Είμαστε άνθρωποι, κύριε!

Credit: Gif 

Έπεσαν οι μάσκες, έπεσαν.

Το Τέρας που εμφανίστηκε μπροστά μας είναι απείρως ασχημότερο από αυτά που υπάρχουν μέσα στις τηλεοράσεις μας. Όχι δεν παρακολουθείς ταινία. Αυτό που παρακολουθείς είναι η απογύμνωση του μέσα μας, του Εγώ μας σε πραγματικό χρόνο.  

Παρακολουθώ τι γίνεται τις τελευταίες μέρες στα σόσιαλ μίντια και έχω σοκαριστεί από το ΜΕΝΟΣ ορισμένων, είτε ανήκουν στο «Ναι» είτε στο «Όχι».

Είναι βία αυτό που ζούμε, όπως και αν το δεις.

Δε θα σας πω τι να ψηφίσετε.

Να ψηφίσετε ότι θέλετε.

Δε θα σας κρίνω. Δε θα κρίνω κανέναν που φοβάται. Όλοι φοβούνται.

Η κρίση της οικονομίας, απλά ανέδειξε και την κρίση που υπάρχει μέσα στο καθέναν από εμάς.

Η προπαγάνδα που ζούμε είναι η πιο αισχρή μορφή βίας.

Είμαστε μέσα στην Ευρώπη, αλλά είναι σα να είμαστε έξω. Όχι τις τελευταίες μέρες. Τα τελευταία πέντε χρόνια. Είμαστε όλα τα κακά του κόσμου μαζί και μας δείχνουν με το δάχτυλο. Και τώρα μας κουνάνε το δάχτυλο και μας απειλούν. Και μας κάνουν να χωριζόμαστε, ξανά, λες και παρακολουθούν από το Κολοσσαίο αγώνα μονομάχων.

Αυτοί είμαστε, εμείς οι άνθρωποι. Είμαστε πολιτισμένοι κατά επίφαση. Μόλις μυρίσουν αίμα, όλα τα ζωώδη ένστικτα βγαίνουν έξω απροκάλυπτα.

Και μετά; Μετά τι γίνεται;

Δε ξέρω τι γίνεται μετά. Μπορώ να μιλήσω μόνο για το τώρα. Το σημαντικότερο από όλα τα διλήμματα εκεί έξω, είναι αυτό που θέλω να βροντοφωνάξω μέρες τώρα:

«ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΚΥΡΙΕ!» 

Υ.Γ. Μένουμε άνθρωποι. Αυτό είναι το σύνθημα και αυτό είμαστε. Μην το ξεχνάτε…

Να θυμάσαι...

Καλημέρα,
Όταν λαμβάνεις μια απόφαση, να την κρατάς μέχρι τέλους...

Photo Credit

Να θυμάσαι όλα εκείνα που έζησες,
γιατί τώρα, από όλα αυτά, τίποτε δεν έχει σημασία.
Μερικές φορές όταν σκοτώνεις κάτι, δεν ανασταίνεται.
Μόνο σαπίζει και αποσυντίθεται...

Και είναι αργά για δάκρυα, γιατί τα δάκρυα στέρεψαν.

Να θυμάσαι όλα εκείνα που ξέχασες. 

Όταν τις νύχτες κοιμάσαι μόνος.

Να θυμάσαι ότι όλα τελειώσαν πια.

Να το θυμάσαι...

Ποίημα: Το περισσότερο καιρό η αγάπη ξεθυμαίνει

Καλημέρα,
Χτες το βράδυ διάβαζα e.e.cummings και σήμερα το πρωί έγραψα αυτό. Απολαύστε το!
~Κλεοπάτρα

Photo Credit

Ποίημα: Το περισσότερο καιρό η αγάπη ξεθυμαίνει

Το περισσότερο καιρό η αγάπη ξεθυμαίνει

Από απρόσεκτους εραστές

Μη ρεαλιστικές προσδοκίες

Σου γεμίζουν το κεφάλι απότομα

Και εσύ πάντα μένεις μόνος

Ένας λευκός ιππότης δίχως

Πριγκίπισσα

Γιατί όλα σου φταίνε

Και καμία δε την φτάνει

Το περισσότερο καιρό η αγάπη ξεθυμαίνει

Από λόγια άγαρμπα που ξεστόμισες

Συνειδητά για να δείξεις ότι

Πάντα έχεις το πάνω χέρι

Και εσύ πάντα μένεις μόνος

Γύρω από πολλούς που φωνάζεις φίλους

Μα η μοναξιά σε έχει σημαδέψει

Το προσωπείο σου είναι καλά

Κολλημένο

Στη θέση του

Μη σε δουν όπως είσαι

Είναι αδυναμία

Το περισσότερο καιρό η αγάπη ξεθυμαίνει

Από σένα που αγαπάς, αλλά δεν αγαπήθηκες

Όσο θα ήθελες

Και αν κάποιος προλάβει και ξεστρατίσει

Με μιας τον διώχνεις, μη νιώσεις

Δε θες να νιώσεις

Και εσύ πάντα μένεις μόνος

Ένας λευκός ιππότης δίχως πριγκίπισσα

Που συνεχώς αναρωτιέται

Μα απάντηση δε λαμβάνεις

Με τόσα θηλυκά τριγύρω

Εγώ που πάω

Ποιος είμαι

Και τι θέλω από τη ζωή…

Κριτική: Φαρενάιτ 451 του Ραίη Μπράντμπερυ

Τίτλος : Φαρενάιτ 451

Συγγραφέας : Ραίη Μπράντμπερυ

Σελίδες : 182

Εκδόσεις :  Γρηγόρη

Ο Ραίη Μπράντμπερυ με το έργο του Φαρενάιτ 451 μας εισήγαγε σε έναν δυστοπικό κόσμο όπου τα βιβλία καίγονται, ενώ οι άνθρωποι έχουν αλλοτριωθεί από την καθημερινή επαφή τους με την τηλεόραση που αποτελεί την "οικογένεια" καθενός από αυτού. Η οποία τους ενημερώνει αλλά και τους κατακλύζει από τόσες άχρηστες πληροφορίες που δεν έχουν χρόνο ούτε καν για να σκεφτούν. 

Στις πρώτες σελίδες γνωρίζουμε τον κύριο ήρωα τον Μόνταγκ, πυροσβέστη στο επάγγελμα, η δουλειά του οποίου είναι να καίει βιβλία και ως παρατηρητής να βλέπει τους ανθρώπους που έχουν βιβλία σπίτια τους να καίγονται ζωντανοί και αυτοί. Νόμιζε ότι ήταν ευτυχισμένος, αλλά δύο τυχαία γεγονότα, η συνάντηση του με την νεαρή  Κλάρις Μακ Κλέλαν και η αυτοκτονία της γυναίκας του Μίλι με υπνωτικά χάπια την οποία έσωσε πριν πεθάνει, τον ταρακούνησαν τόσο που αρχίζει να αμφισβητεί την μέχρι τώρα ζωή του. 

Η φιλία του με την γοητευτική Κλάρις και όσα εκείνα του λέει παρά το νεαρό της ηλικίας της, είναι μόνο δεκαεπτά, αρχίζει να τον βάζει σε σκέψεις, κάτι που είναι εντελώς ξένο με την κοινωνία που ζει. Ο θάνατος της Κλάρις είναι ο καταλύτης που ξεκλειδώνει τον Μόνταγκ. Από εκεί και μετά οι πράξεις του δεν έχουν επιστροφή. 

Η γραφή του Μπράντμπερυ, εξήντα ένα χρόνια μετά είναι ανατριχιαστικά ζωντανή και πιο διαχρονική από ποτέ. Στην περίληψη του βιβλίου διαβάζουμε ότι ο συγγραφέας "επιχειρεί μια καυστική σάτιρα" αλλά η ιστορία αυτή δεν είναι μόνο σάτιρα. 

Στην εποχή που ζούμε που το διαδίκτυο έχει εισέλθει στην ζωή μας με όλα τα social media και τα gadgets που κυκλοφορούν ελλοχεύει ο κίνδυνος η ανθρωπότητα να αλλοτριωθεί και να αποξενωθεί από όσα την χαρακτηρίζουν και στην ουσία να μεταμορφωθεί σε πειθήνια ρομποτάκια τα οποία μόνο παρακολουθούν ειδήσεις, απόψεις που τους "σερβίρει" η τηλεόραση χωρίς την δυνατότητα να σκεφτεί αν όλα όσα ακούει είναι αλήθεια ή ψέματα. Οι συσχετισμοί είναι τρομαχτικοί και τα σενάρια αρκετά για το τι θα γινόταν αν...

Το κάψιμο των βιβλίων δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο συμβολισμός της λήθης και της ανυπαρξίας. Η ανθρωπότητα μπορεί αν θέλει να ξεχάσει όλα εκείνα που την διαφοροποιούν από το ζωικό βασίλειο και να την καταβροχθίσει αυτή η πραγματικότητα. Ο Μπράντμπερυ όμως, μας θυμίζει ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι, ελάχιστοι χαρακτηρισμένοι τρελοί από την κοινωνία που συμμορφώνεται στα νέα δεδομένα, που κρατάνε αυτή την γνώση που έχουν ξεχάσει όλοι οι υπόλοιποι, και απλά περιμένουν στο παρασκήνιο την κατάλληλη ώρα για να δώσουν την δική τους μάχη και να προσπαθήσουν να αλλάξουν την κατάσταση, δεν είμαστε καταδικασμένοι. 

Τα καλοκαίρια πάντοτε τελειώνουν με ένα αντίο...

Καλησπέρα,
Επιστροφή στην βάση μας και ξεκινάμε πάλι από την αρχή. Πριν όμως γίνει αυτό ας πούμε για τα καλοκαίρια...
~Κλεοπάτρα

Photo Credit

Τα καλοκαίρια πάντοτε τελειώνουν με ένα αντίο. 

Τα καλοκαίρια πάντοτε τελειώνουν με ένα αντίο. 

Το αντίο μπορεί να είναι στην εποχή, στο νησί και τους φίλους που συναντήσαμε μετά από καιρό ή ακόμα σε έναν έρωτα που ζήσαμε. 

Τα καλοκαίρια που χαλαρώνουν οι άμυνες και ζεις, 

ο πραγματικός σου εαυτός σα να λάμπει. 

Μαγνητίζεις όπως και μαγνητίζεσαι. 

Οι ματιές αυτές οι θεοσκότεινες γεμάτες πόθο και ανέλπιστη προσμονή σε οδηγούν στο μαζί, 

ακόμα και αν είναι για λίγο.

Γιατί το λίγο διαρκεί πολύ στο σύμπαν των ερωτευμένων και κάθε χάδι, κάθε ματιά είναι βάλσαμο για τις ψυχές. 

Μάταιο να αντισταθείς πρέπει να ζήσεις ότι σου δίνεται, δε σου χαρίζεται. 

Και αν το ζήσεις, μη μετανιώσεις μετά. 

Μη μετανιώσεις γιατί είναι μέγιστο λάθος, 

να αποστρέφεσαι αυτά που έζησες.

Να τιμάς, να ζεις, να αγαπάς και να προχωράς παρακάτω. 

Το παρακάτω είναι μια νέα μέρα και το φθινόπωρο είναι προ των πυλών. 

Τουλάχιστον τίμησε τον εαυτό σου και όσα έζησες. 

Δάκρυσε, γέλασε και κοίτα σταθερά το Εδώ και Τώρα. 

Τα καλοκαίρια πάντοτε τελειώνουν με ένα αντίο. 

Μα όπως λέει και ο Μπόρχες: "...Με κάθε αντίο μαθαίνεις."

Κριτική: Ο Εραστής της Μαργκεριτ Ντυράς

Τίτλος : Ο Εραστής
Συγγραφέας: Μαργκερίτ Ντυράς
Σελίδες: 126
Εκδόσεις : Έξαντας

Ο Εραστής της Μαργκερίτ Ντυράς δεν είναι ένας προσεγμένος, στυλιζαρισμένος λόγος. Στο γραπτό της Ντυράς υπάρχει ορμή, υπάρχει συναίσθημα το οποίο μεταδίδεται στον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας λέξεις του κείμενου. 

Ο τρόπος γραφής με τις εναλλαγές του χρόνου μια στο παρόν του βιβλίου όταν ήταν δεκαπεντέμιση χρονών και ζούσε με την μάνα της και τα αδέρφια της,  και μια στο μέλλον όταν εκείνη είναι στη Γαλλία δεν μπερδεύουν τον αναγνώστη, αντίθετα τον εισαγάγουν περισσότερο στον ψυχισμό της ιστορίας της Ντυράς. 

Η Ντυράς μέσα από το κείμενο προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό της μέσα από την σχέση της με την ίδια της την μητέρα αλλά και την σχέση που εκείνη είχε με τα αδέρφια της. Ο διαχωρισμός - λατρεία προς το πρόσωπο του μεγάλου της αδερφού αλλά και ο θάνατος του μικρότερου αδερφού της, την κλυδώνησε τόσο που έφυγε για την Γαλλία λίγο πριν ξεσπάσει ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. 

Ο εραστής της, ένας Κινέζος που δεν άξιζε μια λευκή, κατά τα τότε δεδομένα, ήταν ίσως μια διέξοδος την οποία ακόμα και τότε προσπαθούσε να αναλύσει με τα συμπλέγματα που βίωνε στην οικογένεια της. Οι επαφές που είχαν όλοι μαζί σε ακριβά εστιατόρια την έκανε να τον λυπάται όπως ακριβώς λυπόταν τον μικρότερο αδερφό της που δεν μπορούσε να αντισταθεί στον μεγάλο της αδερφό. Ο εραστής της είχε και εκείνος τους δικούς του δαίμονες, τον πατέρα του που ήταν αντίθετος με τον δεσμό αυτόν. 

Το κείμενο της Ντυράς είναι μια ωρολογιακή βόμβα συναισθημάτων. Δεν γίνεται να το διαβάσεις μονομιάς. Σε πνίγουν τα έντονα συναισθήματα της συγγραφέως για τα νοσηρά της παιδικά χρόνια, για εκείνα που δεν έζησε, μα την διαμόρφωσαν μετέπειτα στο άτομο που έγινε και τελειώνοντας τις τελευταίες σελίδες αναρωτιέσαι, πως γίνεται κάποιος να ζει με τόσο αντικρουόμενα συναισθήματα μέσα του και πως αυτά μπορείς να τα μετουσιώνεις σε τέτοια Τέχνη;

Η μεγαλύτερη παγίδα των Social Media.

Καλημέρα,

Οι μέρες μας είναι γεμάτες πληροφορίες. Ο καταιγισμός αυτός, ταυτόχρονα με την αδυναμία ορισμένων να αφομοιώσουν τις πληροφορίες οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα ή ακόμα και να πιστεύουμε, χωρίς δεύτερη σκέψη, απόψεις τρίτων που ίσως να αναθεωρούσαμε υπό άλλες συνθήκες.

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ και εγώ διάφορα ποστ από αρκετό κόσμο που με έχουν βάλει σε σκέψεις. Ορμώμενη από αυτό, έγραψα το κάτωθι στάτους στο προφίλ μου στο Facebook και το αναρτώ και εδώ, διότι θεωρώ ότι πρέπει να προσέχουμε τι διαβάζουμε και ακόμα περισσότερο τι πιστεύουμε...

~Κλεοπάτρα

Photo Credit

Η μεγαλύτερη παγίδα των social media είναι ότι ο καθένας μπορεί να γράψει ότι θέλει. Καλά θα μου πεις και ποιο το πρόβλημα;

Είναι εντελώς διαφορετικό να εκφράζεις μια άποψη, την δική σου ή εκείνη που μπορεί να σε εκφράζει, και εντελώς διαφορετικό να προσπαθήσεις να δεις μονόπαντα το θέμα και να παρουσιάζεις μόνο τα πραγματολογικά δεδομένα που προσθέτουν "βάρος" στην δική σου πλευρά. Ένα πράγμα που κάποιοι δεν μπορούν να διακρίνουν. Δυστυχώς...

Δόξα σοι ο Θεός είχα αρκετούς Δασκάλους που μας δίδαξαν αρκετά πράγματα. Φέτος είχα την τιμή να συνεργαστώ με έναν Ιστορικό ο οποίος μας έδωσε τρομερά εφόδια. Το μάθημα όπου μας εξήγησε πως να ξεχωρίζουμε τα Facta από τις εκάστοτε "σάλτσες" ενός Ιστορικού νομίζω ότι δε θα το ξεχάσω ποτέ.

Έτσι λοιπόν και εγώ θα πω με την σειρά μου τα ακόλουθα:
Δείτε πέρα από τις σάλτσες.
Απομονώστε τα facta.
Δείτε τα γεγονότα μεμονωμένα.
Διαβάστε όλες τις απόψεις για να κρίνετε ποια είναι η πραγματικότητα.
Μην ακολουθείτε σαν πρόβατα τι λέει ο ένας και ο άλλος...