Μελωδίες ζωής

Καλησπέρα,

Μελωδίες που σε ταξιδεύουν. Μελωδίες που σε βοηθούν να γράψεις ένα κεφάλαιο που σε ταλαιπωρεί τους τελευταίους μήνες. Μια μελωδία που σου θυμίζει ότι μαζί με την χαρά υπάρχει πάντα λύπη. Μελωδίες που θα σε κάνουν να χαίρεσαι αλλά και να λυπάσαι. 

Μελωδίες που σε κάνουν  να θυμάσαι...

Το τέλος μιας εποχής. Οι κουρτίνες κλείνουν, τα φώτα πέφτουν. Μια ακόμα ερμηνεία φτάνει στο τέλος της. Και εκεί, πάνω στην σκηνή μόνο σιωπή...

Εις αναμονή μιας νέας εποχής. Η αρχή είναι πια κοντά. Τόσο που την θωρώ με ανυπομονησία.

Ελένη Λυδία Σταμέλλου - A Time For Us

Διήγημα: Στην Θάλασσα

Καλημέρα,
Δεν ξέρω αν είναι η μέρα ή απλά η ανάγκη μου να γράψω κάτι διαφορετικό αλλά ορίστε μια ιστορία που ήθελε να ακουστεί. Καλή ανάγνωση.

Photo Credit

"Δράματα έχω ζήσει πολλά", μου είπε ενώ με κοίταξε με τα μεγάλα γυάλινα μάτια της. Δεν έβλεπε πια. Μόνη της παρέα τώρα ήταν οι αναμνήσεις της. Όχι ότι υπερτερούσα σε κάτι. Άλλοι έχουν το φως τους και άλλοι βλέπουν με τα μάτια της ψυχής τους. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν είναι πιο τυχεροί από του λόγου μας. Κάποια φορά νομίζω μου είχε ξεφύγει αυτή η σκέψη μπροστά της και με μάλωσε τόσο άσχημα που δεν τολμούσα να την ξαναρωτήσω. 

"Ότι μας δίνει ο Κύριος είναι ευλογία. Μην ρωτάς για πράματα που δεν καταλαβαίνεις παιδί μου," πρόσθεσε στο τέλος με μια φωνή όλο χάδι που με ανατρίχιαζε.

Ντράπηκα είναι η αλήθεια που την τάραξα. Δεν είμαι αφελής ίσα ίσα, μάλλον θα το ονομάτιζα απλή περιέργεια. Κοίταξα τριγύρω μου και είδα την φτωχική της κάμαρα. Ήταν πάντα καθαρή και τακτοποιημένη. Πως τα κατάφερνε όλα αυτά μια γριά τυφλή γυναίκα μόνη της; Περιέργεια δεν είπα πριν από λίγο; Στα δεκατέσσερα μου χρόνια δεν είχα δει τίποτε άλλο πέρα από τα όρια του χωριού. Όλος ο μικρόκοσμος μου ήταν αυτό το καλύβι δίπλα από το σπίτι μας. 

Ο χειμώνας ήταν βαρύς και το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα. Η μόνη μου παρέα ήταν η κυρά Βγενιώ. Ήταν η συνταξιούχος δασκάλα του χωριού και τώρα που δεν μπορούσα να περπατήσω μέχρι το σχολείο εκείνη μου έκανε μαθήματα. Και η αλήθεια είναι ότι περνούσα καλύτερα εδώ παρά σε εκείνο το κτίριο κάτω από την πλατεία. Ίσως γιατί η φωνή της με ταξίδευε πάντα σε μέρη μακρινά που θα επισκεπτόμουν όταν θα έφευγα από εδώ. 

Ναι ήμουν σίγουρος ότι μια μέρα θα έβλεπα την θάλασσα. Η κυρα Βγενιώ μου είχε πει ότι το απέραντο γαλάζιο φτάνει τόσο μακρυά που το μάτι σου δεν το χορταίνει. Να κάτι διαφορετικό από τα μεγάλα πεύκα και έλατα που ήταν πάντα καλυμμένα από το κάτασπρο χιόνι. Ξανακοίταξα την ψιλόλιγνη μορφή της και σα να το κατάλαβε με ρώτησε; 

"Που ταξιδεύει το μυαλό σου παιδί μου;" 

"Στην θάλασσα. Βαρέθηκα να βλέπω αυτό το άσπρο συνέχεια," μουρμούρισα διστακτικά.

Εκείνη αναστέναξε και άφησε στο τραπέζι το καλάθι με την ρίγανη που έτριβε. Με κοίταξε κατάματα και για μια στιγμή σκέφτηκα πως θα με κοίταζε αν με έβλεπε στην πραγματικότητα. Θα φώτιζαν τα μάτια της από ελπίδα όπως τώρα; Άραγε θα ήταν διαφορετική; Θα μου μιλούσε όπως μου μιλάει τώρα μα το πιο σημαντικό θα ήταν εδώ μαζί μας ή κάπου αλλού; 

"Η θάλασσα δεν φεύγει από εκεί που είναι, όπως δεν φεύγει και το χωριό αυτό από εδώ. Μόνο εμείς πάμε και ερχόμαστε χρόνια τώρα σε αυτή την γη. Πιστεύω ότι θα δεις την θάλασσα μα και άλλα μέρη όταν μεγαλώσεις. Έχεις την ψυχή του ταξιδευτή. Είσαι ένα ευλογημένο παιδί γιατί κοιτάς τα πάντα γύρω σου με άλλα μάτια. Μπορεί να έχω χάσει το φως μου, αλλά για μένα εσύ είσαι το φως μου. Με κάνεις να θυμάμαι όλα εκείνα τα μέρη που είδα όταν ήμουν νέα. Δράματα έχω ζήσει πολλά, αλλά τα όνειρα μου είναι ακόμα περισσότερα. Και εσύ είσαι ένα όνειρο, το πιο όμορφο από όλα που βλέπω."

Η φωνή της ένας ψίθυρος έχει μείνει μαζί μου όποτε την θυμάμαι. Πως να ξεχάσεις τέτοια λόγια; Πως να ξεχάσεις αυτό το όνειρο που σε ταξιδεύει τόσα χρόνια;

Hello...Is Anybody Here?

Photo Credit

Hey Everyone,
Kalispera....I know that it is a while since I updated my blog but you have to excuse my absence. I would like to thank all those who entered my blog since it was created and read some of my material. I am really happy that you dedicated some of your precious time to my thoughts and ideas.

So, let us introduce shall we? I am Cleopatra and this is my writer's blog. I am writing since forever but you can see more about me HERE. If you want to talk to me don't be shy... You can find me on my Twitter and on Google+ (Check on the sidebar for my official links.) I really like to communicate with people, so yeah I would like to see you more in here, commenting and sharing your thoughts.

So, let's now go back to the fact that I wasn't active on my blog. Yes it is true. Although, it is summer I am working on a very important project at the moment. Well important for me and maybe for some people in the near future. I am writing my first Greek novel. There I said it. It is a project that I am working the past two months and this idea is in my mind from the past year. After a seminar in creative writing I felt more sure about who I am as a writer, what I want to write as my first novel and...I just followed my guts.

So here I am in a very hot Tuesday night, where I should be writing, but I am doing a lil break to finally write this blog entry! I will try to blog more and as a matter of fact, I have a special book review I want to do within the next days. Just be patient if I am not here much. Writing is taking almost all my free time and for those who don't know I am working the weekdays 9-5 as the rest of you. So, when my Muse is calling I am writing. Have to go for now but I will be back!

Until the next time, have a nice evening ahead.

Cleopatra

P.S. Do you want to know one of the songs that are in my playlist for this novel?

We are all troubled...Sometimes...

Hey Everyone,

I had this verse in my mind and here is something for you to read...

Photo Credit

Troubled

Troubled we are troubled, yet we have found a way.

Troubled we are troubled, yet you showed me I can stay.

Troubled we are troubled, just smile as we run.

Troubled we are troubled, hold me from my hand.

I was always troubled, yet you held me

To be in your arms what a blessing. 

I was fading away until you came

Don't go away...Don't go away. 

Poem: Silent, It is Silent...

It's been a while since I wrote a poem...Here is one...

Photo Credit: WhatMegSaid

Silent, It is silent.

I don't mind if you don't talk to me

I mind that you hide your face from me

Silent, It is silent

The night is cold but I cannot feel it.

Silent, it is silent in my heart

I guess that is my problem though not yours.

You use my silence against me

You thought I had nothing to say

Wrong, you were wrong and coward

I am so ashamed right now

Ashamed that I believed in your lies

Ashamed that you made me cry.

Silent, It is silent

I can feel the pain in my heart

I won't give up, I will stand up once more.

Revisiting Old Friends....

Hey Everyone,

I missed writing poetry so tonight I will try to remember the old times, - If you want to check my poems bug me and I will give you some links *winks*

So, what I should write? Let me think about it a little...:Poetry needs its time.

Photo Credit

Stories of a Peaceful Soul

I like silence. I feel annihilated.

I think mostly it has to do with the calmness of the soul.

So eager to rest, so eager to feel blessed.

Cherished moments that I can recall.

Thinking of you, of our love.

Thinking what I miss and what I loved.

It is easy to remember when the other one is gone.

We choose to remember memories that cover happiness above all

I like silence, I feel content.

In silence I can remember all those things I forgot when you were here.

In silence I can draw my set and live again.

I like silence, I feel blessed.

Even though, I live without you in a world where my peaceful soul learnt to blend.

Until Tomorrow,

Have A Nice Day / Night