Αυτό το βράδυ κάπου ταξιδεύεις. Θα με πάρεις μαζί σου;
Whoever knows who the artist is please inform me to add their name. Thank you.
Beautiful music for the soul...
Κάνεις υπομονή. Μέρες,
μήνες, χρόνια. Χρόνια ολόκληρα και περιμένεις κάτι να αλλάξει. Όμως το
μόνο πρόσωπο που αλλάζει είναι το δικό σου στο καθρέφτη. Τα γύρω σου είναι
ίδια, ή ακριβώς όμοια, εσύ όμως όχι.
Κάπως έτσι συμβαίνει η ζωή
γύρω μου. Εγώ να τρέχω να την προλάβω και εκείνη να μου διαφεύγει. Θαρρείς
πως ζήτησα κάτι τέτοιο; Το μόνο που ζήτησα είναι πάθος, και να είμαι
αληθινή ως προς τον εαυτό μου.
Αν είμαι; Είμαι. Δεν
μπορώ να ζήσω αλλιώς. Ο κόσμος γύρω μου καταρρέει. Κρατιέμαι ακόμα, μα
γνωρίζω ότι η υπομονή μου δε θα κρατήσει για πολύ. Έχω συρράψει τα χείλη
μου με αόρατη κλωστή. Δε βγαίνει κάτι άγριο, παρά μόνο σιωπή.
Κοιτώ έξω από το παράθυρο
ηλιαχτίδες που χορεύουν, μα ο ήλιος είναι άφαντος από το οπτικό μου πεδίο.
Φυλακισμένη σε ένα άσπρο δωμάτιο με παράθυρα που βλέπουν σε ακάλυπτο. Να θέλω
να βγω στο δρόμο και να μην μπορώ.
Ο ενήλικος εαυτός μου με
κρατά σε πειθαρχία, ενώ το παιδί μέσα μου θέλει την αταξία. Θέλει ταξίδια, να
περπατήσει δίπλα στο πράσινο. Να μυρίσει λουλούδια, να ακούσει να κελαηδούν τα
πουλιά. Θέλει, θέλει, θέλει…
Με ρώτησε μια μέρα γιατί
κάθομαι και υποφέρω. Δεν ήξερα πως να του απαντήσω. Πως να πείσεις ότι το να
είσαι υπεύθυνος άνθρωπος καμιά φορά σε σκοτώνει σιγά σιγά;
Με κοίταξε λυπημένο και
μου χάιδεψε το χέρι. Το σοκ ήταν μεγάλο, μα είχα ανάγκη την επαφή. Την
αποζητούσα. Μα το σκληρό περίβλημα του ενήλικα τράβηξε το χέρι. Δεν έπρεπε να
ραγίσω, όχι εδώ, όχι τώρα.
Πάντα να έχεις τον έλεγχο.
Πάντα. Μα ποιον έλεγχο ήθελα να ήξερα. Ποιον έλεγχο όταν εσύ ο ίδιος υπακούεις
σε κανόνες που αυτοί που τους εφηύραν είναι δυστυχισμένοι ή τουλάχιστον θέλουν
όλους τους άλλους να είναι δυστυχισμένοι, ενώ όλοι προσποιούνται ότι έχουν
φτάσει στην προσωπική τους αυτοπραγμάτωση;
Κάνεις υπομονή. Κάνω
υπομονή. Κάνουμε υπομονή.
Τα βράδια που όλοι γυρνάμε
σπίτια μας, ουρλιάζουμε χωρίς λαλιά καθισμένοι μπροστά στην οθόνη. Διαλέξαμε
όλοι μας το θάνατο. Διαλέξαμε όλοι την συνενοχή. Κάνω υπομονή. Όπως και εσύ. Μη
με ρωτάς αν ξέρω κάτι άλλο. Δε ξέρω τίποτε.
