Όχι άλλες αυταπάτες...

Photo Credit

Τα πάντα γύρω μας βράζουν και εμείς θεατές για ακόμα μια φορά. Δε γίνεται να εθελοτυφλείς μέσα στην κρίση. Ο βασιλιάς έχει ξεγυμνωθεί και εμείς χτυπάμε παλαμάκια φορώντας του μαγιό. 

Δε ξέρω τι είναι χειρότερο, που έχει πάρει φωτιά το σπίτι μας ή ότι ακόμα πιστεύουμε ότι η φωτιά θα σβήσει με ένα μαγικό τρόπο. 

Δυστυχώς για εμάς, οι νεράιδες έχουν φύγει από αυτό τον τόπο. Κάποια στιγμή πρέπει να σβήσουμε την φωτιά μόνοι μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μαλώσουμε για τον τρόπο. Σχεδόν βλέπω την σκηνή. Ο ένας να έχει πάρει το λάστιχο, ο άλλος έναν κουβά και αντί να ρίξουν το πολυπόθητο νερό εκείνοι θα προτιμήσουν να κάνουν debate. Ο δικός μου τρόπος είναι καλύτερος από τον δικό σου θα πουν. Θα υψώσουν την φωνή, δε θα ακούγεται τίποτε παρά ένα ακατάληπτο βουητό και ίσως να πέσουν και μερικές ψιλές για να περάσει η ώρα. 

Το σπίτι καίγεται αλλά εμείς χαμπάρι. Πως γίνεται αυτό, ακόμα δε το έχω καταλάβει. 

Ο καιρός περνάει, τα πάντα γύρω μας βράζουν. Μεγαλώσαμε με ψευδαισθήσεις. Μεγαλώσαμε με αυταπάτες και αρνούμαστε να βγούμε έξω από αυτές. Φοβόμαστε ότι χωρίς αυτές δε θα καταφέρουμε να ζήσουμε. Όμως ζεις. Απλά ωριμάζεις, μεγαλώνεις και παίρνεις τις ευθύνες που σου αναλογούν. 

Η ζωή στην παιδική χαρά πρέπει να τελειώσει. Εξάλλου τα τελευταία χρόνια, μόνο παιδική χαρά δεν θυμίζει. Ο παμπόνηρος μηχανικός την σχεδίασε τόσο καλά, που αν προσπαθήσεις να κάνεις βήμα θα έρθεις αντιμέτωπος με όλα εκείνα τα τρομαχτικά που σε αποθαρρύνουν. 

Το τρενάκι του τρόμου δε μας βγάζει πουθενά. Η αίθουσα με τους καθρέφτες που συναντάμε, μας γιγαντώνουν όλα εκείνα που αποφεύγουμε. Τα φαντάσματα ακολουθούν και τρέχοντας φεύγουμε για να σωθούμε. Μόνο που η έξοδος τελικά μας οδηγεί πίσω. 

Πίσω στο γνωστό μοτίβο. Πίσω στα εύπεπτα. Πίσω στην γυάλινη προθήκη. Να παρακολουθούμε ως θεατές ότι μας συμβαίνει. Να παρακολουθούμε αλλά να μην δρούμε. Να παρακολουθούμε και μέσα μας να παγώνει το αίμα από όλα αυτά που απωθούμε. Και εκεί που έχεις παραδοθεί στο αναπόφευκτο. Η εσωτερική φωνή μας ουρλιάζει, 

"Θεέ μου, όχι άλλες αυταπάτες. Μας χρειάζεται ένας μίτος επειγόντως." 

Literally? Literally...

Hey Everyone,

I know that you haven't heard me for quite a while that is true. Well, here I am now.

Some thoughts that needed to be written.

~CC

What is important? I am asking myself while I am watching what is happening everyday in my country.

To survive. Literally? Literally...

If the answer shocks you, I cannot change the fact that is the truth and not a myth. I read somewhere that Greeks use the word literally, literally.

We are literally poor, literally hopeless, literally hungry, literally jobless.

Literally we are being killed everyday.

Literally Greeks are commiting suicide everyday.

Literally sick people, whether have cancer or heart problems or diabetes, don't get their drugs.

Literally some children don't eat properly because their parents don't have the money to buy them the essentials.

Literally.

The list is endless literally.

Greeks are dying whether you want to hear it or not. And yet, some are standing and pointing at us and being sarcastic, mean or even indifferent. Literally.

On Sunday we have elections again. Greeks will vote. What I want LITERALLY is someone to care and do something for the people who are suffering.

Kalimera in Greek (good morning) means literally good day. Although we pray every day to be a good one all day, we know that for some won't be. Literally.