you want to know one of the songs that are in my playlist for this novel?

Book Review: A Discovery Of Witches By Deborah Harkness

Book: A Discover Of Witches

Author: Deborah Harkness

Hardcover : 592 Pages

Publisher: Viking Adult

The leather-bound volume was nothing remarkable. To an ordinary historian, it would have looked no different from hundreds of other manuscripts in Oxford’s Bodleian Library, ancient and worn. But I knew there was something odd about it from the moment I collected it.

Duke Humfrey’s Reading Room was deserted on this late-September afternoon, and requests for library materials were filled quickly now that the summer crush of visiting scholars was over and the madness of the fall term had not yet begun. Even so, I was surprised when Sean stopped me at the call desk.

“Dr. Bishop, your manuscripts are up,” he whispered, voice tinged with a touch of mischief. The front of his argyle sweater was streaked with the rusty traces of old leather bindings, and he brushed at it self-consciously. A lock of sandy hair tumbled over his forehead when he did.

I loved this book the first time I read it, and I loved it even more this (second) time too. Although the first time I read it within 24 hours this time I prefered to enjoy myself, so it took me four days. I really like books that have history elements. Deborah Harkness is a historian of science herself making this book a very pleasant trip for someone who doesn't know at all details about alchemy and 15th century history and arts.

Mrs. Harkness created a very interesting universe where the lead heroine is Diana Bishop a witch who prefered to cut ties with her past after a traumatic experience and focused entirely to her studies in the academic field. When Diana discovers a lost manuscript a lot of other creatures enter into her life. 

Which are those creatures? Other witches, vampires, daemons and finally the unaware humans. 

What happens when the first creature that makes his presence known is a very charming but bossy French Vampire? Matthew le Clemort is not a vampire you want to overstep. He is a doctor but also a warrior and the only one who can protect her. 

Diana is trying to understand what all these creatures want from her, but also who she really is. She has to realize that some gifts in life are given for a reason, even though some she didn't ask for . Matthew will help her along the way but they will face a lot of difficulties because their relationship is forbidden by an ancient agreement. When the wrath will fall upon them, they will realize that they have to stand their grounds and to fight back. 

You can find more about A Discovery of Witches at Deborah Harkness' Official Website 

*New* My Brand New Blog's Layout!

Hey Everyone,
I really wanted a new layout for my Author's blog
So I did my research and through a friend I found Lori of Use Your Imagination Designs who created this amazing layout for me!

It's simply amazing don't you think?

Thank you Lori!

Plot Bunnies...all the way...

Photo Credit 

Kalimera Everyone,
Today we are going to talk about plot bunnies. What are they? They are those tiny ideas you might have in the back of your brain and might lead you to write an idea.

Yesterday, I was writing an exercise for my seminar and the idea I was working led me to another plot bunny. I was thrilled but at the same time I had to discipline myself to focus on the project at hand.

It is good to write down those ideas, you never know when you will need them. I did, and now I have to get back to editing this exercise...

Until Later, Have a nice day ahead...

We are all troubled...Sometimes...

Hey Everyone,

I had this verse in my mind and here is something for you to read...

Photo Credit

Troubled

Troubled we are troubled, yet we have found a way.

Troubled we are troubled, yet you showed me I can stay.

Troubled we are troubled, just smile as we run.

Troubled we are troubled, hold me from my hand.

I was always troubled, yet you held me

To be in your arms what a blessing. 

I was fading away until you came

Don't go away...Don't go away. 

Poem: Silent, It is Silent...

It's been a while since I wrote a poem...Here is one...

Photo Credit: WhatMegSaid

Silent, It is silent.

I don't mind if you don't talk to me

I mind that you hide your face from me

Silent, It is silent

The night is cold but I cannot feel it.

Silent, it is silent in my heart

I guess that is my problem though not yours.

You use my silence against me

You thought I had nothing to say

Wrong, you were wrong and coward

I am so ashamed right now

Ashamed that I believed in your lies

Ashamed that you made me cry.

Silent, It is silent

I can feel the pain in my heart

I won't give up, I will stand up once more.

Altering My Reality...

Photo Credit

Hey Everyone,

Some of you missed my mumblings, others not. I just wanted to share a "revelation"...

"You wake up one day and realize that EVERYTHING is different..."

It is one of those moments that you know that are life changing. If it is a challenge? Sure it is...

What exactly you do? You just follow your heart, open your wings and fly....

Until Tomorrow,

Have A Nice Day / Evening