Monday, October 6, 2014

Να θυμάσαι...

Καλημέρα,
Όταν λαμβάνεις μια απόφαση, να την κρατάς μέχρι τέλους...


Να θυμάσαι όλα εκείνα που έζησες,
γιατί τώρα, από όλα αυτά, τίποτε δεν έχει σημασία.
Μερικές φορές όταν σκοτώνεις κάτι, δεν ανασταίνεται.
Μόνο σαπίζει και αποσυντίθεται...

Και είναι αργά για δάκρυα, γιατί τα δάκρυα στέρεψαν.

Να θυμάσαι όλα εκείνα που ξέχασες. 
Όταν τις νύχτες κοιμάσαι μόνος.
Να θυμάσαι ότι όλα τελειώσαν πια.
Να το θυμάσαι...

Monday, September 15, 2014

Ποίημα: Το περισσότερο καιρό η αγάπη ξεθυμαίνει

Καλημέρα,
Χτες το βράδυ διάβαζα e.e.cummings και σήμερα το πρωί έγραψα αυτό. Απολαύστε το!
~Κλεοπάτρα


Ποίημα: Το περισσότερο καιρό η αγάπη ξεθυμαίνει

Το περισσότερο καιρό η αγάπη ξεθυμαίνει
Από απρόσεκτους εραστές
Μη ρεαλιστικές προσδοκίες
Σου γεμίζουν το κεφάλι απότομα

Και εσύ πάντα μένεις μόνος
Ένας λευκός ιππότης δίχως
Πριγκίπισσα
Γιατί όλα σου φταίνε
Και καμία δε την φτάνει

Το περισσότερο καιρό η αγάπη ξεθυμαίνει
Από λόγια άγαρμπα που ξεστόμισες
Συνειδητά για να δείξεις ότι
Πάντα έχεις το πάνω χέρι

Και εσύ πάντα μένεις μόνος
Γύρω από πολλούς που φωνάζεις φίλους
Μα η μοναξιά σε έχει σημαδέψει
Το προσωπείο σου είναι καλά
Κολλημένο
Στη θέση του

Μη σε δουν όπως είσαι
Είναι αδυναμία

Το περισσότερο καιρό η αγάπη ξεθυμαίνει
Από σένα που αγαπάς, αλλά δεν αγαπήθηκες
Όσο θα ήθελες
Και αν κάποιος προλάβει και ξεστρατίσει
Με μιας τον διώχνεις, μη νιώσεις
Δε θες να νιώσεις

Και εσύ πάντα μένεις μόνος
Ένας λευκός ιππότης δίχως πριγκίπισσα
Που συνεχώς αναρωτιέται
Μα απάντηση δε λαμβάνεις
Με τόσα θηλυκά τριγύρω
Εγώ που πάω
Ποιος είμαι
Και τι θέλω από τη ζωή…

Wednesday, August 27, 2014

Κριτική: Φαρενάιτ 451 του Ραίη Μπράντμπερυ

Τίτλος : Φαρενάιτ 451
Συγγραφέας : Ραίη Μπράντμπερυ
Σελίδες : 182
Εκδόσεις :  Γρηγόρη

Ο Ραίη Μπράντμπερυ με το έργο του Φαρενάιτ 451 μας εισήγαγε σε έναν δυστοπικό κόσμο όπου τα βιβλία καίγονται, ενώ οι άνθρωποι έχουν αλλοτριωθεί από την καθημερινή επαφή τους με την τηλεόραση που αποτελεί την "οικογένεια" καθενός από αυτού. Η οποία τους ενημερώνει αλλά και τους κατακλύζει από τόσες άχρηστες πληροφορίες που δεν έχουν χρόνο ούτε καν για να σκεφτούν. 

Στις πρώτες σελίδες γνωρίζουμε τον κύριο ήρωα τον Μόνταγκ, πυροσβέστη στο επάγγελμα, η δουλειά του οποίου είναι να καίει βιβλία και ως παρατηρητής να βλέπει τους ανθρώπους που έχουν βιβλία σπίτια τους να καίγονται ζωντανοί και αυτοί. Νόμιζε ότι ήταν ευτυχισμένος, αλλά δύο τυχαία γεγονότα, η συνάντηση του με την νεαρή  Κλάρις Μακ Κλέλαν και η αυτοκτονία της γυναίκας του Μίλι με υπνωτικά χάπια την οποία έσωσε πριν πεθάνει, τον ταρακούνησαν τόσο που αρχίζει να αμφισβητεί την μέχρι τώρα ζωή του. 

Η φιλία του με την γοητευτική Κλάρις και όσα εκείνα του λέει παρά το νεαρό της ηλικίας της, είναι μόνο δεκαεπτά, αρχίζει να τον βάζει σε σκέψεις, κάτι που είναι εντελώς ξένο με την κοινωνία που ζει. Ο θάνατος της Κλάρις είναι ο καταλύτης που ξεκλειδώνει τον Μόνταγκ. Από εκεί και μετά οι πράξεις του δεν έχουν επιστροφή. 

Η γραφή του Μπράντμπερυ, εξήντα ένα χρόνια μετά είναι ανατριχιαστικά ζωντανή και πιο διαχρονική από ποτέ. Στην περίληψη του βιβλίου διαβάζουμε ότι ο συγγραφέας "επιχειρεί μια καυστική σάτιρα" αλλά η ιστορία αυτή δεν είναι μόνο σάτιρα. 

Στην εποχή που ζούμε που το διαδίκτυο έχει εισέλθει στην ζωή μας με όλα τα social media και τα gadgets που κυκλοφορούν ελλοχεύει ο κίνδυνος η ανθρωπότητα να αλλοτριωθεί και να αποξενωθεί από όσα την χαρακτηρίζουν και στην ουσία να μεταμορφωθεί σε πειθήνια ρομποτάκια τα οποία μόνο παρακολουθούν ειδήσεις, απόψεις που τους "σερβίρει" η τηλεόραση χωρίς την δυνατότητα να σκεφτεί αν όλα όσα ακούει είναι αλήθεια ή ψέματα. Οι συσχετισμοί είναι τρομαχτικοί και τα σενάρια αρκετά για το τι θα γινόταν αν...

Το κάψιμο των βιβλίων δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο συμβολισμός της λήθης και της ανυπαρξίας. Η ανθρωπότητα μπορεί αν θέλει να ξεχάσει όλα εκείνα που την διαφοροποιούν από το ζωικό βασίλειο και να την καταβροχθίσει αυτή η πραγματικότητα. Ο Μπράντμπερυ όμως, μας θυμίζει ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι, ελάχιστοι χαρακτηρισμένοι τρελοί από την κοινωνία που συμμορφώνεται στα νέα δεδομένα, που κρατάνε αυτή την γνώση που έχουν ξεχάσει όλοι οι υπόλοιποι, και απλά περιμένουν στο παρασκήνιο την κατάλληλη ώρα για να δώσουν την δική τους μάχη και να προσπαθήσουν να αλλάξουν την κατάσταση, δεν είμαστε καταδικασμένοι. 

Monday, August 25, 2014

Τα καλοκαίρια πάντοτε τελειώνουν με ένα αντίο...

Καλησπέρα,
Επιστροφή στην βάση μας και ξεκινάμε πάλι από την αρχή. Πριν όμως γίνει αυτό ας πούμε για τα καλοκαίρια...
~Κλεοπάτρα

Τα καλοκαίρια πάντοτε τελειώνουν με ένα αντίο. 

Τα καλοκαίρια πάντοτε τελειώνουν με ένα αντίο. 
Το αντίο μπορεί να είναι στην εποχή, στο νησί και τους φίλους που συναντήσαμε μετά από καιρό ή ακόμα σε έναν έρωτα που ζήσαμε. 

Τα καλοκαίρια που χαλαρώνουν οι άμυνες και ζεις, 
ο πραγματικός σου εαυτός σα να λάμπει. 
Μαγνητίζεις όπως και μαγνητίζεσαι. 
Οι ματιές αυτές οι θεοσκότεινες γεμάτες πόθο και ανέλπιστη προσμονή σε οδηγούν στο μαζί, 
ακόμα και αν είναι για λίγο.

Γιατί το λίγο διαρκεί πολύ στο σύμπαν των ερωτευμένων και κάθε χάδι, κάθε ματιά είναι βάλσαμο για τις ψυχές. 

Μάταιο να αντισταθείς πρέπει να ζήσεις ότι σου δίνεται, δε σου χαρίζεται. 
Και αν το ζήσεις, μη μετανιώσεις μετά. 
Μη μετανιώσεις γιατί είναι μέγιστο λάθος, 
να αποστρέφεσαι αυτά που έζησες.

Να τιμάς, να ζεις, να αγαπάς και να προχωράς παρακάτω. 

Το παρακάτω είναι μια νέα μέρα και το φθινόπωρο είναι προ των πυλών. 
Τουλάχιστον τίμησε τον εαυτό σου και όσα έζησες. 
Δάκρυσε, γέλασε και κοίτα σταθερά το Εδώ και Τώρα. 

Τα καλοκαίρια πάντοτε τελειώνουν με ένα αντίο. 
Μα όπως λέει και ο Μπόρχες: "...Με κάθε αντίο μαθαίνεις."

Κριτική: Ο Εραστής της Μαργκεριτ Ντυράς

Τίτλος : Ο Εραστής
Συγγραφέας: Μαργκερίτ Ντυράς
Σελίδες: 126
Εκδόσεις : Έξαντας


Ο Εραστής της Μαργκερίτ Ντυράς δεν είναι ένας προσεγμένος, στυλιζαρισμένος λόγος. Στο γραπτό της Ντυράς υπάρχει ορμή, υπάρχει συναίσθημα το οποίο μεταδίδεται στον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας λέξεις του κείμενου. 

Ο τρόπος γραφής με τις εναλλαγές του χρόνου μια στο παρόν του βιβλίου όταν ήταν δεκαπεντέμιση χρονών και ζούσε με την μάνα της και τα αδέρφια της,  και μια στο μέλλον όταν εκείνη είναι στη Γαλλία δεν μπερδεύουν τον αναγνώστη, αντίθετα τον εισαγάγουν περισσότερο στον ψυχισμό της ιστορίας της Ντυράς. 

Η Ντυράς μέσα από το κείμενο προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό της μέσα από την σχέση της με την ίδια της την μητέρα αλλά και την σχέση που εκείνη είχε με τα αδέρφια της. Ο διαχωρισμός - λατρεία προς το πρόσωπο του μεγάλου της αδερφού αλλά και ο θάνατος του μικρότερου αδερφού της, την κλυδώνησε τόσο που έφυγε για την Γαλλία λίγο πριν ξεσπάσει ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. 

Ο εραστής της, ένας Κινέζος που δεν άξιζε μια λευκή, κατά τα τότε δεδομένα, ήταν ίσως μια διέξοδος την οποία ακόμα και τότε προσπαθούσε να αναλύσει με τα συμπλέγματα που βίωνε στην οικογένεια της. Οι επαφές που είχαν όλοι μαζί σε ακριβά εστιατόρια την έκανε να τον λυπάται όπως ακριβώς λυπόταν τον μικρότερο αδερφό της που δεν μπορούσε να αντισταθεί στον μεγάλο της αδερφό. Ο εραστής της είχε και εκείνος τους δικούς του δαίμονες, τον πατέρα του που ήταν αντίθετος με τον δεσμό αυτόν. 

Το κείμενο της Ντυράς είναι μια ωρολογιακή βόμβα συναισθημάτων. Δεν γίνεται να το διαβάσεις μονομιάς. Σε πνίγουν τα έντονα συναισθήματα της συγγραφέως για τα νοσηρά της παιδικά χρόνια, για εκείνα που δεν έζησε, μα την διαμόρφωσαν μετέπειτα στο άτομο που έγινε και τελειώνοντας τις τελευταίες σελίδες αναρωτιέσαι, πως γίνεται κάποιος να ζει με τόσο αντικρουόμενα συναισθήματα μέσα του και πως αυτά μπορείς να τα μετουσιώνεις σε τέτοια Τέχνη;


Thursday, July 10, 2014

Η μεγαλύτερη παγίδα των Social Media.

Καλημέρα,

Οι μέρες μας είναι γεμάτες πληροφορίες. Ο καταιγισμός αυτός, ταυτόχρονα με την αδυναμία ορισμένων να αφομοιώσουν τις πληροφορίες οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα ή ακόμα και να πιστεύουμε, χωρίς δεύτερη σκέψη, απόψεις τρίτων που ίσως να αναθεωρούσαμε υπό άλλες συνθήκες.
Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ και εγώ διάφορα ποστ από αρκετό κόσμο που με έχουν βάλει σε σκέψεις. Ορμώμενη από αυτό, έγραψα το κάτωθι στάτους στο προφίλ μου στο Facebook και το αναρτώ και εδώ, διότι θεωρώ ότι πρέπει να προσέχουμε τι διαβάζουμε και ακόμα περισσότερο τι πιστεύουμε...

~Κλεοπάτρα
Photo Credit

Η μεγαλύτερη παγίδα των social media είναι ότι ο καθένας μπορεί να γράψει ότι θέλει. Καλά θα μου πεις και ποιο το πρόβλημα;

Είναι εντελώς διαφορετικό να εκφράζεις μια άποψη, την δική σου ή εκείνη που μπορεί να σε εκφράζει, και εντελώς διαφορετικό να προσπαθήσεις να δεις μονόπαντα το θέμα και να παρουσιάζεις μόνο τα πραγματολογικά δεδομένα που προσθέτουν "βάρος" στην δική σου πλευρά. Ένα πράγμα που κάποιοι δεν μπορούν να διακρίνουν. Δυστυχώς...

Δόξα σοι ο Θεός είχα αρκετούς Δασκάλους που μας δίδαξαν αρκετά πράγματα. Φέτος είχα την τιμή να συνεργαστώ με έναν Ιστορικό ο οποίος μας έδωσε τρομερά εφόδια. Το μάθημα όπου μας εξήγησε πως να ξεχωρίζουμε τα Facta από τις εκάστοτε "σάλτσες" ενός Ιστορικού νομίζω ότι δε θα το ξεχάσω ποτέ.

Έτσι λοιπόν και εγώ θα πω με την σειρά μου τα ακόλουθα:
Δείτε πέρα από τις σάλτσες.
Απομονώστε τα facta.
Δείτε τα γεγονότα μεμονωμένα.
Διαβάστε όλες τις απόψεις για να κρίνετε ποια είναι η πραγματικότητα.
Μην ακολουθείτε σαν πρόβατα τι λέει ο ένας και ο άλλος...

Wednesday, July 9, 2014

Ποίημα: Κάποτε...

Καλημέρα και καλό μήνα,
Καμιά φορά η Μούσα σου σε επισκέπτεται μετά από καιρό και σου θυμίζει ότι δεν πρέπει να ξεχνάς τις λέξεις. Οι λέξεις είναι σημαντικές. Δημιουργούν φράσεις και οι φράσεις νοήματα. Μην ξεχνάς τις λέξεις λοιπόν.

~Κλεοπάτρα


Κάποτε

Κάποτε. Κάποτε μου είχες πει ότι μ'αγαπάς
Αγαλλίαση. Η ψυχή μου φτερούγισε στα ουράνια.
Σε κοίταξα, με κοίταξες και φύγαμε μαζί.
Κάποτε.

Κάποτε. Κάποτε η ζωή σε επαναφέρει στην πραγματικότητα
Τα χέρια μας αν και παρέμειναν ενωμένα
Κάτι στο βλέμμα μας ήταν αλλαγμένο.
Κάποτε.

Κάποτε. Κάποτε πετούσαμε μαζί όπως παλιά
Κάποτε μου αρκούσε μόνο να είσαι μαζί μου
Κάποτε.

Κάποτε η ζωή με έφερνε κοντά σου.
Κάποτε η ζωή μου ήταν και η ζωή σου
Κάποτε, μα τα χρώματα ξεθώριασαν
Κάποτε.

Κάποτε μου άφησες τα δάχτυλα.
Κάποτε.

Κάποτε. Χάθηκαν τα χρώματα γύρω μας.
Κάποτε.
Χάθηκαν.
Κάποτε.

Κάποτε. Κάποτε υπήρξαμε εμείς.
Τώρα υπάρχω εγώ
Υπάρχεις και εσύ.

Sunday, June 1, 2014

Ποίημα: Καλοκαίρι

Καλησπέρα,
Πρώτη του Ιούνη σήμερα, μια βδομάδα προ των εξετάσεων, πεθύμησα την θάλασσα...

Photo Credit: Me Instagram

Καλοκαίρι
Πρώτη του Ιούνη. Άραγε είσαι όντως εδώ;
Κοιτάζω το τραπέζι να βρω το τασάκι
Άδειο, γεμάτο δε μπορώ πια να πω

Περιμένω
Η γη γυρίζει
Η μέρα τελειώνει και εσύ εκεί έξω

Σκοτάδι
Φως

Εναλλαγές που με κρατάνε άγρυπνη
Άραγε να'σαι
Άραγε...

Καλοκαίρι
Αεράκι που μυρίζει αλμύρα
Λεμόνι και ήλιος
Λόγια κάτω από τα άστρα
Φιλιά
Γέλια

Καλοκαίρι
Στην άκρη της γλώσσας έχω το όνομα σου
Παίρνω ανάσα.
Ψιθυρίζω
Αν μ'ακούς θα γυρίσεις να με κοιτάξεις
Τώρα!

Friday, May 9, 2014

Υπάρχουν μέρες και...μέρες!

Καλημέρα σας,
Μια όμορφη Παρασκευή του Μαΐου η σημερινή.
Κατάλληλη μέρα για να ειπωθούν κάποια πράγματα...


Υπάρχουν μέρες και μέρες.
Εκεί που υπάρχει χαρά, υπάρχει και λύπη.

Υπάρχει αγάπη, μια κινητήριος δύναμη, μια αέναη κίνηση ζωής και θανάτου. 
Ίσως και πέρα από τον θάνατο, πέρα από την ζωή.

Κάποιες μέρες υπάρχει ευγνωμοσύνη. 

Όμως πάνω από όλα υπάρχει όραμα. 

Υπάρχουν πράξεις, και όχι λέξεις. 

Υπάρχω εγώ και εσύ. Υπάρχει το εμείς. 

Υπάρχουν τόσα πράγματα γύρω μας που μας κινητοποιούν, 
μας προσφέρουν μια όμορφη μέρα ή μέρες.

Πάνω από όλα όμως, υπάρχει καλοσύνη που μιλάει εκεί που δεν υπάρχουν λόγια
Δεν χρειάζονται λόγια. 

Μόνο ένα άγγιγμα, μια κίνηση, ένα νεύμα. 

Υπάρχουν μέρες και...μέρες!

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Λ. Ξέρει αυτός...!

Saturday, April 26, 2014

Πράσινο. Πράσινο παντού...

Καλό μεσημέρι!
Χρόνια πολλά! Ελπίζω να είστε όλοι καλά.
Η Άνοιξη είναι εδώ και το αττικό φως είναι το κάτι άλλο!
Το να βολτάρεις μέσα στην πόλη σου προσφέρει ηρεμία ακόμα και αν τα αυτοκίνητα κινούνταν γύρω σου με ιλιγγιώδης ρυθμούς. Έτσι για μένα η έκπληξη και η χαρά ήταν μεγάλη, όταν είδα το αγαπημένο μου δέντρο, από γυμνό να γεμίζει βλαστούς.
One of the biggest rewards! #More #Green #Now #Instamood #Kalimera
Photo Credit: Me (Instagram)
Μόνο μια φράση νομίζω περικλείει όλη την ουσία.
Πράσινο. Πράσινο παντού...



Thursday, April 3, 2014

Poem: You Keep...

Hello Everyone,
Some dark places need our attention in order to grasp the light.
Will you follow?

You keep my lips sealed
Two birds trapped in agony
Their wings broken
They cannot fly

You keep my eyes shut
Two sunrises burst to life
Only to be taken back

I won't cry
I won't cry

You keep my love at bay
You check, you pat
then you go away

So awful, yet I sway

You keep me prisoner
In a small room
Alone in the dark
You seem to appreciate
My silent prayers

You keep me chained
Yet, I found the key
To be free
When you will be back
The epic battle
will define
Who will be lost
Who will be alive

Tuesday, March 25, 2014

Ποίημα: Αγαπώ όλα εκείνα...

Καλό μεσημέρι και χρόνια πολλά!
Διπλή εορτή σήμερα. Καλό είναι να θυμόμαστε, να συνειδητοποιούμε και να αγαπάμε...

Image and video hosting by TinyPic

Αγαπώ όλα εκείνα που έγιναν για μένα
χωρίς εμένα

Αγαπώ όλα εκείνα που φαντάζουν μικρά
και ασήμαντα

Αγαπώ όλα εκείνα που τρομάζουν
τους περισσότερους

Αγαπώ όλα εκείνα που κάποιος ξέχασε
μα εγώ θυμάμαι

Αγαπώ όλα εκείνα τα σ'αγαπώ που έμειναν
φράσεις ανείπωτες στα σκοτεινά δρομάκια του μυαλού σου

Αγαπώ όλα εκείνα που σε έκαναν
αυτό που είσαι σήμερα

Αγαπώ όλα εκείνα που με θυμώνουν
γιατί μου μαθαίνουν τι είναι αυτά που με γαληνεύουν

Αγαπώ όλα εκείνα τα χαμόγελα σου
που δε γνωρίζεις ότι μου χάρισες

Αγαπώ όλα εκείνα που μας καθόρισαν
μα δεν παίρνουμε ποτέ στα σοβαρά

Αγαπώ όλα εκείνα τα όνειρα που σκότωσες
μα εγώ ανασύρω από τα δέντρα

Αγαπώ όλα εκείνα...

Αγαπώ...

Monday, March 3, 2014

Διήγημα: Η ροή των πραγμάτων.

Καλησπέρα,
Συμμετέχοντας στην εβδομάδα Ebookgr φέτος αποφάσισα να γράψω ένα διήγημα.
Απολαύστε το!




Κοίταξα το τετράδιο και άφησα το εαυτό μου ελεύθερο. Τόσα πολλά ήταν μέσα στο μυαλό μου. Ήθελα να βγάλω κάτι από πάνω μου. Να αφήσω κάποιο από τα βάρη μου πίσω. Πήρα το στυλό. Ξεκίνησα να γράφω…

Με άφησες μόνη να περιπλανιέμαι. Το ήξερες από την πρώτη στιγμή που με κοίταξες, ότι είμαι δύσκολο φορτίο. Το γνώριζες, αλλά με άφησες να ζήσω την ψευδαίσθηση ότι έστω για λίγο ήσουν δικός μου.

Οι άνθρωποι ζούμε με τις ψευδαισθήσεις μας. Μέχρι να φάμε τα μούτρα μας και να δούμε πως είναι ο κόσμος εκεί έξω, πραγματικά.

Πραγματικά, σ’αγάπησα. Δεν αναρωτήθηκα ποτέ γιατί το έπραξα. Η αγάπη δεν είναι ζυγαριά για να ζυγίζεις ένα χέρι και ένα πόδι στην μια μεριά, και απέναντι να βάζεις την καρδιά του άλλου.

Όμως στην κυνική εποχή που ζούμε, όλα έχουν έναν αντίτιμο για ορισμένους. Όλα. Στην περίπτωση μας το αντίτιμο για την δική μας επαφή ήταν να γνωρίσεις αυτή που εντέλει σε ενδιέφερε. Μέσω εμένα. Αντί για μένα.

Εφόσον αυτός ήταν ο στόχος σου. Όσο περίεργο και αν ακουστεί στα δύσπιστα και έκπληκτα αυτιά σου, επιθυμώ για σένα να βρεις την δικαίωση.

Την δικαίωση που σου αρμόζει. Όχι για μένα. Όχι για σένα. Αλλά για την γαμημένη ροή των πραγμάτων. Πιστεύω σε αυτή την μυστήρια συμπαντική δικαιοσύνη. Αυτή που όλα τα κινεί, μα εμείς οι κοινοί θνητοί δεν έχουμε ανοιχτά τα μάτια για να την δούμε. 

Γαμημένη υπεροψία! Να υπάρχουν τόσα εκεί έξω και να αρνείσαι να τα δεις. Nα τα αμφισβητείς! Πάντα να αμφισβητείς. Την γη, τον ουρανό, το μπλε του ουρανού, εσένα, εμένα!

Εμένα…

Με θεώρησες ένα χαρτί που έπρεπε να κάψεις. Την αυτοκαταστροφική σου φύση, δύσκολα την δαμάζεις. Όταν κάποιος πρέπει να σε εγκαταλείψει, το σχεδιάζεις μαστόρικα. Το σχεδιάζεις να φαίνεται ότι φταίει ο άλλος. Στην περίπτωση μας εγώ. Δε σε νοιάζει τίποτε. Δεν σταματάς πουθενά.

Ακούγονται όλα τόσο κλισέ; Μα είναι κλισέ. Σαν ένας άλλος συγγραφέας αποδομείς τον εαυτό σου και τον αναδομείς όπως θέλεις. Δε χρειάζεσαι τίποτε άλλο παρά το καλογραμμένο σενάριο που έχεις στο μυαλό σου.

Μερικές φορές απορώ με σένα. Απορώ για όσα έχεις πράξει. Απορώ πως έπεσα στην παγίδα σου. Μια ακόμα γυναίκα στην μαύρη σου ατζέντα. Θύμα της ανθρώπινης ανάγκης για επαφή. Θύμα των ψεμάτων.

Θύμα….

Θύμα…

Θύμα…

Γαμώ τα θύματα και γαμώ το κεφάλι μου!

Πως το έκανα αυτό στον εαυτό μου;

Να καταλήξω εγώ, το εξυπνοπούλι θύμα;

Όσο ζεις μαθαίνεις θα μου πεις. Και εγώ στωικά θα σε κοιτάξω με βλέμμα απορίας για άλλη μια φορά. Κοντολογίς θα αναλογιστώ πως κατάφερες για άλλη μια φορά να πεις κάτι τόσο απλοϊκό, την κατάλληλη στιγμή και να με αποστομώσεις. Μα πριν προλάβω να αρθρώσω μια λέξη, θα γελάσεις φαινομενικά άκακα. Θα με κοιτάξεις αθώα και με ενδιαφέρον. Θα μου χαϊδέψεις τον ώμο και θα φύγεις, έτσι ακριβώς όπως εμφανίστηκες. Αφήνοντας με μετέωρη να αφουγκραστώ τι γίνεται γύρω μου, τι γίνεται μέσα μου.

Η ροή των πραγμάτων θα με επαναφέρει στο παρόν. Σαν αέναη πυξίδα θα μου δείξει τον δρόμο για μια ακόμα μέρα χωρίς εσένα. Μα αυτή την φορά έχω εμένα. Ίσως δεν είναι πολλά, μα είναι αρκετά για τώρα.

Τελείωσα την πρόταση και σταμάτησα. Κοίταξα το τετράδιο και είχε γεμίσει. Το μόνο πράγμα που μου έδινε ευχαρίστηση είχε φτάσει στο τέλος του. Άνοιξα το συρτάρι και έβγαλα ένα καινούργιο. Το σκέφτηκα πολύ αν θα συνεχίσω σήμερα, μα άνοιξα την πρώτη σελίδα. Έγραψα μόνο μια λέξη, μετά το έκλεισα.



Αυτή την βδομάδα διαβάζω Ιστορία την περίοδο 1833 - 1843. Πρέπει να τελειώσω μια εργασία. Το επόμενο βιβλίο που θέλω να διαβάσω σε ebook είναι : The Scent of Flames της Kira A. Gold και το Ζωή μετά την ζωή της Kate Atkinson.

Η ανάρτηση αυτή γίνεται στα πλαίσια της εβδομάδας  "Διάβασε ένα ebook" (2-8 Μαρτίου).
Διαβάστε περισσότερα στο ιστολόγιο του Ηλεκτρονικού Αναγνώστη.

Friday, January 31, 2014

Another day in Paradise...

Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που έχουν περάσει μια τέτοια μέρα...Αυτοί ξέρουν!

Να ξεκινά η μέρα σου λες κανονικά και μετά από λίγο συνειδητοποιείς ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, όσο και να προσπαθείς εσύ. Πολύ απλά γιατί κάποια πράγματα δεν είναι στο χέρι σου. Μελαγχολείς αλλά δε το βάζεις κάτω. 

Λες στον εαυτό σου, "θα περάσει και αυτό. Υπομονή..."

Στα γραφεία πρέπει να είσαι 100% συγκεντρωμένος. Έτσι φοράς το ωραίο σου χαμόγελο και συμπεριφέρεσαι σα να μην συμβαίνει τίποτε, ενώ μέσα σου συμβαίνουν τα πάντα. Εξάλλου ποιος μπορεί να καταλάβει αν κάτι δεν πάει καλά; Κανένας. Όλα καλά μέχρι εδώ; Νομίζεις...

Και η μέρα προχωρά, μα η τρέλα των γύρω σου συμβάλλει σε γιγάντωση αυτών συναισθημάτων που από το πρωί έχεις βάλει στο δωμάτιο αναμονής, μέχρι που γίνεται θύελλα. Και φτάνει εκείνη η ώρα που το μόνο που θες είναι να σηκωθείς να φύγεις. 

"Φεύγω!" ουρλιάζεις με θυμό, μα λαλιά δεν βγαίνει. Μέσα σου σπάνε καθρέφτες, καταρρέουν όλα εκείνα τα ωραία σπίτια που έχεις χτίσει, το τοπίο μοιάζει βομβαρδισμένο. Δε σε χωρά ο τόπος. Το μόνο που θέλεις είναι να πάρεις τα βουνά. 

Το μόνο που θέλεις είναι να φύγεις μακρυά, μπας και ηρεμήσεις. Ξαφνικά τα πάντα σε ενοχλούν. Ξαφνικά ο ήχος έγινε εκκωφαντικός. Δεν αντέχεις άλλο.  Ο αντίλαλος σου παίρνει τα αυτιά. 

Τυφώνας έχει ξεσπάσει μέσα σου. Όλα καταρρέουν, μέχρι να αδειάσουν τα συναισθήματα που κρύβεις. Μείνεις μόνος σου παντελώς, χωρίς φως, δίχως σκοτάδι. Απλά εσύ κάπου που τίποτε δεν έχει σημασία. 

Σφίγγεις τα χέρια και σηκώνεσαι πάνω. Μια αχτίδα φωτός σε ζεσταίνει. Ανοίγεις τα μάτια και όλα είναι όπως τα άφησες. Μόνο εσύ έχεις αλλάξει. Πάντα εσύ αλλάζεις. 

...Just another day in Paradise...


Friday, January 24, 2014

The Indie Corner: Interview with Georgina Guthrie & E-Book Contest!

Hey Everyone,
It has been a while since I have updated this column. A very talented lady is going to be the very first guest of 2014. Ladies and Gentlemen, I now present you Georgina Guthrie the author of  the Words trilogy!
The Weight of Words is her first book and it is currently out! 
I do hope you will enjoy this interview as much as I did! 

Hey Georgina, welcome to my blog. Can you please tell us a few things about yourself?
First of all, I’m grateful for the opportunity to chat about my books and writing. Thanks for inviting me!
As for me…well, I’m a wife and a mother and somehow amid all the writing I manage to hold down a full-time job. I have a terrible sweet tooth. Chocolate and wine gums are my go-to snacks. I also have a weakness for pasta—I could eat it every day—which poses problems because as I get older, I see, to be becoming quite sensitive to gluten. *sad face*

Tell us a few things about your trilogy.
It’s romantic, but also sexy. I enjoy building sexual tension between characters. While there are a few dramatic moments, the books are also witty. The characters are clever, so their banter is fun to write. I subscribe to Shakespeare’s philosophy that comic relief is a good thing.

How did you feel when you got your hands on your first book?
I had a few tears. I was out for brunch with some girlfriends, and one of them had bought The Weight of Words and wanted me to sign it. That was my first time seeing it up close. I don’t think what I wrote in her book was terribly brilliant. I was so overwhelmed by seeing the paperback for the first time.

Can you share a favorite quote from “The Weight of Words?”
An easy one is:  “The wheel may be turning, but the hamster is dead.” That’s such a great way to sum up the dead air between a certain character’s ears.
Also, I pretty much adore all of the sexual innuendos and banter between Aubrey and Daniel.

Do you have a favorite character? If you can decide, tell us why.
Penny has always been a favourite. She just says whatever comes into her head and it’s usually ridiculous, inappropriate or self-deprecating. Also, as a Brit myself, I enjoy having the opportunity to purge my inner voice through her. 
In the second and third books of the series, Patty wins, hands down. She’s Daniel’s grandmother, and she embraces the tenet that with age comes the right to say and do whatever the hell she likes. She’s wise and irreverent in equal measure and doesn’t miss a beat. 

Are you in the process for a new story or is it too soon yet?
I’m always writing. I’ve written a YA novel which I’d like to publish, but I do have a few other “grown up” stories simmering. There just aren’t enough hours in the day. *sigh*

What are you enjoying the most when you are writing?
I enjoy the way that writing teaches me about myself. I often don’t know how I truly feel about something until I start exploring the concept in my writing.

1    Tell us a nicest that happened with one of your readers.
Readers have done some incredible things over the years, from creating mixed media paintings, to making me jewelry based on my books. Someone even wrote a song inspired by one of the characters’ actions. I’m always amazed by people’s creativity and their willingness to share their art with me.

2       What book did you read this past month?
I finally finished Allegiant I had to keep putting it down because I knew what was coming. 
I’m currently reading Purple Hibiscus, but it’s slow going as I’m editing my face off. LOL.

3   If you were to write a story that required a journey, what country would you like to visit?
      There are a few countries in Europe that I’d love to visit and ultimately write about.  Italy, Spain, Greece…
I’d also love to visit Cyprus. That’s where my parents met. I hope I’ll make it there one day. I’m sure there’s a story or two I could cook up. J

Thanks for your time! :)
Thank you for having me!

Useful Links

Georgina Guthrie's Website
Georgina on Twitter 
Georgina on Goodreads

The Weight Of Words Synopsis

Aubrey Price is in the final months of her undergraduate degree at the University of Toronto. Bright, witty, and fiercely independent, Aubrey works part-time for the college dean and has her sights set on graduating with distinction. When she meets Dean Grant's son, Daniel, the TA in her senior Shakespearean studies course, a shared love of the Bard's works and an instant mutual attraction draw Aubrey and Daniel together. 

Unfortunately, a strict anti-fraternizing policy--made more perilous by a black mark on Daniel's record--keeps them apart. Against this academic backdrop, Aubrey and Daniel navigate their way through a steamy courtship, their forbidden romance aided, abetted, and sometimes thwarted by a colorful cast of friends, family, and classmates.


Now, CONTEST Time...

Georgina is really kind and one lucky person from Greece or Cyprus will win a "Weight Of Words" Ebook! Are you excited? I am... Just leave a comment with your email or twitter account in the comment section below!


The contest will be on until Wednesday 29/01/2014  23:59 Greece Time! Good Luck!

Tuesday, January 21, 2014

I am thinking...

Happy New Year! Kinda late I know but, I haven't planned this entry. Still, here it is. Some intangible ideas or maybe not. As some say, there are days and days...

Thinking Of You

There are days that I am thinking that I am quiet and maybe, just maybe some feel that I have gone far away. 

There are days that I am thinking that I have to do so many things, and although I am doing them. I am leaving a part, someone behind. It is not easy to stay focused.

I used to be more extrovert, but now I am more focused and introvert. I communicate yes, but I do talk only when I have something to say.

So many people express their opinions, the noise is so much sometimes. 
Sometimes, we don't even realize that we produce noise and not sound. 

If you had quality time for yourself what would you do? Do you have any idea how hard is to lock everything outside and just be yourself? 

If you had a chance to change anything. What that would it be?
I am thinking that there are times that Life is happening when we are too focused somewhere else. 
I am thinking that Change is inevitable and we don't realize it until it is too late.
I am thinking many things at the moment and my consciousness is flooded by sounds, images and words.

Too many words. 

I am thinking. Do you?
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...