Απολογισμός του 2013...

Καλησπέρα, 

Ήρθε ο καιρός για έναν ακόμα απολογισμό. Το να βάζεις μια τελεία στα πράγματα καμιά φορά είναι θεμιτό. Έτσι και εγώ θα γράψω μερικά λόγια για την χρονιά που πέρασε. 

Όταν ξεκίνησε αυτό το έτος το μόνο που ζήτησα είναι το κάτωθι: 

Photo Credit: Me (Instagram)

Και τα κατάφερα. Αρκετά καλά για να μην πω ότι τα κατάφερα στο μάξιμουμ. Σε όλες τις εκφάνσεις αυτού του έτους ήμουν αληθινή στον εαυτό μου. Αρκετά αληθινή για να δω τα πρώτα σημάδια της κόπωσης και της αμφιβολίας. 

Φέτος αποφάσισα να ξεκινήσω ένα δεύτερο πτυχίο. Κάποια πράγματα με έχουν κουράσει αρκετά και ήθελα κάτι νέο. Μια νέα πρόκληση. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, επειδή ξέρω καλά τον εαυτό μου αλλά εσείς όχι, όταν βάζω κάτι στο μυαλό μου αυτό και γίνεται. Και έγινε. 

Παρακολουθώ ένα μάθημα Ιστορίας φέτος και μπορώ να πω ότι η ύλη είναι πολλή μεγάλη. Πάρα πολλή μεγάλη. Και όχι ότι δεν έχω συνηθίσει το διάβασμα. Το έχω συνηθίσει. Καμιά φορά όμως οι άλλες μεταβλητές της εξίσωσης δεν είναι ίδιες. Υπάρχει πάρα πολύ τρέξιμο στα γραφεία. Πολλή δουλειά, λίγος χρόνος και κόπωση. Πολλή κόπωση. 

Θα μπορούσα να πω ότι έχω μπουχτίσει τα ίδια και τα ίδια, γιατί τα έχω μπουχτίσει. Και ενώ φαινομενικά τίποτε δε συμβαίνει, τα πάντα έχουν συμβεί! Απλά δεν εστιάζω εκεί την δεδομένη στιγμή για να τα αντιληφθώ όλα. 

Η αμφιβολία ήρθε λοιπόν και μου χτύπησε την πόρτα. Where did I let myself into? Γιατί τώρα; 

Γιατί πάντα όταν παίρνεις μια απόφαση που αλλάζει ή θα αλλάξει την ζωή σου, υπάρχουν δυνάμεις που αντιστέκονται. Το παλιό, το σύνηθες, το δεδομένο. 

Φέτος ήταν ο πρώτος χρόνος που δεν έχω γράψει όσο θα ήθελα. Έχω διαβάσει πολύ ναι, αλλά δεν έχω γράψει. Όμως, για ότι έχω γράψει είμαι περήφανη. Υπάρχει μια διαφοροποίηση, από τα πρωτόλεια κείμενα μου. Μια διαφοροποίηση που σχηματίζεται αργά αλλά σταθερά και αυτό είναι μεγάλη επιτυχία σε ένα χρόνο που η ζωή απαίτησε από μένα να είμαι συγκεντρωμένη, τυπική και up to the point στον εργασιακό μου χώρο. 

Δε ξέρω τι θα φέρει το 2014. Σίγουρα αλλαγές. Αλλαγές προς το καλύτερο ή το χειρότερο δε γνωρίζω ακόμα. Σίγουρα όμως, θα με φέρει κοντά σε όλα εκείνα που αγαπώ. Γιατί το παν στην ζωή είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι. 

Καλή χρονιά να έχουμε με ότι, όσους, όσα αγαπάμε...

Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Σπύρο. Ξέρει αυτός...

Υ.Γ. 2 Δεν έχω ξεχάσει τους υπόλοιπους. Τα ευχαριστώ μου και σε εσάς... (για να μην παραπονιέστε)

Αόρατη κλωστή

Αυτό το βράδυ κάπου ταξιδεύεις. Θα με πάρεις μαζί σου;

Photo Credit

Whoever knows who the artist is please inform me to add their name. Thank you.

Beautiful music for the soul...

Κάνεις υπομονή. Μέρες, μήνες, χρόνια. Χρόνια ολόκληρα και περιμένεις κάτι να αλλάξει.  Όμως το μόνο πρόσωπο που αλλάζει είναι το δικό σου στο καθρέφτη. Τα γύρω σου είναι ίδια, ή ακριβώς όμοια, εσύ όμως όχι. 

Κάπως έτσι συμβαίνει η ζωή γύρω μου. Εγώ να τρέχω να την προλάβω και εκείνη να μου διαφεύγει. Θαρρείς πως ζήτησα κάτι τέτοιο; Το μόνο που ζήτησα είναι πάθος, και να είμαι αληθινή ως προς τον εαυτό μου.

Αν είμαι; Είμαι. Δεν μπορώ να ζήσω αλλιώς. Ο κόσμος γύρω μου καταρρέει. Κρατιέμαι ακόμα, μα γνωρίζω ότι η υπομονή μου δε θα κρατήσει για πολύ. Έχω συρράψει τα χείλη μου με αόρατη κλωστή. Δε βγαίνει κάτι άγριο, παρά μόνο σιωπή.

Κοιτώ έξω από το παράθυρο ηλιαχτίδες που χορεύουν, μα ο ήλιος είναι άφαντος από το οπτικό μου πεδίο. Φυλακισμένη σε ένα άσπρο δωμάτιο με παράθυρα που βλέπουν σε ακάλυπτο. Να θέλω να βγω στο δρόμο και να μην μπορώ. 

Ο ενήλικος εαυτός μου με κρατά σε πειθαρχία, ενώ το παιδί μέσα μου θέλει την αταξία. Θέλει ταξίδια, να περπατήσει δίπλα στο πράσινο. Να μυρίσει λουλούδια, να ακούσει να κελαηδούν τα πουλιά. Θέλει, θέλει, θέλει…

Με ρώτησε μια μέρα γιατί κάθομαι και υποφέρω. Δεν ήξερα πως να του απαντήσω. Πως να πείσεις ότι το να είσαι υπεύθυνος άνθρωπος καμιά φορά σε σκοτώνει σιγά σιγά; 

Με κοίταξε λυπημένο και μου χάιδεψε το χέρι. Το σοκ ήταν μεγάλο, μα είχα ανάγκη την επαφή. Την αποζητούσα. Μα το σκληρό περίβλημα του ενήλικα τράβηξε το χέρι. Δεν έπρεπε να ραγίσω, όχι εδώ, όχι τώρα. 

Πάντα να έχεις τον έλεγχο. Πάντα. Μα ποιον έλεγχο ήθελα να ήξερα. Ποιον έλεγχο όταν εσύ ο ίδιος υπακούεις σε κανόνες που αυτοί που τους εφηύραν είναι δυστυχισμένοι ή τουλάχιστον θέλουν όλους τους άλλους να είναι δυστυχισμένοι, ενώ όλοι προσποιούνται ότι έχουν φτάσει στην προσωπική τους αυτοπραγμάτωση;

Κάνεις υπομονή. Κάνω υπομονή. Κάνουμε υπομονή.

Τα βράδια που όλοι γυρνάμε σπίτια μας, ουρλιάζουμε χωρίς λαλιά καθισμένοι μπροστά στην οθόνη. Διαλέξαμε όλοι μας το θάνατο. Διαλέξαμε όλοι την συνενοχή. Κάνω υπομονή. Όπως και εσύ. Μη με ρωτάς αν ξέρω κάτι άλλο. Δε ξέρω τίποτε.