Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που έχουν περάσει μια τέτοια μέρα...Αυτοί ξέρουν!
Να ξεκινά η μέρα σου λες κανονικά και μετά από λίγο συνειδητοποιείς ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, όσο και να προσπαθείς εσύ. Πολύ απλά γιατί κάποια πράγματα δεν είναι στο χέρι σου. Μελαγχολείς αλλά δε το βάζεις κάτω.
Λες στον εαυτό σου, "θα περάσει και αυτό. Υπομονή..."
Στα γραφεία πρέπει να είσαι 100% συγκεντρωμένος. Έτσι φοράς το ωραίο σου χαμόγελο και συμπεριφέρεσαι σα να μην συμβαίνει τίποτε, ενώ μέσα σου συμβαίνουν τα πάντα. Εξάλλου ποιος μπορεί να καταλάβει αν κάτι δεν πάει καλά; Κανένας. Όλα καλά μέχρι εδώ; Νομίζεις...
Και η μέρα προχωρά, μα η τρέλα των γύρω σου συμβάλλει σε γιγάντωση αυτών συναισθημάτων που από το πρωί έχεις βάλει στο δωμάτιο αναμονής, μέχρι που γίνεται θύελλα. Και φτάνει εκείνη η ώρα που το μόνο που θες είναι να σηκωθείς να φύγεις.
"Φεύγω!" ουρλιάζεις με θυμό, μα λαλιά δεν βγαίνει. Μέσα σου σπάνε καθρέφτες, καταρρέουν όλα εκείνα τα ωραία σπίτια που έχεις χτίσει, το τοπίο μοιάζει βομβαρδισμένο. Δε σε χωρά ο τόπος. Το μόνο που θέλεις είναι να πάρεις τα βουνά.
Το μόνο που θέλεις είναι να φύγεις μακρυά, μπας και ηρεμήσεις. Ξαφνικά τα πάντα σε ενοχλούν. Ξαφνικά ο ήχος έγινε εκκωφαντικός. Δεν αντέχεις άλλο. Ο αντίλαλος σου παίρνει τα αυτιά.
Τυφώνας έχει ξεσπάσει μέσα σου. Όλα καταρρέουν, μέχρι να αδειάσουν τα συναισθήματα που κρύβεις. Μείνεις μόνος σου παντελώς, χωρίς φως, δίχως σκοτάδι. Απλά εσύ κάπου που τίποτε δεν έχει σημασία.
Σφίγγεις τα χέρια και σηκώνεσαι πάνω. Μια αχτίδα φωτός σε ζεσταίνει. Ανοίγεις τα μάτια και όλα είναι όπως τα άφησες. Μόνο εσύ έχεις αλλάξει. Πάντα εσύ αλλάζεις.
...Just another day in Paradise...
...Just another day in Paradise...
No comments:
Post a Comment