Αόρατη κλωστή

Αυτό το βράδυ κάπου ταξιδεύεις. Θα με πάρεις μαζί σου;

Photo Credit

Whoever knows who the artist is please inform me to add their name. Thank you.

Beautiful music for the soul...

Κάνεις υπομονή. Μέρες, μήνες, χρόνια. Χρόνια ολόκληρα και περιμένεις κάτι να αλλάξει.  Όμως το μόνο πρόσωπο που αλλάζει είναι το δικό σου στο καθρέφτη. Τα γύρω σου είναι ίδια, ή ακριβώς όμοια, εσύ όμως όχι. 

Κάπως έτσι συμβαίνει η ζωή γύρω μου. Εγώ να τρέχω να την προλάβω και εκείνη να μου διαφεύγει. Θαρρείς πως ζήτησα κάτι τέτοιο; Το μόνο που ζήτησα είναι πάθος, και να είμαι αληθινή ως προς τον εαυτό μου.

Αν είμαι; Είμαι. Δεν μπορώ να ζήσω αλλιώς. Ο κόσμος γύρω μου καταρρέει. Κρατιέμαι ακόμα, μα γνωρίζω ότι η υπομονή μου δε θα κρατήσει για πολύ. Έχω συρράψει τα χείλη μου με αόρατη κλωστή. Δε βγαίνει κάτι άγριο, παρά μόνο σιωπή.

Κοιτώ έξω από το παράθυρο ηλιαχτίδες που χορεύουν, μα ο ήλιος είναι άφαντος από το οπτικό μου πεδίο. Φυλακισμένη σε ένα άσπρο δωμάτιο με παράθυρα που βλέπουν σε ακάλυπτο. Να θέλω να βγω στο δρόμο και να μην μπορώ. 

Ο ενήλικος εαυτός μου με κρατά σε πειθαρχία, ενώ το παιδί μέσα μου θέλει την αταξία. Θέλει ταξίδια, να περπατήσει δίπλα στο πράσινο. Να μυρίσει λουλούδια, να ακούσει να κελαηδούν τα πουλιά. Θέλει, θέλει, θέλει…

Με ρώτησε μια μέρα γιατί κάθομαι και υποφέρω. Δεν ήξερα πως να του απαντήσω. Πως να πείσεις ότι το να είσαι υπεύθυνος άνθρωπος καμιά φορά σε σκοτώνει σιγά σιγά; 

Με κοίταξε λυπημένο και μου χάιδεψε το χέρι. Το σοκ ήταν μεγάλο, μα είχα ανάγκη την επαφή. Την αποζητούσα. Μα το σκληρό περίβλημα του ενήλικα τράβηξε το χέρι. Δεν έπρεπε να ραγίσω, όχι εδώ, όχι τώρα. 

Πάντα να έχεις τον έλεγχο. Πάντα. Μα ποιον έλεγχο ήθελα να ήξερα. Ποιον έλεγχο όταν εσύ ο ίδιος υπακούεις σε κανόνες που αυτοί που τους εφηύραν είναι δυστυχισμένοι ή τουλάχιστον θέλουν όλους τους άλλους να είναι δυστυχισμένοι, ενώ όλοι προσποιούνται ότι έχουν φτάσει στην προσωπική τους αυτοπραγμάτωση;

Κάνεις υπομονή. Κάνω υπομονή. Κάνουμε υπομονή.

Τα βράδια που όλοι γυρνάμε σπίτια μας, ουρλιάζουμε χωρίς λαλιά καθισμένοι μπροστά στην οθόνη. Διαλέξαμε όλοι μας το θάνατο. Διαλέξαμε όλοι την συνενοχή. Κάνω υπομονή. Όπως και εσύ. Μη με ρωτάς αν ξέρω κάτι άλλο. Δε ξέρω τίποτε.

Poem: That's Not The Point..

Kalimera,
It's been a while. Too many words are dancing in front of me. I have to write them down...

Photo Credit

That's Not The Point

Leaves are falling, feeling blue.
I look at the sky, I see nothing but you.

You said you will come and find me
That's not the point
You said when you see me you always smile
That's not the point

I know when your eyes are lying
I can see brown snowflakes dance
I know when your smile is genuine
I can read you like an open book

Leaves are falling, feeling blue
I look at the sky, all I can see is you.

You said come with me
We will be good together
You said let me take you far away
Trouble makes your eyes gray

Leaves are falling, feeling blue.
You are not here, yet I am with you.

The air is talking, we just move.
We walk away, yet here we stay.
That's not the point.
That's not the point.

My friend Kristina Foulias is singing this amazing song...

The Indie Corner: Interview with Debra Anastasia

Hello Everyone,
After a while, I finally managed to start again a new series of Interviews. This part of my blog is called 'The Indie Corner.". For this time, I am really happy to have around Debra Anastasia. I know her for several years and all I can tell is that she has a heart of gold. Just don't be afraid from her potty mouth, she is an amazing lady and a very good author.

Q: Tell us a few things about yourself.

I’m a mom, a wife a nimrod and an author!

Q: Which book you read lately that made you laugh? 

I actually listened to Brian Regan, a comedian and he always makes me laugh. My recent books have been serious. 

Q: Poughkeepsie was your first novel. How do you feel that in almost two months its sequel “Return to Poughkeepsie” will come out? 

I feel super nervous. It is Beckett and Eve’s story so it’s almost an anti-romance. They are so volatile and deadly. 

Q: Was it easy to “visit” again those characters?

It was awesome. I missed them all and it was great to see the depth and growth they have had. 

Q: Did any of the characters surprise you? How?

Βeckett surprises me in that he always does things the wrong way. He is tough to plot with because I think he is going one way and he totally doesn’t. 

Q: Do you want to share with us a scene or a quote?

Sure!

He wrapped her ponytail around his fist, leaning close to her ear. “I’m never opposed to sexual favors as payment.” “I’m too exhausted to kick your ass. Drop my hair. You know better.”

Q:  Your stories have a strong usage of the dipole good or bad, whether is a Seraph and a devil, a team of good people vs gangsters. What draws you in those stories?

I think the characters draw me in, finding what makes them tick and shaking up their world. And yes, there are a few that curse their faces off. 

Q: Do you have a favorite character? If you can decide and why.

I think Satan Jack from the Bittersweet Series is my favorite. He was supposed to be a villain and I just fell for him. He burned up the scenes he was in and I was forced to get to know him better. 

Q: Through the years you have supported numerous causes. This month you are trying to raise awareness to breast cancer and for that reason you wrote a novella “A night with Andres.” All the proceeds will go to charity. Do you think that authors can inspire their readers to become more active in several causes?

My hope is that readers have a reason to indulge in something they enjoy and contribute to a cause. Cancer is an incredible, merciless bully and I’d like to see it cured someday. If my readers and I can help, then I love that. 

That was Debra Anastasia! I do hope you enjoyed the interview as I did. 

Links:
Debra's Website
Debra on Twitter
Debra on Goodreads

Αγαπημένε μου...

Καλημέρα και καλό μήνα,

Καμιά φορά οι μελωδίες σου αποκαλύπτουν κρυμμένα λόγια. Λόγια αγάπης, καημού και σιωπής.

Μένει μόνο να ακούσεις το ψίθυρο τους...

Photo Credit

Το συγκεκριμένο ποίημα, γράφτηκε υπό τον ήχο του Ombre του Ludovico Einaudi. Απολαύστε τα μαζί...

Αγαπημένε μου...

Αγαπημένε μου λείπεις...

Πάει καιρός που σε είδα.

Αγαπημένε μου,

πως να ξεχάσω το χάδι σου

Αγαπημένε μου,

το βλέμμα μου έχασε την σπιρτάδα του.

Αγαπημένε μου,

Οι μέρες κυλούν, μα εγώ μένω στάσιμη

Αγαπημένε μου,

αλλάζω στον καθρέφτη μου, μα δε με γνωρίζω

Αγαπημένε μου,

πότε θα έρθεις πίσω;

Αγαπημένε μου, μου λείπεις

Πάει καιρός που σε είδα

Αγαπημένε μου, σε περιμένω

Γύρνα...

Ένα καινούργιο ταξίδι...

Καλημέρα και καλή βδομάδα,

Πάει καιρός που έχω να γράψω κάτι. Μα σήμερα θα κάνω την έκπληξη!

Όταν ήμουν μικρή η δασκάλα μου του πιάνου συνήθιζε να μου γράφει Καλή Αρχή με τα όμορφα και καλλιγραφικά της γράμματα στα πεντάγραμμα μου ή στα βιβλία μου. 

Έτσι και εγώ σήμερα. 

Επειδή κάπου εδώ, ξεκινά για μένα ένα νέο ταξίδι, γράφω στο ιστολόγιο μου Καλή Αρχή, μια ευχή για αυτά που έρχονται μπροστά μου...

Καλή συνέχεια σε ότι και αν κάνετε.

Υ.Γ. Μην ξεχνάτε να ονειρεύεστε....

Book Review: Odin's Murder by Angel Lawson & Kira A Gold

Book:  Odin's Murder

Authors: Angel Dawson & Kira A Gold

Ebook: 275 pages

“Hard time prepared me for many things, but playing research assistant to a flock of nerds wasn’t one of them.”

Ethan Tyrell is out of his element at the College Scholastic Honors Program for exceptional students. But at least he’s out of prison. Keeping his temper and his hands to himself isn’t so easy when an irritating professor demands full participation with a mismatched study group, where he clashes with his roommate’s sister, Memory.

Memory Erikssen is not the kind of girl a boy can forget; she makes sure of that. Quick with both a charcoal pencil and a lipstick, she won’t draw the same line or walk the same path twice, and antagonizing Ethan is a break from the usual academic doldrums.

Ethan and Memory find themselves tangled together by more than their special abilities–and mutual irritation–as members of their team go missing, and they unravel a dangerous mystery that spans centuries of local and distant legends.

There are times that you are just interested in a book before it gets published. The title dragged me in almost from the very beginning. During the summer, I have read American Gods by Neil Gaiman and I enjoyed immensely the worldwide Gods mythology .   

So, the days were passing by and I got more and more excited. Then it was in my hands. I started reading it yesterday and I finished it in one sitting. I can say that I am impressed for several reasons. 

First of all, it is a story written by two authors. It is not as easy as it sounds, but certainly it can help an author having fun while experimenting with their voice. People have a unique voice. Authors have a voice too. That unique writing that leaves marks behind. It takes time to find your voice but when you do, it is so dinstictive that others notice too. In Odin's Murder we get to see two different Point Of Views. Two well written POVs. 

Second, the main characters are interesting and captivating in their own way. Memory, her twin Julian, Faye and Ethan. They are introduced to us little by little, revealing only what is necessary. We get to know them, to like them and sympathize with them. 

Third, the vocabulary. You can tell a story anytime. You can tell a story anytime, but if it is so poorly written then you close the book pissed. You can tell a story and the language flows so naturally that you think you are dancing a waltz. English is not my mother language, but I am reading literature in English for several reasons. When a book is well written you cannot leave it from your hands. You keep reading no matter how late is in the night. 

Fourth, the story itself. The storyline is unique and enthralling. It is hard to find material that is not lacking, or giving too much away, or making me tired while reading it. 

So, you have it. If you are into Runes, Vikings mythology, this book is for you. If you want to learn new things you didn't know, this book is for you too. You will laugh, get pissed and maybe be sad, but satisfied, when the final chapter comes. 

Περιμένω...

Σκέψεις διάσπαρτες. Λέξεις διάσπαρτες. Ουσίες και νοήματα διάσπαρτα. Το βράδυ αυτό με ταξιδεύει...

I will be waiting for you by ~thezgi on deviantART

Μια μέρα ακόμα. Μια μέρα που την περιμένω. Σχεδόν ακουμπάω το περίγραμμα της. Σχεδόν. Γιατί ακόμα και τώρα, γνωρίζω ότι μετά από αυτή την μέρα τα πράγματα θα είναι διαφορετικά...

Διαφορετικά. Θα είμαι ελεύθερη για λίγες μέρες να φύγω από την ρουτίνα της καθημερινότητας. Ρουτίνα. Δε θέλω άλλη ρουτίνα. Θέλω θάλασσα! Θέλω το μπλε του ουρανού να είναι το μόνο που βλέπω. Και αν έβλεπα...Και αν έβλεπα κάτι άλλο ακόμα, αυτό το κρατάω για τον εαυτό μου. 

Μερικά πράγματα είναι καλύτερο να μένουν μέσα μας. Να γιγαντώνονται, να ωριμάζουν και να γίνονται ένα με σένα. Σαν έκρηξη σουπερνόβα που συμπαρασύρει το σύμπαν μέσα μας, σε ένα ξέφρενο γλέντι. 

Περίμενα αυτή την στιγμή καιρό τώρα. Σχεδόν την ενστερνίστηκα, όπως την κολόνια που φορούσες προχτές. Σε τυλίγει σταδιακά στο κουκούλι της ζεστασιάς και της μυρωδιάς σου. Η μυρωδιά σου είναι μέσα στο μυαλό μου. Δεν ξεχνιέται. Σαν την αλμύρα από το φιλί σου. Η ανάσα σου...

Σε νιώθω δίπλα μου. Νιώθω την ανάσα σου στο λοβό μου και σχεδόν περιμένω την στιγμή που θα ψιθυρίσεις το όνομα μου. Περιμένω...

Καρτερικά περιμένω, την μελωδία που δημιούργησες για μένα. 

Περιμένω και αγωνιώ...

Περιμένω, βλέπω το χαμόγελο σου και όλα τα ξεχνώ...