Ναι έλειπα...Δεν ήμουν τριγύρω αλλά έπρεπε και εγώ να "φορτίσω" τις μπαταρίες μου. Μας περιμένει δύσκολος χειμώνας γεμάτος με ανατροπές και ίσως ξεβολέματα. Ίσως; Ίσως...
Ελπίζω να είστε καλά και να χαμογελάτε. Η ζωή χρειάζεται από όλα. Και όσοι θέλετε να μάθετε για το βιβλίο μου μια χαρά πάει. Όταν είμαι έτοιμη τότε θα πω περισσότερα για αυτό.
Να προσέχετε τον εαυτό σας και τους δικούς σας ανθρώπους. Που και που κοιτάχτε τους στα μάτια και πείτε τι νιώθετε. Ότι και αν είναι αυτό.
Μέχρι την επόμενη φορά...Καλή συνέχεια
Υ.Γ. Απολαύστε ένα ηλιοβασίλεμα στις Κυκλάδες. Δεν είναι υπέροχα τα χρώματα;
Kalimera,
Yes I was away. I think that I had to re-charge my "batteries." This Winter most likely will be tough and we need to be ready. We shall see.
I do hope you are all okay and you are smiling. Life needs a lot of things. Those who are interested for my book everything is going as I would like to. No worries I will talk more about it when I am ready.
Be safe. Cherish your loved ones. Once in a while it would be amazing to look them in the eyes and tell them how you feel.
Until Next Time, Have a nice day ahead.
P.S. Enjoy this amazing sunset in Cyclades. Beautiful colours, don't you agree?
Photo Credit If you know the name of the artist please let me know. Thank you
Καλημέρα,
Αυτή η περίοδος είναι τόσο περίεργη για μένα. Εννοείται και για τους περισσότερους από εσάς. Δυστυχώς ή ευτυχώς τα σωματικά μας ρολόγια έχουν "χτυπήσει" κόκκινο και αρκετοί από εμάς αναμένουμε τις διακοπές ως την τελευταία σανίδα σωτηρίας. Είτε μείνεις εντός πόλης ή πας κάπου εκτός Αθηνών το μόνο που θες είναι να ξεκουραστείς, εννοείται να ξεχάσεις αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα και να ζήσεις αυτή την βδομάδα ή τις δέκα μέρες σα να μη σε νοιάζει τίποτε, έστω και για λίγο.
Ο τελευταίος χρόνος ήταν δύσκολος για όλους μας. Για άλλους περισσότερο, για άλλους λιγότερο. Δεν θα κάτσω να αναλύσω την καθημερινότητα, ούτε μπορώ να πάρω μέσες τιμές στα προβλήματα του καθενός από εμάς. Μπορώ μόνο να μιλήσω για εμένα μιας και αυτό είναι το blog μου.
Ο τελευταίος χρόνος (από τις προηγούμενες διακοπές) ήταν αρκετά βαρύς για μένα. Είχα πολλά να αντιμετωπίσω, άλλα μου ήρθαν ουρανοκατέβατα και άλλα ίσως να είχα υποψιαστεί ότι οδηγούμαστε προς τα εκεί, τα οποία μου επιβεβαίωσαν ένα πράγμα.
Ο άνθρωπος θεωρεί ότι έχει κάποια όρια. Ότι μέχρι εκεί μπορεί να αντέξει και ότι μετά καταρρέει.
Ε, λοιπόν εγώ φέτος έκανα επαναπροσδιορισμό των ορίων μου τουλάχιστον τρεις φορές. Κάθε φορά εκπλησσόμουν με το πόσο ικανή ήμουν στο να αντέξω αυτά που μου συνέβαιναν και να προχωρήσω μπροστά σε αυτές τις δυσκολίες. Όχι, δεν είναι εύκολο καθόλου. Απεναντίας, για να πετύχεις το παραπάνω πρέπει να έχεις άλλο ένα προσόν, άπλετη υπομονή, σαν του Ιώβ ένα πράγμα.
Είναι δεύτερη μέρα του Αυγούστου και θεώρησα ορθόν να εξωτερικεύσω αυτές τις σκέψεις μου. Νομίζω ότι είναι σωστό να κοιτάμε που και που προς τα πίσω τα βήματα μας και να κοιτάμε που βρισκόμαστε στο τώρα, στο παρόν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο δύσκολα και αν περνάμε, όσο μαύρα και αν τα βάφουμε γιατί κάποια πράγματα δεν μας πάνε καλά, υπάρχει κάτι που μας κρατάει στο εδώ και στο τώρα.
Για μένα αυτό το κάτι που με "κράτησε" όλο αυτό το διάστημα ήταν οι δικοί μου οι άνθρωποι, η οικογένεια μου, οι φίλοι μου και τέλος το γράψιμο.
Γιατί η συνειδητοποίηση ότι είμαι συγγραφέας κατά βάθος, ήρθε στις δύσκολες τούτες ώρες που χρησιμοποίησα την γραφή ως μέσο διαφυγής και εξευμενισμού του πληγωμένου μου Είναι.
Μέσα από τις δυσκολίες αυτές συνειδητοποιούμε τα Θέλω μας. Θα μου πεις και ποια είναι τα θέλω του κανενός; Δεν μπορώ να απαντήσω ποια είναι τα δικά σου θέλω. Μπορώ μόνο να περιγράψω ότι ο καθένας από εμάς έχει κάποια όπλα να τα βρει. Υπάρχει πάντα εκείνη η σιγανή εσωτερική φωνή που μας λέει πράγματα. Τις περισσότερες φορές την "πνίγουμε" γιατί πάει κόντρα σε διάφορα πράγματα που είναι στέρεα στην ζωή μας, ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.
Είναι όμορφο να πιστεύεις στον εαυτό σου. Όμορφο να βρίσκεις πράγματα που πάντα είχες κρυμμένα μέσα σου και να προχωράς μπροστά. Είναι αυτό που λέει με τόση μαεστρία ο Καβάφης στην Ιθάκη του, ότι σημασία έχει το ταξίδι. Αυτό σου προσφέρει όλα τα πλούτη και όχι η Ιθάκη αυτή καθ'αυτή.
Εγώ απολαμβάνω το ταξίδι με την καλοκαιρία, τις αναταραχές. Είναι όμορφο να ζεις. Είναι όμορφο να ελπίζεις. Είναι όμορφο να βρίσκεις το ποιος πραγματικά είσαι. Ακόμα και όταν σου παίρνει χρόνο και σου αφήνει κάποια σημάδια. Οι "ουλές" μας είναι τα τρόπαια μας. Και τα τρόπαια είμαστε εμείς.
Μέχρι την επόμενη φορά, σας εύχομαι καλή συνέχεια.
Κλεοπάτρα
Υ.Γ. Αυτό το blog entry είναι λίγο διαφορετικό από τα άλλα. Αλλά ήθελα να το μοιραστώ με όλους εκείνους που μπορούν και καταλαβαίνουν ελληνικά. Ίσως το μεταφράσω και στα αγγλικά για όλους τους υπόλοιπους. Οψόμεθα...
Υ.Γ. 2 Μπορείτε να απολαύσετε το κείμενο με το τραγούδι των Cardigans - Communication
For my international friends, here is the translated version. The gist of what I wrote this morning. Enjoy reading it with the above song.
Boundaries? What are they?
Hello. This past year is so weird for me, as it is for you. Consequently, we are all so tired and most of us are waiting for their vacations. If you stay in Athens or you go to an island, the only thing you really want is to relax and forget what is happening this past year to the country. You just want to "forget" all that is happening and for those ten days finally to relax enjoying the moment.
This past year was hard for everyone. For some it was harder than others. I cannot analyze the problems of everyday life, nor I can take the average to express an opinion for the problems some of you got. It is just not right and for that reason only I will only talk for myself, since this is my blog.
This past year (from my previous vacations) was hard. I had a lot to face. Some of them took me by surprise while others after a while, I might have suspected where they were heading to. These incidents confirmed to me one thing.
Human beings believe that they have boundaries and if they surpass them they will break.
Well, this past year I redefined them three times and everytime I was surprised with my ability to continue my life, even though those that were happening to me were not easy at all. In fact, in order to succeed the above you must also have another asset, limitness patience.
It is August the second today, and I just felt that I had to write down these thoughts I had. I believe that sometimes is right to look back to your footsteps and see where we are standing right now. The only thing that make sense is that when we have a hard time, there is always something that hold us back to reality, living our everyday lives.
If you ask me what was that thing, I will say without a heartbeat that it was my family, my friends and lastly my ability to write. Through these times, I realized that I am a writer at heart, and this realization hit me while I used my writings to express myself and my feelings.
People in times like this, understand what they really want. Some of you will ask me and how I am going to find what I really want? I cannot give you an answer to that. All I can say is that every single one of us has some weapons and we are able to use them in order to find the things we are seeking. For example, you all know that there is this inner voice we have and most of the times whisper to us things. Well, this little voice we choose to ignore mostly because it goes against to what we have build around us.
It is such a beautiful thing to believe in yourself. It is also beautiful to find things that are hidden inside you and move forward with your life. It's beautiful to find who you really are. About this idea exactly the Poet Kavafis wrote his most known poem Ithaca. He wanted us to realize that all that matters in life is the journey itself and not the moment we will find Ithaca.
So far I am enjoying this journey. The weather might be sunny or even rainy but who will deny the fact that is so beautiful to live your life? It is so beautiful to hope, to find yourself. Even if the procedure is not an easy one. It takes a lot of time and sometimes it leaves some scars behind. Those scars are part of us, they are us!
