Καλημέρα,
Χτες το βράδυ έφυγε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Δε γνώριζα για το ατύχημα. Το έμαθα αργά το βράδυ μαζί με την είδηση του θανάτου του. Είτε ήσουν φανατικός θαυμαστής του, είτε όχι δε γίνεται να μην αναγνωρίσεις το μοναδικό του τρόπο να οραματίζεται τις ταινίες του. Να της στήνει με τέτοιο τρόπο που όταν δεις κάποια από αυτές χωρίς να το γνωρίζεις, τότε να την αναγνωρίζεις από τα αργά αλλά σταθερά καρέ της.
Δεν είμαι εδώ για να μιλήσω για την τέχνη της σκηνοθεσίας γιατί δεν κατέχω τα τεχνικά μέρη. Ως νέα δημιουργός, γνωρίζω όμως να στήνω τις σκηνές μου. Να επιλέγω το μέρος, κάνοντας πιο εύκολο ή πιο δύσκολο για τους χαρακτήρες μου να μιλήσουν ή να δείξουν συναισθήματα. Ίσως να το έχετε ακούσει από κάπου αλλού, αλλά είναι αρκετά δύσκολο να δημιουργείς μια εικόνα από το πουθενά.
Σήμερα το πρωί όπως και κάθε μέρα κοίταξα ψηλά. Ο ουρανός ένα πολύχρωμος καμβάς με ζεστές κοκκινωπές σκιές να δένει αρμονικά με το ανοιχτό γαλάζιο. Η απεραντοσύνη σε όλο της το μεγαλείο ήταν μαζεμένη στις ανεπαίσθητες λεπτομέρειες.
Η Ελλάδα που αγαπώ και γνωρίζω πεθαίνει. Όχι από δική μου επιλογή. Όχι επειδή το θέλησα.
Ο θάνατος κάθε ανθρώπου είναι ιερός, όπως και η γέννηση του. Η ειδοποιός διαφορά του πνευματικού θανάτου από τον φυσικό είναι η λησμονιά. Όσο κάποιος ζει στην ανθρώπινη συλλογική μνήμη είναι αθάνατος.
Ως έθνος κάπου μέσα στο χρόνο χάσαμε το δρόμο. Που και που εμφανίζονται κάποιοι που μας τον δείχνουν με το τρόπο τους, μα ίσως επειδή βολευτήκαμε, ίσως γιατί δε θέλουμε να θυμόμαστε παραμένουμε στην αδράνεια.
Η Ελλάδα πεθαίνει γιατί ζούμε αγκαλιά με την Μνημοσύνη. Λες και ήπιαμε νερό από την πηγή της Λήθης και ξεχάσαμε κάθε τι σημαντικό.
Το βλέπω, το βιώνω καθημερινά.
Υπάρχει χρόνος; Πάντα υπάρχει...
Όταν ατενίζεις το παρόν και το μέλλον με βλέμμα καθάριο, οφείλεις να ελπίζεις και να πράττεις ανάλογα.
Η Ελλάδα πεθαίνει; Όχι, μέχρι να πεθάνουν και οι τελευταίοι, στην ψυχή, Έλληνες...
