Διήγημα: Το αγρίμι

Καλησπέρα!
Ακόμα μια ιστορία που ήθελε να ειπωθεί....Απολαύστε την.

"Camille Money And Child in Garden" 1875 Claude Monet Painting

Photo Credit

Τελευταία φορά την είδα να κοιτάει έναν αντίγραφο πίνακα του Μονέ κρατώντας ένα τσιγάρο στο χέρι. "Υπέροχο δεν είναι" μου είπε αφού με κοίταξε με τις άκρες των ματιών της. Δε θα διαφωνούσα μαζί της. Ειλικρινά δεν είχα καμία όρεξη να μου αναλύσει όλες τις σχολές ζωγραφικής, ούτε εκείνους τους ζωγράφους που χαρακτήριζαν κάθε περίοδο. Η αλήθεια είναι ότι την τελευταία φορά που διαφωνήσαμε, δηλαδή εκείνη διαφώνησε μαζί μου, έκανα να την δω οχτώ μήνες. "Δεν ξέρω αν είσαι αφελής ή απλά τον προσποιείσαι," ήταν οι τελευταίες τις κουβέντες, λίγο πριν βάλει το ξεφτισμένο της δερμάτινο και κλείσει πίσω της δυνατά την σιδερένια πόρτα.

Πάντα είχε κάτι που με έφερνε κοντά της. Τόσα χρόνια μετά δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν ακριβώς. Μια μίξη σαγήνης με αθωότητα μιας γυναίκας που ήταν κατά βάθος ένα αγρίμι; Η παρουσία της τρέλαινε πάντα τις αισθήσεις μου και πολλές φορές δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά κοντά της. Προσπάθησα αρκετά να σκεφτώ γιατί συνέβαινε αυτό, αλλά η τάση μου να απλοποιώ τα πράγματα δεν με είχε οδηγήσει πουθενά. Ότι και αν ήταν ήμουν δέσμιος της. Προσπάθησα να απομακρυνθώ αλλά μάταια. Πάντα υπήρχε αυτή η αόρατη συμπαντική έλξη που μας έφερνε κοντά, όταν δεν το περίμενα. Τελικά το άφησα στην τύχη του και δεν το σκάλισα παραπάνω. 

Είχαν περάσει δεκαεπτά χρόνια από την πρώτη φορά που την είδα. Ήταν ένα αγοροκόριτσο που έκανε όλα εκείνα που δεν ήταν καθώς πρέπει για μια νεαρά κυρία της οικογενείας της και αυτό σύγχυζε αφάνταστα την ψηλομύτα μητέρα της. "Μα είναι δυνατόν! Εσύ μια κόρη Ναυάρχου να τρέχεις με αυτά τα ρούχα στα ποτάμια με τα αγόρια για να πιάσετε καβούρια! Που ακούστηκε Βικτώρια;" Θυμάμαι ότι η φωνή της ήταν τσιριχτή τόσο που σου έσπαγε τα τύμπανα.

Ήταν η πρώτη φορά που είχα δει την Βικτώρια στο ποτάμι να κρατάει μια καβουρομάνα στα χέρια της και να φοβερίζει κάτι αγόρια που ήταν μαζί της. Η μητέρα της ήρθε στο σημείο με ένα στρατιωτικό όχημα και ο φαντάρος που ήταν ο οδηγός της προσπαθούσε να συγκρατήσει τα γέλια του με αυτά που έβλεπε. Η Βικτώρια μου πέταξε το καβούρι λίγο πριν φύγει, μου είπε να την προσέχω γιατί θα με κυνηγούσε αν πάθαινε κάτι. Ένα κορίτσι επτά χρονών απείλησε εμένα που ήμουν εννέα. Μετά από αυτό ήμασταν αχώριστοι. Δεν υπήρχε μέρος που να μην πάμε μαζί. Ο Παύλος και η Βικτωρία, σαν το βασιλικό ζεύγος μόνο που εμείς δεν ήμασταν ζεύγος αλλά παιδιά.

Την είδα να με κοιτά με εκείνο το σκοτεινό της βλέμμα. Σηκώθηκα από την πολυθρόνα και την πλησίασα. "Πότε θα σταματήσουμε αυτό το παιχνίδι;" της είπα εκπλήσσοντας όχι μόνο εκείνη αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό. Έκανε ένα βήμα πίσω, ξεροκατάπιε και χαμηλόφωνα μου απάντησε "ποιο παιχνίδι, δε σε καταλαβαίνω Παύλο." Έκανα άλλο ένα βήμα, "ξέρεις πολύ καλά που αναφέρομαι." Αυτή η διαφοροποίηση των δυνάμεων μεταξύ μας μου είχε δώσει μια ορμή που θαύμαζα τόσο σε εκείνη. Πάντα πίστευα ότι ήταν πολύ τυχερή που έχει αυτό το χάρισμα, αφού εγώ ήμουν πάντα πιο χαμηλών τόνων. Την είχα στριμώξει για τα καλά και αυτή την φορά δε θα την άφηνα να μου ξεγλιστρήσει. Οι πρώτες στάλες από ιδρώτα φάνηκαν στο μέτωπο της, τα γνώριμα σημάδια ότι αρχίζει να φοβάται. Ήξερα πλέον να διαβάζω κάθε τι πάνω της. Κάθε της κίνηση ήταν για μένα οικεία. Τόσα χρόνια την είχα δει σε όλες τις φάσεις που μπορείς να δεις έναν άνθρωπο. Δε με φόβιζε ακόμα και στις πιο μαύρες της περιόδους.

"Μην πλησιάζεις άλλο" είπε δυνατά για να με φοβίσει. "Αλλιώς τι θα κάνεις;" την προκάλεσα στον ίδιο τόνο. Ήθελα επιτέλους να δω μια έκρηξη της, το είχα ανάγκη. Έκλεισα τα μάτια και μύρισα τον αέρα γύρω μας, ναι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να συμβεί. Τα άνοιξα και τα κάρφωσα πάνω της. Ανασφάλεια, φόβος, πόνος και προσμονή χόρευαν όλα μαζί μέσα τους. Χαμογέλασα, δεν μπορούσε να αποκρύψει την αλήθεια από μένα, εκείνα την πρόδιδαν πάντα. Την έπιασα από τα χέρια και την κόλλησα στον τοίχο. "Τι πραγματικά θέλεις να κάνεις τώρα Βικτώρια;" την ρώτησα τρυφερά, χαϊδεύοντας με τον αντίχειρα μου τον λαιμό της.

"Δε..δε ξέρω," πρόσθεσε, ενώ μια ανατριχίλα είχε απλωθεί σε όλο της το κορμί. Η ανάσα της βάρυνε και μαζί με την δική της και η δική μου. Τα θέλω τόσων χρόνων βγήκαν όλα στην επιφάνεια. Δεν μπορείς να παίζεις με την φωτιά τόσα χρόνια και να μην καείς. Ήμασταν απλά τυχεροί μέσα στην ατυχία μας που τράβηξε τόσο. Ίσως και οι δύο φοβισμένοι για να μην αλλάξει αυτό το γνώριμο που είχαμε. Αλλά τι ακριβώς είχαμε; Δεν είχαμε αυτό που θέλαμε πραγματικά. Αν θα το μαθαίναμε σήμερα, ίσως. Δεν ήταν η πρώτη φορά που γινόταν αυτό και σίγουρα όχι η τελευταία.

Όπως κάθε φορά πέρασε τα χέρια της στον αυχένα μου. Όπως κάθε φορά ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της για να με φτάσει. Μόνο που αυτή την φορά δεν την άφησα να με φιλήσει εκείνη. Την φίλησα εγώ και αυτό την ταρακούνησε, γιατί ήταν κάτι νέο που έσπαγε την χρόνια τελετουργία. Τσιτώθηκε αλλά δεν σταμάτησε το φιλί. Ήξερα ότι η επόμενη κίνηση θα ήταν δικιά της. Δεν υπήρχε περίπτωση το αγρίμι να μην ανταπαντήσει σε αυτό που έκανα. Όμως τώρα που τα χείλη μου ήταν πάνω στα δικά της, η επόμενη κίνηση δεν είχε καμία σημασία. Ο χρόνος ήταν παγωμένος στο εδώ και τώρα, έχοντας βγει νικητής για πρώτη φορά.

Διήγημα: Στην Θάλασσα

Καλημέρα,
Δεν ξέρω αν είναι η μέρα ή απλά η ανάγκη μου να γράψω κάτι διαφορετικό αλλά ορίστε μια ιστορία που ήθελε να ακουστεί. Καλή ανάγνωση.

Photo Credit

"Δράματα έχω ζήσει πολλά", μου είπε ενώ με κοίταξε με τα μεγάλα γυάλινα μάτια της. Δεν έβλεπε πια. Μόνη της παρέα τώρα ήταν οι αναμνήσεις της. Όχι ότι υπερτερούσα σε κάτι. Άλλοι έχουν το φως τους και άλλοι βλέπουν με τα μάτια της ψυχής τους. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν είναι πιο τυχεροί από του λόγου μας. Κάποια φορά νομίζω μου είχε ξεφύγει αυτή η σκέψη μπροστά της και με μάλωσε τόσο άσχημα που δεν τολμούσα να την ξαναρωτήσω. 

"Ότι μας δίνει ο Κύριος είναι ευλογία. Μην ρωτάς για πράματα που δεν καταλαβαίνεις παιδί μου," πρόσθεσε στο τέλος με μια φωνή όλο χάδι που με ανατρίχιαζε.

Ντράπηκα είναι η αλήθεια που την τάραξα. Δεν είμαι αφελής ίσα ίσα, μάλλον θα το ονομάτιζα απλή περιέργεια. Κοίταξα τριγύρω μου και είδα την φτωχική της κάμαρα. Ήταν πάντα καθαρή και τακτοποιημένη. Πως τα κατάφερνε όλα αυτά μια γριά τυφλή γυναίκα μόνη της; Περιέργεια δεν είπα πριν από λίγο; Στα δεκατέσσερα μου χρόνια δεν είχα δει τίποτε άλλο πέρα από τα όρια του χωριού. Όλος ο μικρόκοσμος μου ήταν αυτό το καλύβι δίπλα από το σπίτι μας. 

Ο χειμώνας ήταν βαρύς και το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα. Η μόνη μου παρέα ήταν η κυρά Βγενιώ. Ήταν η συνταξιούχος δασκάλα του χωριού και τώρα που δεν μπορούσα να περπατήσω μέχρι το σχολείο εκείνη μου έκανε μαθήματα. Και η αλήθεια είναι ότι περνούσα καλύτερα εδώ παρά σε εκείνο το κτίριο κάτω από την πλατεία. Ίσως γιατί η φωνή της με ταξίδευε πάντα σε μέρη μακρινά που θα επισκεπτόμουν όταν θα έφευγα από εδώ. 

Ναι ήμουν σίγουρος ότι μια μέρα θα έβλεπα την θάλασσα. Η κυρα Βγενιώ μου είχε πει ότι το απέραντο γαλάζιο φτάνει τόσο μακρυά που το μάτι σου δεν το χορταίνει. Να κάτι διαφορετικό από τα μεγάλα πεύκα και έλατα που ήταν πάντα καλυμμένα από το κάτασπρο χιόνι. Ξανακοίταξα την ψιλόλιγνη μορφή της και σα να το κατάλαβε με ρώτησε; 

"Που ταξιδεύει το μυαλό σου παιδί μου;" 

"Στην θάλασσα. Βαρέθηκα να βλέπω αυτό το άσπρο συνέχεια," μουρμούρισα διστακτικά.

Εκείνη αναστέναξε και άφησε στο τραπέζι το καλάθι με την ρίγανη που έτριβε. Με κοίταξε κατάματα και για μια στιγμή σκέφτηκα πως θα με κοίταζε αν με έβλεπε στην πραγματικότητα. Θα φώτιζαν τα μάτια της από ελπίδα όπως τώρα; Άραγε θα ήταν διαφορετική; Θα μου μιλούσε όπως μου μιλάει τώρα μα το πιο σημαντικό θα ήταν εδώ μαζί μας ή κάπου αλλού; 

"Η θάλασσα δεν φεύγει από εκεί που είναι, όπως δεν φεύγει και το χωριό αυτό από εδώ. Μόνο εμείς πάμε και ερχόμαστε χρόνια τώρα σε αυτή την γη. Πιστεύω ότι θα δεις την θάλασσα μα και άλλα μέρη όταν μεγαλώσεις. Έχεις την ψυχή του ταξιδευτή. Είσαι ένα ευλογημένο παιδί γιατί κοιτάς τα πάντα γύρω σου με άλλα μάτια. Μπορεί να έχω χάσει το φως μου, αλλά για μένα εσύ είσαι το φως μου. Με κάνεις να θυμάμαι όλα εκείνα τα μέρη που είδα όταν ήμουν νέα. Δράματα έχω ζήσει πολλά, αλλά τα όνειρα μου είναι ακόμα περισσότερα. Και εσύ είσαι ένα όνειρο, το πιο όμορφο από όλα που βλέπω."

Η φωνή της ένας ψίθυρος έχει μείνει μαζί μου όποτε την θυμάμαι. Πως να ξεχάσεις τέτοια λόγια; Πως να ξεχάσεις αυτό το όνειρο που σε ταξιδεύει τόσα χρόνια;

An epiphany that rocked my night!

Photo Credit: Pete Peaks

Hey Everyone,

Kalimera from Athens! I do hope you are all well alive and kicking! As promised here is another blog entry. 

Last night I was writing a specific scene when a tiny image passed quickly from my mind. I froze and stopped what I was doing because that tiny image led me to an epiphany. My creative writing professor 's words echoed in my mind :

"In a novel everything you introduce to your readers has a usage. Sometimes it has an underlying or even hidden meaning. Even if the readers don't make the connections at all, a writer has to know exactly what he/she is talking about."

I replayed that phrase for several minutes until the adrenaline was off my system. As a writer I gave birth to my characters. I gave them a name, a background. I tried to find things they like and now that they are complete human beings I am really proud about them. Proud as a mama can be for her children.

So it was a revelation for me when some this subplot was revealed because I haven't planned it in the beginning. It was like I found a missing piece from the puzzle I was looking so eagerly these past months. Because lets face it, while writing a story you cannot know everything. You have the story, you have an outline but some things are a bit shady especially if you are focused in other parts. 

If I am happy with this? ABSOLUTELY! For me this is a reward. It will simply make better my story plus this gives me the wings to continue what I have started. Writing is not easy at all. Especially if you want to write a good story. So, yeah yesterday it was a magnificent end to my day. I do hope that your day was a good one as well...

Until Tomorrow, Have a nice day ahead...

~CC

P.S. For those who love twitter, you can also find me over there too.  Search for @CleoComnenos

Don't let them ruin your mood...(or more)

Hey Everyone,

Another week and here is a new post ! - I am getting better I swear!!! (and here you have to agree with me!)

In the serious stuff now, I was thinking writing this post for several reasons. First of all, the last days here in Greece were not easy ones. Some of you might have heard the numbers or the articles written but the truth is always somewhere in the middle. I won't deny that mistakes were made by our politicians but also from the people. But you cannot blame all the Greeks for the mistakes some did. 

At this point things are really bad. People are frustrated, angry, sad or even fed up. When you suffer big payroll cuts and you have to pay new taxes in something new every time, you cannot simply ignore it. In the above add that our unemployement levels are in a new high since the 1950s and that stores are closing. At the same time, people are deeply disappointed by the government and the opposition basically all the parties in the parliament. 

Photo Credit

Some will wonder, okay this is an author's blog why am I reading this? 

The answer to the above question is one. We cannot let them break us and ruin our mood. We cannot forget how to really live. You cannot live in fear. Life is a blessing. We should suppose to embrace and cherish the little things and we don't. Instead we are depressed.

As I wrote on my FB wall, It is important to remember that the sun is always rising every morning. Don't give up on your life because you will miss some good stuff. Yes, I am an optimistic. I cannot wake up in the morning and feel that something bad will happen. If it will happen at least, I will know that I did my best and I tried to built step by step something wonderful. 

So, this is my message for the day. 

Cherish every day. 

Cherish what you have got. 

Cherish that we are here in this beautiful place that is called Earth and that we are surrounded not only from bad stuff but good too. 

Don't forget to look at the sky. It is so beautiful to be able to look at the stars. 

Until Tomorrow,

Have a nice day...

CC

Conversations...with your characters!

Photo by ^Riza^ 

Hey Everyone Kalimera,

I do hope you are all okay. It's been a while I know, but here I am writing this entry. I always say to myself that I have to update my blog, but it is not easy to do that. I am so focused writing my story these days that even when I am not writing, I am thinking and rethinking about my story's plot. 

For a writer this is an endless process. 

I might be walking on the street, eating lunch, or even going to sleep and my mind won't stop forming scenes, lines or having new ideas. It is obvious that people cannot control their own mind. It is working 24-7 even when we are sleeping. So, when it is wandering I just enjoy the ride. I really like when my characters are "showing" me the things they like or even revealing to me their secrets. 

It's the most refreshing thing in the world to have feedback from your own characters. If you don't have this relationship with them, then you cannot write. So when they decide to talk to me, I will listen and keep notes. So, now you all know the reason of my absence.

I will try to be more active here as well. Forgive me when I am not. 

Until Tomorrow, 

Have a nice day ahead!

~CC

Summer Vacations...Stop!

Καλημέρα,

Ναι έλειπα...Δεν ήμουν τριγύρω αλλά έπρεπε και εγώ να "φορτίσω" τις μπαταρίες μου. Μας περιμένει δύσκολος χειμώνας γεμάτος με ανατροπές και ίσως ξεβολέματα. Ίσως; Ίσως...

Ελπίζω να είστε καλά και να χαμογελάτε. Η ζωή χρειάζεται από όλα. Και όσοι θέλετε να μάθετε για το βιβλίο μου μια χαρά πάει. Όταν είμαι έτοιμη τότε θα πω περισσότερα για αυτό. 

Να προσέχετε τον εαυτό σας και τους δικούς σας ανθρώπους. Που και που κοιτάχτε τους στα μάτια και πείτε τι νιώθετε. Ότι και αν είναι αυτό. 

Μέχρι την επόμενη φορά...Καλή συνέχεια

Υ.Γ. Απολαύστε ένα ηλιοβασίλεμα στις Κυκλάδες. Δεν είναι υπέροχα τα χρώματα;

Kalimera,
Yes I was away. I think that I had to re-charge my "batteries." This Winter most likely will be tough and we need to be ready. We shall see.

I do hope you are all okay and you are smiling. Life needs a lot of things. Those who are interested for my book everything is going as I would like to. No worries I will talk more about it when I am ready.

Be safe. Cherish your loved ones. Once in a while it would be amazing to look them in the eyes and tell them how you feel.

Until Next Time, Have a nice day ahead.

P.S. Enjoy this amazing sunset in Cyclades. Beautiful colours, don't you agree?

Όρια; Ποια όρια λέμε;

Photo Credit 
If you know the name of the artist please let me know. Thank you

Καλημέρα, 

Αυτή η περίοδος είναι τόσο περίεργη για μένα. Εννοείται και για τους περισσότερους από εσάς. Δυστυχώς ή ευτυχώς τα σωματικά μας ρολόγια έχουν "χτυπήσει" κόκκινο και αρκετοί από εμάς αναμένουμε τις διακοπές ως την τελευταία σανίδα σωτηρίας. Είτε μείνεις εντός πόλης ή πας κάπου εκτός Αθηνών το μόνο που θες είναι να ξεκουραστείς, εννοείται να ξεχάσεις αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα και να ζήσεις αυτή την βδομάδα ή τις δέκα μέρες σα να μη σε νοιάζει τίποτε, έστω και για λίγο.

Ο τελευταίος χρόνος ήταν δύσκολος για όλους μας. Για άλλους περισσότερο, για άλλους λιγότερο. Δεν θα κάτσω να αναλύσω την καθημερινότητα, ούτε μπορώ να πάρω μέσες τιμές στα προβλήματα του καθενός από εμάς. Μπορώ μόνο να μιλήσω για εμένα μιας και αυτό είναι το blog μου.

Ο τελευταίος χρόνος (από τις προηγούμενες διακοπές) ήταν αρκετά βαρύς για μένα. Είχα πολλά να αντιμετωπίσω, άλλα μου ήρθαν ουρανοκατέβατα και άλλα ίσως να είχα υποψιαστεί ότι οδηγούμαστε προς τα εκεί, τα οποία μου επιβεβαίωσαν ένα πράγμα. 

Ο άνθρωπος θεωρεί ότι έχει κάποια όρια. Ότι μέχρι εκεί μπορεί να αντέξει και ότι μετά καταρρέει.

Ε, λοιπόν εγώ φέτος έκανα επαναπροσδιορισμό των ορίων μου τουλάχιστον τρεις φορές. Κάθε φορά εκπλησσόμουν με το πόσο ικανή ήμουν στο να αντέξω αυτά που μου συνέβαιναν και να προχωρήσω μπροστά σε αυτές τις δυσκολίες. Όχι, δεν είναι εύκολο καθόλου. Απεναντίας, για να πετύχεις το παραπάνω πρέπει να έχεις άλλο ένα προσόν, άπλετη υπομονή, σαν του Ιώβ ένα πράγμα. 

Είναι δεύτερη μέρα του Αυγούστου και θεώρησα ορθόν να εξωτερικεύσω αυτές τις σκέψεις μου. Νομίζω ότι είναι σωστό να κοιτάμε που και που προς τα πίσω τα βήματα μας και να κοιτάμε που βρισκόμαστε στο τώρα, στο παρόν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο δύσκολα και αν περνάμε, όσο μαύρα και αν τα βάφουμε γιατί κάποια πράγματα δεν μας πάνε καλά, υπάρχει κάτι που μας κρατάει  στο εδώ και στο τώρα. 

Για μένα αυτό το κάτι που με "κράτησε" όλο αυτό το διάστημα ήταν οι δικοί μου οι άνθρωποι, η οικογένεια μου, οι φίλοι μου και τέλος το γράψιμο.

Γιατί η συνειδητοποίηση ότι είμαι συγγραφέας κατά βάθος, ήρθε στις δύσκολες τούτες ώρες που χρησιμοποίησα την γραφή ως μέσο διαφυγής και εξευμενισμού του πληγωμένου μου Είναι. 

Μέσα από τις δυσκολίες αυτές συνειδητοποιούμε τα Θέλω μας. Θα μου πεις και ποια είναι τα θέλω του κανενός; Δεν μπορώ να απαντήσω ποια είναι τα δικά σου θέλω. Μπορώ μόνο να περιγράψω ότι ο καθένας από εμάς έχει κάποια όπλα να τα βρει. Υπάρχει πάντα εκείνη η σιγανή εσωτερική φωνή που μας λέει πράγματα. Τις περισσότερες φορές την "πνίγουμε" γιατί πάει κόντρα σε διάφορα πράγματα που είναι στέρεα στην ζωή μας, ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.

Είναι όμορφο να πιστεύεις στον εαυτό σου. Όμορφο να βρίσκεις πράγματα που πάντα είχες κρυμμένα μέσα σου και να προχωράς μπροστά. Είναι αυτό που λέει με τόση μαεστρία ο Καβάφης στην Ιθάκη του, ότι σημασία έχει το ταξίδι. Αυτό σου προσφέρει όλα τα πλούτη και όχι η Ιθάκη αυτή καθ'αυτή. 

Εγώ απολαμβάνω το ταξίδι με την καλοκαιρία, τις αναταραχές. Είναι όμορφο να ζεις. Είναι όμορφο να ελπίζεις. Είναι όμορφο να βρίσκεις το ποιος πραγματικά είσαι. Ακόμα και όταν σου παίρνει χρόνο και σου αφήνει κάποια σημάδια. Οι "ουλές" μας είναι τα τρόπαια μας. Και τα τρόπαια είμαστε εμείς.

Μέχρι την επόμενη φορά, σας εύχομαι καλή συνέχεια. 

Κλεοπάτρα

Υ.Γ. Αυτό το blog entry είναι λίγο διαφορετικό από τα άλλα. Αλλά ήθελα να το μοιραστώ με όλους εκείνους που μπορούν και καταλαβαίνουν ελληνικά. Ίσως το μεταφράσω και στα αγγλικά για όλους τους υπόλοιπους. Οψόμεθα...

Υ.Γ. 2 Μπορείτε να απολαύσετε το κείμενο με το τραγούδι των Cardigans - Communication

For my international friends, here is the translated version. The gist of what I wrote this morning. Enjoy reading it with the above song.

Boundaries? What are they?

Hello. This past year is so weird for me, as it is for you. Consequently, we are all so tired and most of us are waiting for their vacations. If you stay in Athens or you go to an island, the only thing you really want is to relax and forget what is happening this past year to the country. You just want to "forget" all that is happening and for those ten days finally to relax enjoying the moment. 

This past year was hard for everyone. For some it was harder than others. I cannot analyze the problems of everyday life, nor I can take the average to express an opinion for the problems some of you got. It is just not right and for that reason only I will only talk for myself, since this is my blog.

This past year (from my previous vacations) was hard. I had a lot to face. Some of them took me by surprise while others after a while, I might have suspected where they were heading to. These incidents confirmed to me one thing.

Human beings believe that they have boundaries and if they surpass them they will break.

Well, this past year I redefined them three times and everytime I was surprised with my ability to continue my life, even though those that were happening to me were not easy at all. In fact, in order to succeed the above you must also have another asset, limitness patience.

It is August the second today, and I just felt that I had to write down these thoughts I had. I believe that sometimes is right to look back to your footsteps and see where we are standing right now. The only thing that make sense is that when we have a hard time, there is always something that hold us back to reality, living our everyday lives.

If you ask me what was that thing, I will say without a heartbeat that it was my family, my friends and lastly my ability to write. Through these times, I realized that I am a writer at heart, and this realization hit me while I used my writings to express myself and my feelings.

People in times like this, understand what they really want. Some of you will ask me and how I am going to find what I really want? I cannot give you an answer to that. All I can say is that every single one of us has some weapons and we are able to use them in order to find the things we are seeking. For example, you all know that there is this inner voice we have and most of the times whisper to us things. Well, this little voice we choose to ignore mostly because it goes against to what we have build around us.

It is such a beautiful thing to believe in yourself. It is also beautiful to find things that are hidden inside you and move forward with your life. It's beautiful to find who you really are. About this idea exactly the Poet Kavafis wrote his most known poem Ithaca. He wanted us to realize that all that matters in life is the journey itself and not the moment we will find Ithaca.

So far I am enjoying this journey. The weather might be sunny or even rainy but who will deny the fact that is  so beautiful to live your life? It is so beautiful to hope, to find yourself. Even if the procedure is not an easy one. It takes a lot of time and sometimes it leaves some scars behind. Those scars are part of us, they are us!

Until the next time, 

Have a nice evening ahead.

Cleopatra