Ποίημα : Η Κάμαρα...

Καλημέρα,
Η μούσα μου μιλά και εγώ γράφω...

Photo Credit

Η κάμαρα


"Το' ξερες; Πες μου ότι το' ξερες.
Μα πώς; Πως θες κάτι τέτοιο;"

Κι όμως εσύ που είσαι εκεί έξω.
Έξω μόνος. Μόνος, ενώ τίποτε άλλο
δεν έχει σημασία στα μάτια σου.

Τίποτε απλά σκοτάδι.
Αποχαιρέτισες το φως για ένα τόπο λιγότερο ειδυλλιακό.

"Θέλω την ηρεμία μου", μου λες
Και η λεπίδα μπήγεται στην σάρκα, ξερά και άτσαλα.
Ένας τελευταίος φόνος στην συνείδηση σου.

Φεύγεις πριν δεις το αίμα, πάντα έτσι έκανες
Φοβόσουν να δεις, δειλός και ξένος φεύγεις μακρυά

Φεύγεις και δεν υπάρχει τίποτε που να έχει σημασία. Τίποτε
Ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε η στιγμή.

Όλα ανήκουν σε άχρονο χρόνο.
Όλα ανήκουν στο πουθενά.
Φυλακισμένα σε μια κλειδωμένη κάμαρα του μυαλού.