Λίγο καθυστερημένα είναι η αλήθεια. Αλλά την δεδομένη στιγμή είμαι αρκετά αφοσιωμένη στην τέχνη και συγκεκριμένα στην ιστορία που γράφεται σε αυτές τις άσπρες σελίδες του κειμενογράφου μου, που παρέλειψα να ανεβάσω κάποιο blog entry. Ίσως κάποιοι από εσάς να με βρείτε στο Twitter. Μην σας πιάνουν οι ντροπές μπορείτε να μου μιλήσετε.
Πάντα πίστευα ότι η σιωπή είναι εκκωφαντική. Ίσως γιατί μπορούν να πουν πολλά περισσότερα από αυτά που λέγονται αν χρησιμοποιήσουμε την γλώσσα μας. Μια εκφραστική ματιά που όλοι, κάπου, κάποια στιγμή έχουμε βιώσει μπορεί να μας έρθει στο νου. Άλλους ίσως και να τους στοιχειώνει ακόμα.
Το περισσότερο καιρό μιλάω μέσα από τις σιωπές μου. Και ενδεχομένως να είναι ότι καλύτερο έχω κάνει τα τελευταία δύο χρόνια. Το γιατί δε θα το μοιραστώ μαζί σας. Κάποια πράγματα μένουν κρυμμένα σε εκείνα τα δωμάτια που δεν τα πλησιάζει κανείς.
Παρόλα αυτά, να θυμάστε ότι κάτι ήξεραν οι παλαιοί που έλεγαν: "η σιωπή είναι χρυσός." Ίσως η συμβουλή αυτή να έχει σημασία για μερικούς.
Μέχρι την επόμενη φορά,
Καλή συνέχεια...
Κλεοπάτρα
No comments:
Post a Comment