Κριτική: Φαρενάιτ 451 του Ραίη Μπράντμπερυ

Τίτλος : Φαρενάιτ 451

Συγγραφέας : Ραίη Μπράντμπερυ

Σελίδες : 182

Εκδόσεις :  Γρηγόρη

Ο Ραίη Μπράντμπερυ με το έργο του Φαρενάιτ 451 μας εισήγαγε σε έναν δυστοπικό κόσμο όπου τα βιβλία καίγονται, ενώ οι άνθρωποι έχουν αλλοτριωθεί από την καθημερινή επαφή τους με την τηλεόραση που αποτελεί την "οικογένεια" καθενός από αυτού. Η οποία τους ενημερώνει αλλά και τους κατακλύζει από τόσες άχρηστες πληροφορίες που δεν έχουν χρόνο ούτε καν για να σκεφτούν. 

Στις πρώτες σελίδες γνωρίζουμε τον κύριο ήρωα τον Μόνταγκ, πυροσβέστη στο επάγγελμα, η δουλειά του οποίου είναι να καίει βιβλία και ως παρατηρητής να βλέπει τους ανθρώπους που έχουν βιβλία σπίτια τους να καίγονται ζωντανοί και αυτοί. Νόμιζε ότι ήταν ευτυχισμένος, αλλά δύο τυχαία γεγονότα, η συνάντηση του με την νεαρή  Κλάρις Μακ Κλέλαν και η αυτοκτονία της γυναίκας του Μίλι με υπνωτικά χάπια την οποία έσωσε πριν πεθάνει, τον ταρακούνησαν τόσο που αρχίζει να αμφισβητεί την μέχρι τώρα ζωή του. 

Η φιλία του με την γοητευτική Κλάρις και όσα εκείνα του λέει παρά το νεαρό της ηλικίας της, είναι μόνο δεκαεπτά, αρχίζει να τον βάζει σε σκέψεις, κάτι που είναι εντελώς ξένο με την κοινωνία που ζει. Ο θάνατος της Κλάρις είναι ο καταλύτης που ξεκλειδώνει τον Μόνταγκ. Από εκεί και μετά οι πράξεις του δεν έχουν επιστροφή. 

Η γραφή του Μπράντμπερυ, εξήντα ένα χρόνια μετά είναι ανατριχιαστικά ζωντανή και πιο διαχρονική από ποτέ. Στην περίληψη του βιβλίου διαβάζουμε ότι ο συγγραφέας "επιχειρεί μια καυστική σάτιρα" αλλά η ιστορία αυτή δεν είναι μόνο σάτιρα. 

Στην εποχή που ζούμε που το διαδίκτυο έχει εισέλθει στην ζωή μας με όλα τα social media και τα gadgets που κυκλοφορούν ελλοχεύει ο κίνδυνος η ανθρωπότητα να αλλοτριωθεί και να αποξενωθεί από όσα την χαρακτηρίζουν και στην ουσία να μεταμορφωθεί σε πειθήνια ρομποτάκια τα οποία μόνο παρακολουθούν ειδήσεις, απόψεις που τους "σερβίρει" η τηλεόραση χωρίς την δυνατότητα να σκεφτεί αν όλα όσα ακούει είναι αλήθεια ή ψέματα. Οι συσχετισμοί είναι τρομαχτικοί και τα σενάρια αρκετά για το τι θα γινόταν αν...

Το κάψιμο των βιβλίων δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο συμβολισμός της λήθης και της ανυπαρξίας. Η ανθρωπότητα μπορεί αν θέλει να ξεχάσει όλα εκείνα που την διαφοροποιούν από το ζωικό βασίλειο και να την καταβροχθίσει αυτή η πραγματικότητα. Ο Μπράντμπερυ όμως, μας θυμίζει ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι, ελάχιστοι χαρακτηρισμένοι τρελοί από την κοινωνία που συμμορφώνεται στα νέα δεδομένα, που κρατάνε αυτή την γνώση που έχουν ξεχάσει όλοι οι υπόλοιποι, και απλά περιμένουν στο παρασκήνιο την κατάλληλη ώρα για να δώσουν την δική τους μάχη και να προσπαθήσουν να αλλάξουν την κατάσταση, δεν είμαστε καταδικασμένοι. 

Τα καλοκαίρια πάντοτε τελειώνουν με ένα αντίο...

Καλησπέρα,
Επιστροφή στην βάση μας και ξεκινάμε πάλι από την αρχή. Πριν όμως γίνει αυτό ας πούμε για τα καλοκαίρια...
~Κλεοπάτρα

Photo Credit

Τα καλοκαίρια πάντοτε τελειώνουν με ένα αντίο. 

Τα καλοκαίρια πάντοτε τελειώνουν με ένα αντίο. 

Το αντίο μπορεί να είναι στην εποχή, στο νησί και τους φίλους που συναντήσαμε μετά από καιρό ή ακόμα σε έναν έρωτα που ζήσαμε. 

Τα καλοκαίρια που χαλαρώνουν οι άμυνες και ζεις, 

ο πραγματικός σου εαυτός σα να λάμπει. 

Μαγνητίζεις όπως και μαγνητίζεσαι. 

Οι ματιές αυτές οι θεοσκότεινες γεμάτες πόθο και ανέλπιστη προσμονή σε οδηγούν στο μαζί, 

ακόμα και αν είναι για λίγο.

Γιατί το λίγο διαρκεί πολύ στο σύμπαν των ερωτευμένων και κάθε χάδι, κάθε ματιά είναι βάλσαμο για τις ψυχές. 

Μάταιο να αντισταθείς πρέπει να ζήσεις ότι σου δίνεται, δε σου χαρίζεται. 

Και αν το ζήσεις, μη μετανιώσεις μετά. 

Μη μετανιώσεις γιατί είναι μέγιστο λάθος, 

να αποστρέφεσαι αυτά που έζησες.

Να τιμάς, να ζεις, να αγαπάς και να προχωράς παρακάτω. 

Το παρακάτω είναι μια νέα μέρα και το φθινόπωρο είναι προ των πυλών. 

Τουλάχιστον τίμησε τον εαυτό σου και όσα έζησες. 

Δάκρυσε, γέλασε και κοίτα σταθερά το Εδώ και Τώρα. 

Τα καλοκαίρια πάντοτε τελειώνουν με ένα αντίο. 

Μα όπως λέει και ο Μπόρχες: "...Με κάθε αντίο μαθαίνεις."

Κριτική: Ο Εραστής της Μαργκεριτ Ντυράς

Τίτλος : Ο Εραστής
Συγγραφέας: Μαργκερίτ Ντυράς
Σελίδες: 126
Εκδόσεις : Έξαντας

Ο Εραστής της Μαργκερίτ Ντυράς δεν είναι ένας προσεγμένος, στυλιζαρισμένος λόγος. Στο γραπτό της Ντυράς υπάρχει ορμή, υπάρχει συναίσθημα το οποίο μεταδίδεται στον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας λέξεις του κείμενου. 

Ο τρόπος γραφής με τις εναλλαγές του χρόνου μια στο παρόν του βιβλίου όταν ήταν δεκαπεντέμιση χρονών και ζούσε με την μάνα της και τα αδέρφια της,  και μια στο μέλλον όταν εκείνη είναι στη Γαλλία δεν μπερδεύουν τον αναγνώστη, αντίθετα τον εισαγάγουν περισσότερο στον ψυχισμό της ιστορίας της Ντυράς. 

Η Ντυράς μέσα από το κείμενο προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό της μέσα από την σχέση της με την ίδια της την μητέρα αλλά και την σχέση που εκείνη είχε με τα αδέρφια της. Ο διαχωρισμός - λατρεία προς το πρόσωπο του μεγάλου της αδερφού αλλά και ο θάνατος του μικρότερου αδερφού της, την κλυδώνησε τόσο που έφυγε για την Γαλλία λίγο πριν ξεσπάσει ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. 

Ο εραστής της, ένας Κινέζος που δεν άξιζε μια λευκή, κατά τα τότε δεδομένα, ήταν ίσως μια διέξοδος την οποία ακόμα και τότε προσπαθούσε να αναλύσει με τα συμπλέγματα που βίωνε στην οικογένεια της. Οι επαφές που είχαν όλοι μαζί σε ακριβά εστιατόρια την έκανε να τον λυπάται όπως ακριβώς λυπόταν τον μικρότερο αδερφό της που δεν μπορούσε να αντισταθεί στον μεγάλο της αδερφό. Ο εραστής της είχε και εκείνος τους δικούς του δαίμονες, τον πατέρα του που ήταν αντίθετος με τον δεσμό αυτόν. 

Το κείμενο της Ντυράς είναι μια ωρολογιακή βόμβα συναισθημάτων. Δεν γίνεται να το διαβάσεις μονομιάς. Σε πνίγουν τα έντονα συναισθήματα της συγγραφέως για τα νοσηρά της παιδικά χρόνια, για εκείνα που δεν έζησε, μα την διαμόρφωσαν μετέπειτα στο άτομο που έγινε και τελειώνοντας τις τελευταίες σελίδες αναρωτιέσαι, πως γίνεται κάποιος να ζει με τόσο αντικρουόμενα συναισθήματα μέσα του και πως αυτά μπορείς να τα μετουσιώνεις σε τέτοια Τέχνη;